Η ανάγκη διαχωρισμού των φυλών

Η διαδικασία της ειδογένεσης, που περιγράφει η θεωρία της εξέλιξης, είναι υπεύθυνη για την διαφοροποίηση των ειδών. Η φυσική και σεξουαλική επιλογή, που επηρεάζεται από το άψυχο και έμψυχο περιβάλλον, επιδρά στους απογόνους, συσσωρεύοντας χαρακτηριστικά που βοηθούν στην επιβίωση. Το αποτέλεσμα είναι τα όντα να διαφοροποιούνται κατά περιοχές, ειδικά αν είναι και απομονωμένα μεταξύ τους. Άτομα του ίδιου είδους δέχονται διαφοροποιήσεις κατά κλάδους, με αποτέλεσμα να εμφανίζονται διαφοροποιήσεις. Όταν αυτές οι διαφοροποιήσεις γίνουν σημαντικές, είναι αδύνατη η αναπαραγωγή μεταξύ των ατόμων των δύο κλάδων και προκύπτει πλήρης διαχωρισμός και δημιουργία νέου είδους. Το είδος είναι συγγενικό με το προηγούμενο, αλλά επειδή δεν μπορεί να μιχθεί με εκείνο, ακολουθεί δική του πορεία στη φύση. Τα παραδείγματα είναι εμφανή, π.χ. μεταξύ των αιλουροειδών.

Τα είδη που υπάρχουν γύρω μας έχουν προκύψει με αυτή τη διαδικασία. Με τον ίδιο τρόπο προεκυψε και ο άνθρωπος. Είναι προφανές ότι για να προκύψει νέο είδος σημαίνει ότι προηγουμένως εμφανίζεται σιγά σιγά μια διαφοροποίηση εντός του είδους, η οποία διογκώνεται και όταν γίνει μεγάλη και δεν μπορεί να γίνει μίξη, τότε συμβαίνει διάσπαση. Τίποτα στη φύση δεν γίνεται απότομα και ξαφνικά. Το ανθρώπινο είδος βρίσκεται στη φάση που έχουν δημιουργηθεί έντονες διαφοροποιήσεις, οι οποίες αν παραμείνουν και ενταθούν θα προκύψει διάσπαση σε νέα είδη. Τότε η μίξη θα είναι αδύνατη. Ωστόσο, οι διαδικασίες της ειδογένεσης είναι αργές και διαρκούν τουλάχιστον δεκάδες χιλιάδες χρόνια, με βάση τις εκτιμήσεις των ανθρωπολόγων.

Οι άνθρωποι ανήκουν στο ίδιο είδος, λόγω του ότι μπορεί να παράξει γόνιμους απογόνους οποιοδήποτε ζεύγος ανθρώπων. Αυτό το γεγονός αξιοποιείται προπαγανδιστικά από τους σιωνιστές και τους υποτακτικούς τους, λέγοντας ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να αντιμετωπίζονται ως ίδιοι. Ωστόσο, οι διαφορές μεταξύ των κλάδων διαφοροποίησης στον άνθρωπο είναι εμφανείς και στην εμφάνιση αλλά κυρίως και στον χαρακτήρα. Αυτό σημαίνει ότι η πολιτισμένη ανθρωπότητα, που λατρεύει τις επιστήμες, πρέπει να μελετήσει το φαινόμενο, καθώς η επίδραση των φυλών στην συμπεριφορά του ανθρώπου είναι τεράστια.

Οι αρνητές της φυλής διατείνονται ότι το ανθρώπινο είδος αποτελεί ένα "συνεχές" φαινοτύπων και για να θολώσουν τα νερά το ονομάζουν "γονιδιακό συνεχές". Ωστόσο, η κληρονομικότητα τους χαλάει τη σούπα. Δυο μαύροι δεν μπορούν να γεννήσουν λευκό και ούτε το ανάποδο. Συνεπώς η διαφοροποίση όχι μόνο έχει σημασία, αλλά κληρονομείται, γεγονός που την καθιστά ακλόνητη. Όσο για το "συνεχές", είναι αλήθεια ότι η φυλετική μίξη, ειδικά στην Ευρώπη και την Αμερική, είναι σημαντική και εμφανίζονται πλήθος μικτών φαινοτύπων. Αυτό όμως δεν αφαιρεί από τους επιλεγμένους "αρχικούς" φυλετικούς τύπους Νορδικός, Μεσογειακός, Βαλτικός, Αλπικός, Διναρικός, να διατηρούν ένα περιεχόμενο σωματικό και ψυχικό. Οι έμπειροι ανθρωπολόγοι διαπιστώνουν ότι ένας π.χ. Μεσογειακός-Αλπικός παρουσιάζει σωματικά και ψυχικά χαρακτηριστικά και από τους δύο τύπους, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό από τον καθένα. "Καθαροί" φυλετικοί τύποι δεν νοούνται. Ωστόσο η χρήση των παραπάνω τύπων, που φαίνεται ότι αποτελούν την κοιτίδα και μπορούν να περιγράψουν όλους τους σημερινούς τύπους, είναι απαραίτητη. Η ταξινόμηση των ανθρώπων με βάση αυτόν τον τρόπο είναι επαρκής για να τους περιγράψει σωματικά και ψυχικά.

Η διαφοροποίηση κατά κλάδους δημιουργεί συνεχώς συγγένειες, δίνοντας την αίσθηση του "συνεχούς" φάσματος. Εντός του ζωικού βασιλείου, οι συνομοταξίες, ομοταξίες, τάξεις, οικογένειες, γένη, είδη, φυλές, αποτελούν αυξανόμενους βαθμούς συγγένειας. Άλλωστε όλα τα ζώα διατηρούν μια αναπόσπαστη γονιδιακή σύνδεση με το πρώτο έμβιο ον του πλανήτη, δηλαδή το γενετικό του υλικό έχει περάσει, με διαφοροποιήσεις, μέχρι σήμερα, χωρίς να έχει διακοπεί η πορεία του, αλλιώς θα είχε σταματήσει η ζωή. Οι βαθμοί συγγένειας δεν σημαίνει ότι τα όντα είναι ίδια. Η ταξινόμηση σε συνομοταξίες, κλπ, έχει γίνει με βάση την παρατήρηση επιτυχώς, χωρίς κανένας να μιλά για αυθαιρεσία. Στα είδη η διαφοροποίση είναι καθαρή. Μέλη του είδους είναι όσοι αναπαράγονται μεταξύ τους. Στις φυλές τα πράγματα είναι πιο θολά και ο διαχωρισμός είναι σε κάθε περίπτωση "αυθαίρετος", καθότι τα κριτήρια είναι υποκειμενικά. Παρά την δυσκολία διαχωρισμού των φυλών, η ανάγκη ταξινόμησης είναι μεγάλη και σημαντικοί ανθρωπολόγοι του περασμένου αιώνα εργάστηκαν για να υποδείξουν τους αρχικούς φυλετικούς τύπους από τους οποίους έχουν προκύψει οι σημερινοί τύποι. Δηλαδή, εφόσον δεν νοούνται "καθαρές" φυλές, η υιοθέτηση φυλετικών τύπων αποτελεί ένα εργαλείο για εύκολη ταξινόμηση των ανθρώπων, ως προς τα σωματικά και ψυχικά χαρακτηριστικά.

Επειδή η διαδικασία της εξέλιξης είναι συνεχής, ακόμα και εντός των επιλεγμένων "αρχικών" φυλών θα υπάρχουν μικροδιαφοροποιήσεις, εφόσον οι άνθρωποι είναι όλοι διαφορετικοί μεταξύ τους. Η επιλογή των αρχικών φυλετικών τύπων αποτελεί ένα εργαλείο απόδοσης χαρακτηριστικών στους ανθρώπους και αν διαπιστωθεί αρκετή διαφοροποίηση εντός μιας φυλής, είναι θεμιτό να λογιστεί ένας νέος φυλετικός τύπος. Μια τέτοια διαδικασία ωστόσο, μπορεί να οδηγήσει στην χρήση εκατοντάδων φυλετικών τύπων, χωρίς έντονες διαφορές που να δικαιολογούν τον διαχωρισμό. Σε κάθε περίπτωση, μεταξύ ολόκληρου είδους και μεμονωμένου ανθρώπου υπάρχει απόσταση, που οι φυλετικοί ανθρωπολόγοι με τη χρήση των φυλετικών τύπων την έχουν καλύψει επιτυχώς.