Η επίθεση στην επιστήμη της Φυλετικής Ανθρωπολογίας

Η επιστήμη της φυλετικής ανθρωπολογίας, ως κλάδος της ανθρωπολογίας, βασίζεται στο έργο του Δαρβίνου. Αρχίζει να αμέσως να αναπτύσσεται από τα μέσα του 19ου αιώνα, αρχικά μέσα από μελέτες ανθρωπολόγων, μέχρι να καταλήξει στην πλήρη ανάπτυξη στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα με βιβλία και πανεπιστημιακές έδρες και τμήματα που αναφέρονται σε φυλετικές μελέτες. Σημαντικοί ανθρωπολόγοι που ασχολήθηκαν με τη φυλετική ανθρωπολογία είναι οι Vacher de Lapouge, William Ripley, Joseph Deniker, Egon von Eickstedt, Bertil Lundman, Hans Günther, Carleton Coon, Renato Biasutti. Τα βιβλία των επιστημόνων αυτών αποτελούν σημαντικά αναγνώσματα για κάθε έναν που ενδιαφέρεται για την φυλετική ανθρωπολογία.

Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, οι Σιωνιστές νικητές επέβαλαν την απαγόρευση της φυλετικής ανθρωπολογίας, καθότι η φυλετική συνειδητοποίηση αποτελεί το κύριο ενοποιητικό στοιχείο ενάντια στον εθνοκτόνο Σιωνισμό. Όπως υπογραμμίζει και ο Gustave Le Bon, η φυλή είναι ο πιο ισχυρός συνεκτικός σύνδεσμος μεταξύ των ανθρώπων. Αυτόν τον φυλετικό σύνδεσμο επιδιώκουν οι Σιωνιστές να σπάσουν επιβάλλοντας τον πολυφυλετισμό, υπό το όραμα της παγκοσμιοποίησης και του πολυπολιτισμού, για να καταστήσουν τους λαούς χωρίς συνεκτικούς δεσμούς μεταξύ τους και συνεπώς ανίκανους να οργανωθούν και να αντιδράσουν ενάντια στον Σιωνιστή δυνάστη.

Ειδικά, η πολιτική αυτή σημαίνει ότι ακόμη και σήμερα απαγορεύεται η διδασκαλία της φυλετικής ανθρωπολογίας στα πανεπιστήμια, υπό το πρόσχημα ότι δεν υπάρχουν φυλές. Τα τμήματα φυλετικής ανθρωπολογίας και τα φυλετικά ερευνητικά ιδρύματα κλείσανε. Έτσι εξηγείται γιατί οι σημαντικότεροι φυλετικοί ανθρωπολόγοι ανήκουν στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα, αφού μετά η μελέτη στα πανεπιστήμια απαγορεύτηκε. Όποιος ανακινεί φυλετικά θέματα διώκεται πάραυτα κατ’ εντολή της πολιτικής εξουσίας. Συνεπώς οι φυλετικές μελέτες γίνονται ιδιωτικά ή σε περιορισμένους κύκλους επιστημόνων. Οι φυλετικές μελέτες δεν δύναται να σταματήσουν όσο ο πολιτισμένος άνθρωπος αναζητά την αλήθεια μέσω του ορθολογισμού και της επιστήμης. Ωστόσο η κατάσταση αυτή δυσχεραίνει την πρόοδο της επιστήμης αυτής, καθώς οι ιδιώτες δεν διαθέτουν τα απαραίτητα μέσα για να κάνουν ταξίδια και στατιστικές μελέτες σε μεγάλους πληθυσμούς σε όλο τον πλανήτη, πράγματα απαραίτητα στην φυλετική ανθρωπολογία. Ταυτόχρονα οι κυβερνήσεις δεν δίνουν την έγκριση για φυλετική μελέτη των κατοίκων των κρατών τους, ούτε και ενδιαφέρονται, ενώ θα έπρεπε, καθώς η γνώση για τη φυλετική σύσταση του πληθυσμού ενός κράτους είναι σημαντικότατη.

Η επίθεση στην φυλετική ανθρωπολογία, πλην των διώξεων, γίνεται και με πλάγιο τρόπο, δήθεν επιστημονικό. Έχουν δημιουργηθεί πανεπιστημιακά τμήματα κοινωνικής ανθρωπολογίας, η οποία μελετάει την πολιτισμική ετερότητα των ανθρωπίνων κοινωνιών και αυτό αποκαλείται ανθρωπολογία! Βέβαια, πουθενά δεν γίνεται αναφορά σε ανθρώπινες φυλές στα τμήματα αυτά. Η μελέτη αφορά μόνο πολιτιστικά στοιχεία. Σκοπός να αφαιρεθεί η έννοια των βιολογικών σωματικών διαφορών από την επιστημονική μελέτη της ανθρωπολογίας.

Άλλος τρόπος επίθεσης στην φυλετική ανθρωπολογία είναι η γενετική πληθυσμών. Κατ’ αρχάς, επιθυμία κάθε ασχολούμενου με την φυλετική ανθρωπολογία είναι να ευρεθεί από τους επιστήμονες ποια συγκεκριμένα γονίδια δημιουργούν τα αντίστοιχα εμφανή χαρακτηριστικά στον άνθρωπο. Αυτό θα έδινε τεράστια ώθηση στις φυλετικές μελέτες, καθώς η μελέτη δεν θα περιορίζονταν στην υποκειμενική παρατήρηση πληθυσμών, αλλά σε αντικειμενικά γονιδιακά στοιχεία. Συνεπώς οι φυλετικοί ανθρωπολόγοι θα επιθυμούσαν αυτήν την συνδρομή των γενετιστών. Ωστόσο, τα ελεγχόμενα πανεπιστήμια προωθούν την λεγόμενη γενετική πληθυσμών για να αποπροσανατολίσουν το αληθινό ενδιαφέρον για φυλετικές μελέτες προς ανώδυνα μονοπάτια για την πολιτική εξουσία. Η γενετική πληθυσμών μελετά την γονιδιακή συσχέτιση μεταξύ πληθυσμών. Λαμβάνονται γονιδιακά δείγματα από διάφορους λαούς του κόσμου, αναλύεται οι γενετική τους σχέση και βγαίνουν συμπεράσματα ότι ένας λαός είναι συγγενικός με έναν άλλο, ή ότι υπάρχει γενετική συσχέτιση πληθυσμών, συγκεκριμένων περιοχών του πλανήτη, γεγονός που γίνεται προσπάθεια να αιτιολογηθεί από ιστορικά και εθνολογικά στοιχεία. Σε όλα τα παραπάνω απουσιάζει η έννοια της φυλής και το κυριότερο δεν γίνεται καμία αναφορά στην τυπολογία, δηλαδή στον διαχωρισμό φυλών ή έστω πληθυσμών από τα εμφανισιακά τους χαρακτηριστικά. Δηλαδή, βρίσκεται μια ανώδυνη γενικόλογη συσχέτιση πληθυσμών, χωρίς καμία αναφορά σε φυλές, ούτε στον τρόπο με τον οποίο κάποιος μπορεί στην πράξη να τις διακρίνει. Οι πληροφορίες της γενετικής πληθυσμών είναι άχρηστες αν δεν ευρεθεί η σχέση γονιδίων – χαρακτηριστικών και μόνο οι γονιδιακές μελέτες προς την διασάφηση της σχέσης αυτής είναι χρήσιμες για την φυλετική ανθρωπολογία.