Λαϊκές προτιμήσεις

Κάθε λαός εμφανίζει τις δικές του προτιμήσεις στην πολιτισμική ή κοινωνική έκφραση. Αυτά που αρέσουν στο μεγαλύτερο μέρος του λαού τείνουν να θεωρούνται ως αντιπροσωπευτικά συλλήβδην για ολόκληρο τον λαό. Έτσι κάνουμε λόγο για λαϊκό τραγούδι, λαϊκό θέατρο, λαϊκό χορό, κτλ. Όσοι γνωρίζουν περί φυλετικής ανθρωπολογίας, σίγουρα θα έχουν διακρίνει την συσχέτιση της λαϊκής κουλτούρας με την φυλετική σύνθεση ενός λαού. Θα εξετάσουμε τις λαϊκές προτιμήσεις και το πώς σχετίζονται με τον φυλετικό παράγοντα, με παραδείγματα από τις προτιμήσεις του Ελληνικού λαού.

Οι φυλετικοί τύποι παρουσιάζουν συγκεκριμένα ψυχικά γνωρίσματα, που εκφράζονται μεταξύ άλλων στις διαφορετικές πολιτισμικές προτιμήσεις. Αν η φυλετική σύνθεση ενός λαού αλλάξει, τότε σταδιακά θα αλλάξει και η πολιτισμική έκφραση, ώστε να ταιριάζει στην ψυχοσύνθεση της νέας πλειοψηφίας. Η μελέτη αναφέρεται σε πληθυσμούς και όχι σε μεμονωμένα άτομα.

Μια πολιτισμική έκφραση είναι η μουσική. Το λαϊκό τραγούδι διαφέρει από χώρα σε χώρα. Είναι το τραγούδι που αρέσει...
στην μεγαλύτερη μερίδα του λαού. Αν εξετάσουμε την Ελλάδα, θα δούμε ότι λαϊκά στις μέρες μας θεωρούνται τα τραγούδια που ακούγονται συνήθως στα μπουζούκια. Είναι τα λεγόμενα ελληνικά λαϊκά. Αν σκεφτείτε, θα δείτε ότι τα υπόλοιπα είδη μουσικής δεν ονομάζονται "λαϊκά". Δεν είναι τυχαία η ονοματοδοσία, εφόσον πραγματικά τα λαϊκά ακούγονται από τον λαό, στην πλειοψηφία του. Στα ελληνικά λαϊκά, η μουσική είναι μίξη βαλκανικής και ανατολίτικης, δεν είναι δύσκολο να το αντιληφθεί κανείς. Αν το δούμε φυλετικά, ταιριάζει με την αθροιστική πλειοψηφία Διναρικών και Αρμενοειδών που κατοικούν στη χώρα, αν αφαιρέσουμε τους Αλπικούς που αδυνατούν να επιβάλλουν τις προτιμήσεις τους. Οι προτιμήσεις των Μεσογειακών, που είναι συνήθως πιο κοντά στο έντεχνο ή ροκ, είναι στη σημερινή Ελλάδα μειοψηφικές, κάτι που συνδέεται με το μικρό ποσοστό τους στην φυλετική σύνθεση της χώρας. Σε χώρες με Κρομανοειδείς πληθυσμούς, πέραση φαίνεται να έχουν διάφορες μορφές της ροκ. Η μουσική των αρχαίων Ελλήνων, με λύρα, άρπα, κτλ βρίσκεται πιο κοντά στο σημερινό έντεχνο, γεγονός που υποδεικνύει ότι η λαϊκή μουσική των αρχαίων Ελλήνων βρίσκεται πιο κοντά σε κάτι που σήμερα αποτελεί μειοψηφική τάση στον πληθυσμό. Αποτελεί ένδειξη ότι στην αρχαία Ελλάδα τα ποσοστά του Μεσογειακού τύπου ήταν υψηλότερα. Η σημερινή λαϊκή μουσική είναι διαφορετική και αντιστοιχεί στην διαφορετική φυλετική σύνθεση του σύγχρονου ελληνικού λαού.

Αν περάσουμε στο θέατρο, μπορούμε να διακρίνουμε τις προτιμήσεις του ελληνικού κοινού. Ως λαϊκό θέατρο μάλλον τείνει να θεωρείται η επιθεώρηση. Δεν είναι τυχαίο ότι εκεί συρρέει η μάζα και είναι αυτή που αποτυπώνεται περισσότερο στη λαϊκή συνείδηση στις μέρες μας. Βεβαίως υπάρχουν άλλα είδη θεάτρου που γεμίζουν αίθουσες, αλλά δεν θεωρούνται "λαϊκά". Το είδος που αρέσει σήμερα αποτελεί συρραφή σκετς με κωμικά στοιχεία. Η διαφορά με την αρχαιότητα είναι εμφανής, όταν οι τραγωδίες -και κωμωδίες- των αρχαίων δραματουργών, όπως Αισχύλος, Αριστοφάνης, Σοφοκλής, Ευριπίδης, κτλ έμεναν στην λαϊκή συνείδηση, με πολλούς διάσημους αρχαίους να ξέρουν να απαγγέλουν ολόκληρα αποσπάσματα από τα έργα. Σήμερα αρέσουν οι ατάκες σε σύντομα σκετς, ενώ στην αρχαιότητα άρεσαν τα έργα με συναίσθημα, κίνηση και βαθύτερες κοινωνικές προεκτάσεις. Οι λαϊκές προτιμήσεις στο θέατρο υποδηλώνουν ότι στην αρχαία Ελλάδα οι Μεσογειακοί ήταν περισσότεροι από ότι σήμερα, εφόσον επέβαλλαν τις προτιμήσεις τους ως λαϊκές προτιμήσεις. Οι σημερινές προτιμήσεις δεν αποκλείεται να προκύπτουν, όπως και στη μουσική, από τα ίδια φυλετικά στοιχεία που πλέον επιβάλλουν τις προτιμήσεις τους.

Ως λαϊκοί χοροί σήμερα χαρακτηρίζονται χοροί όπως ζεϊμπέκικο, χασάπικο, καρσιλαμάς, χασαποσέρβικο, τσιφτετέλι, συρτάκι, κτλ.  Θα εστιάσουμε στους αναφερθέντες, αν και υπάρχουν πολλοί ακόμα χοροί που χορεύει ο Ελληνικός λαός. Το ζεϊμπέκικο είναι ανατολίτικος χορός, με χαρακτηριστικό γνώρισμα τον αυτοσχεδιασμό. Δεν είναι τυχαίο ότι σχετίζεται με "μάγκες", επίδειξη και "βαριές" καταστάσεις. Αντίστοιχη καταγωγή και αυτοσχεδιασμούς, έχουν ο καρσιλαμάς και το τσιφτετέλι, όπως μάλιστα υποδεικνύουν και τα ονόματα των χορών αυτών. Χοροί όπως χασάπικο, χασαποσέρβικο, κτλ έχουν βαλκανική καταγωγή, ενώ και το συρτάκι είναι μίξη χασάπικου και χασαποσέρβικου. Παρόμοιοι χοροί χορεύονται σε όλα τα δυτικά βαλκάνια. Βλέπουμε ότι οι λαϊκοί χοροί ταιριάζουν με τις προδιαθέσεις Αρμενοειδών και Διναρικών. Αν και οφείλουμε να προσθέσουμε ότι υπάρχουν και άλλοι χοροί, όπως διάφοροι συρτοί, που δύσκολα μπορούν να αποδοθούν σε συγκεκριμένο φυλετικό τύπο. Πάντως βλέπουμε ξεκάθαρες τάσεις φυλετικών προτιμήσεων και στον χορό στην σημερινή Ελλάδα. Για την αρχαία Ελλάδα δύσκολα μπορεί να βγει κάποιο συμπέρασμα από τις απεικονίσεις και τις περιγραφές. Είναι επίσης γνωστές οι ποικίλες παραφιλολογίες για την καταγωγή των διαφόρων χορών, αν και δεν είναι δύσκολο κάποιος που εξετάζει αντικειμενικά το ζήτημα να εντοπίσει την καταγωγή τους.

Οι καλλιτέχνες που εκφράζουν την πλειοψηφία, συχνά βγαίνουν και δηλώνουν ότι αυτό που κάνουν είναι "λαϊκό", προσπαθώντας να αποκρούσουν τις επικρίσεις που δέχονται. Θα έχετε διαπιστώσει ότι στη χώρα μας οι λαϊκές προτιμήσεις χαρακτηρίζονται ως μη ποιοτικές ή χαμηλού επιπέδου, από μια μειοψηφία με διαφορετικές προτιμήσεις. Βάσει των παραπάνω μπορείτε να καταλάβετε τον λόγο αυτής της διαμάχης, η οποία βαθύτερα ανάγεται σε φυλετικο επίπεδο.

Συμπερασματικά, οι λαϊκές προτιμήσεις επιβάλλονται από την πλειοψηφία, αποτυπώνοντας τις ψυχικές προδιαθέσεις των επικρατέστερων πληθυσμιακά φυλετικών τύπων. Βέβαια το φαινόμενο είναι σύνθετο, αλλά σε μακροσκοπικό επίπεδο η φυλή είναι ο κυρίαρχος παράγοντας.