Γιατί επικράτησε η φεουδαρχία τον Μεσαίωνα;

Το δυτικό τμήμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας καταλύεται από τις Γερμανικές φυλές οριστικά το 476 μ.Χ., οι οποίες παρότι ολιγάριθμες, καταλαμβάνουν τεράστιες περιοχές. Οι λίγοι σκληροτράχηλοι γενναίοι Νορδικοί πολεμιστές, επιβάλλουν την κυριαρχία τους στους λαούς της Ευρώπης, από την Πορτογαλία μέχρι και την Ουκρανία. Οι Βησιγότθοι επικράτησαν δυτικά, οι Οστρογότθοι ανατολικά. Οι Γερμανικές φυλές ήταν πολλές, με χαλαρές σχέσεις μεταξύ τους. Όταν ενώθηκαν, συνέτριψαν τις παρηκμασμένες πολυφυλετικές Ρωμαϊκές λεγεώνες των τελευταίων χρόνων. Ωστόσο, συχνά πολεμούσαν μεταξύ τους. Αυτή η συμπεριφορά μας θυμίζει τις αρχαίες Ελληνικές πόλεις, που πολεμούσαν μεταξύ τους, ωστόσο διαπίστωναν την εθνική και φυλετική τους συσχέτιση.

Οι πολυάριθμες Γερμανικές φυλές διοικούνταν από τον τοπικό πολέμαρχο της φυλής. Αυτή η πολυδιασπαση οδήγησε στην δημιουργία πολλών χωριστών βασιλείων, τα οποία είχαν διαφορετικά μεγέθη μεταξύ τους και οδηγούνταν σε συρράξεις μεταξύ τους. Δηλαδή τα πολλά βασίλεια αποτελούσαν διοικητική πρακτική των Γερμανικών φυλών πριν κατακτήσουν την υπόλοιπη Ευρώπη. Απλώς, όταν κατέλυσαν το δυτικό Ρωμαϊκό κράτος, διατήρησαν την ίδια δομή διοίκησης από τοπικούς πολέμαρχους και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Αυτό οδήγησε στην λεγόμενη φεουδαρχία στην Ευρώπη. Δηλαδή ο λόγος επικράτησης της φεουδαρχίας στην Ευρώπη τον Μεσαίωνα είναι φυλετικός. Οφείλεται στη συμπεριφορά της Νορδικής φυλής. Και όχι βέβαια στις μαρξιστικές αντιεπιστημονικές παραφιλολογίες περί αλλαγής "παραγωγικών σχέσεων" μεταξύ "κεφαλαίου και εργατών". Η πολυδιάσπαση φαίνεται στον χάρτη για το έτος 1300.

Η φεουδαρχία αποτελούνταν κατ' αρχήν από τον βασιλιά και την στρατιωτική και διοικητική αριστοκρατία που ήταν αρχικά Νορδικοί, πριν χαλαρώσουν τα φυλετικά κριτήρια και μιχθούν με τον πληθυσμό. Οι υπήκοοι ήταν αγρότες, έμποροι και βιοτέχνες και ήταν Αλπικοί κυρίως, Διναρικοί και Μεσογειακοί. Δεν ήταν σκλάβοι και ούτε αντιμετωπίζονταν ως τέτοιοι, αλλά ως νομοταγείς υπήκοοι. Η μορφή της κοινωνίας είναι ακριβώς αυτή που παρουσιάζεται στη Germania του Τάκιτου, που αναφέρεται στους αρχαίους Γερμανούς. Η δομή μοιάζει με τις αρχαίες Ελληνικές πόλεις, με την πολεμική και διοικητική αριστοκρατία από την μία και τους παραγωγούς-εμπόρους από την άλλη, με την διαφορά ότι δεν υπήρχαν σκλάβοι στα φέουδα. Άλλα κράτη ήταν μεγάλα σε έκταση, ενώ άλλα ήταν μικρότερα, δημιουργώντας ένα μωσαϊκό από Αυτοκρατορίες π.χ. Καρλομάγνου, μέχρι πριγκηπάτα και δουκάτα, π.χ. Λουξεμβούργο και Λιχτενστάιν, που υπάρχουν μέχρι σήμερα.

Η φεουδαρχία έληξε με την κατάλυση των μικρότερων κρατιδίων και την ενσωμάτωσή τους σε μεγαλύτερα κράτη-Αυτοκρατορίες όπως Γαλλία, Γεμανία, Αυστροουγγαρία, Ιταλία. Πάντα αυτή είναι η κατάληξη της πολυδιάσπασης. Το ίδιο έγινε και στην αρχαία Ελλάδα από τον Αλέξανδρο. Ωστόσο, για να αντέξουν μεγάλα κράτη στον χρόνο πρέπει να έχουν τη μεγαλύτερη δυνατή φυλετική καθαρότητα και πολεμικό ήθος. Αλλιώς διασπαστικές τάσεις περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία. Σήμερα η τεχνολογία και η εκπαίδευση μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να ισχυροποιήσουν την εθνική συνείδηση και την καταστολή, αλλά οι διασπαστικές τάσεις σε πολυφελετικά κράτη ελλοχεύουν.