Εποικιστική πολιτική

Ένας από τους κύριους τρόπους φυλετικής διέυρυνσης είναι ο εποικισμός. Ο αριθμός των ατόμων μιας φυλής αυξάνεται όταν εγκαθίσταται σε νέα εδάφη, τα οποία μπορούν να θρέψουν τα νέα μέλη που θα γεννηθούν. Η διαδικασία αυτή είναι πολύ σημαντική για την μελέτη της διασποράς των φυλετικών τύπων και αξίζει να μελετηθεί. Θα εστιάσουμε σε μεθόδους εποικισμού που έχουν πραγματοποιηθεί στο παρελθόν, εξετάζοντας το κατά πόσον κατάφεραν να αλλάξουν την φυλετική σύνθεση μιας περιοχής.

Ο εποικισμός μπορεί να γίνει είτε οργανωμένα, είτε χωρίς κεντρική οργάνωση. Αν η νέα περιοχή ήδη κατοικείται, τότε οι έποικοι μπορεί να έρθουν σε σύγκρουση με τους ντόπιους, με αποτέλεσμα εκτοπισμούς, εξολοθρεύσεις ή περιορισμένο εποικισμό με φυλασσόμενα σύνορα, ή ακόμα και περίπλοκες κοινωνικές καταστάσεις. Και όλα αυτά μπορεί να συμβούν είτε με εκ των προτέρων πολιτική θέληση, είτε να συμβούν εκ των πραγμάτων. Ο τρόπος με τον οποίο γίνεται ο εποικισμός, επηρεάζει σημαντικά το τελικό αποτέλεσμα από πλευράς φυλετικής σύνθεσης του νέου πληθυσμού. Θα δούμε κάποια παραδείγματα που δείχνουν την σωστή και την λανθασμένη εποικιστική πολιτική, από φυλετικής σκοπιάς...

Οι αρχαίοι Έλληνες ίδρυσαν εκατοντάδες αποικίες σε όλη την Μεσόγειο και όχι μόνο, στους γνωστούς δύο πρώτους αποικισμούς. Οι περισσότερες αποικίες βρίσκονταν σε παραθαλάσσια μέρη, πολλές φορές με σκοπό να ελέγχουν το εμπόριο με τους ντόπιους κατοίκους της ενδοχώρας. Αυτό ήταν ένα πολύ μεγάλο λάθος, από πλευράς εποικιστικής πολιτικής. Κάθε παραλιακός πληθυσμός είναι λογικό να υφίσταται συνεχώς πληθυσμιακή πίεση από την ενδοχώρα, ενώ ακόμη χειρότερα ελλοχεύει ο κίνδυνος στρατιωτικής κατάκτησης από τις πιο πολυάριθμες λογικά στρατιές που μπορούν να αντληθούν από την ενδοχώρα. Και η στρατιωτική κατάκτηση, μπορεί να οδηγήσει σε εκτοπισμό, εξολόθρευση ή εν γένει, φυλετική αλλοίωση. Συνεπώς, κάθε παραλιακός πληθυσμός, αν θέλει να επιβιώσει και ταυτοχρόνως να διατηρήσει το φυλετικό του υπόβαθρο, πρέπει να αποκτήσει βάθος στην ενδοχώρα.

Ένα ακόμη χειρότερο λάθος της εποικιστικής πολιτικής των αρχαίων Ελλήνων ήταν ο θεσμός της αρχαίας πόλης. Οι Έλληνες, όπου και αν πήγαιναν, ίδρυαν το άστυ, που αποτελούσε τον βασικό θεμέλιο λίθο της κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης. Ας εξετάσουμε το παράδειγμα των αποικιών στην ανατολή. Μετά τις κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου, οι Έλληνες ίδρυσαν πολυάριθμες αποικίες στην Μικρά Ασία και πολλές ακόμα σποραδικά στην Μέση Ανατολή. Ο τρόπος που ιδρύονταν ήταν ο εξής. Αποφασίζονταν η ίδρυση μιας πόλης από τον Έλληνα βασιλιά ή τοπικό άρχοντα. Ένας αριθμός Ελλήνων από τον ευρύτερο Ελλαδικό χώρο κυρίως, έρχονταν εθελοντικά για να εγκατασταθεί στην πόλη, προσκαλώντας τον ντόπιο πληθυσμό να εγκατασταθεί και αυτός. Χοντρικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι εξαρχής με την ίδρυση της πόλης οι κάτοικοι ήταν μισοί Έλληνες, μισοί ντόπιοι. Οι Έλληνες που εκγαθίσταντο ήταν φιλόδοξα άτομα, που έρχονταν για να αποτελέσουν τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα της πόλης, κατέχοντας συνήθως μόρφωση, πλούτο και υψηλές διοικητικές θέσεις. Συνεπώς οι Έλληνες αποτελούσαν έναν κατ'εξοχήν αστικό πληθυσμό. Μάλιστα, αν σκεφτεί κανείς λίγο βαθύτερα, θα διαπιστώσει ότι είναι σύνηθες γνώρισμα των Μεσογειακών να αποτελούν αστικό πληθυσμό, καθώς επιδιώκουν πλούτο και έντονη κοινωνική ζωή. Αυτό είχε πολύ αρνητικό αποτέλεσμα από φυλετικής σκοπιάς. Όπως είναι γνωστό, ο αστικός πληθυσμός έχει μικρότερη γεννητικότητα σε σχέση με την επαρχία. Επίσης, οι πόλεις αυξάνουν τον πληθυσμό τους τροφοδοτούμενες διαρκώς από την επαρχία. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, ένας πληθυσμός που είναι καθαρά αστικός, μετά από μερικούς αιώνες να τείνει να εξαλειφθεί λόγω χαμηλής γεννητικότητας και αντικατάστασης. Αυτό έγινε και με τους Έλληνες στις πόλεις της ανατολής. Όπως μας δείχνουν οι ανθρωπολογικές έρευνες, οι Μεσογειακοί και λοιποί Ελλαδικοί φυλετικοί τύποι είναι ελάχιστοι έως ανύπαρκτοι σε περιοχές όπως τα βάθη της Μικράς Ασίας, η Συρία, η Παλαιστίνη και σε διάφορες άλλες περιοχές που υπήρχαν Ελληνικές πόλεις, σε βαθμό που σήμερα οι κάτοικοι, ανθρωπολογικά, να μην ξεχωρίζουν από τους ντόπιους.

Πάντως να σημειώσουμε ότι δεν υπήρξε συγκεκριμένη εποικιστική πολιτική από τους αρχαίους Έλληνες, δηλαδή με σκοπό οπωσδήποτε να αντικαταστήσουν τους ντόπιους. Οι αρχαίοι Έλληνες έδρασαν βάσει των θεσμών και του τρόπου σκέψης τους. Ίδρυαν πόλεις, καθώς αυτός ήταν ο κύριος θεσμός του πολιτισμού τους και βρέθηκαν στα νέα εδάφη για περισσότερες ευκαιρίες πλουτισμού και κοινωνικής καταξίωσης. Δεν υπήρξε εποικιστική πολιτική και αυτό το πλήρωσαν, όταν περίπου δύο χιλιετίες μετά, είναι σχεδόν αδύνατο να τους εντοπίσουμε εκεί ανθρωπολογικά.

Ας δούμε τώρα ένα παράδειγμα επιτυχούς εποικιστικής πολιτικής. Η περίπτωση των Ηνωμένων Πολιτειών είναι χαρακτηριστική. Οι λευκοί έποικοι ήταν κυρίως Βρετανοί, Σκανδιναβοί, Γερμανοί και φυλετικά κυρίως Κρομανοειδείς, Ατλαντοειδείς, Νορδικοί. Αρχικά εκτόπισαν τους ντόπιους και εν συνεχεία τους εξολόθρευσαν συστηματικά. Οι λευκοί μοίρασαν την γη, έφτιαξαν φάρμες ή ράντζα, όπου μεγάλο μέρος του πληθυσμού έγιναν καλλιεργητές και κτηνοτρόφοι. Έκαναν πολυμελείς οικογένειες και σχεδόν ποτέ δεν μίχθηκαν με τους ιθαγενείς. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργήσουν έναν παραγωγικό και εύρωστο πληθυσμό, ο οποίος παγίωσε την θέση του στα νέα εδάφη και έγινε αδιαμφισβήτητος κυρίαρχός τους. Μέσα σε λίγους αιώνες, οι λευκοί έγιναν πολλά εκατομμύρια, εξαπλώθηκαν με την ίδια μέθοδο από τις ακτές του Ατλαντικού αρχικά, μέχρι τις ακτές του Ειρηνικού, με συνέπεια οι λευκοί να αποτελούσαν μέχρι και πριν μερικές δεκαετίες πάνω από 80% του πληθυσμού της χώρας.

Η διαφορά μεταξύ των δύο παραπάνω περιπτώσεων είναι εμφανής και δείχνει τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει όποιος θέλει να εφαρμόσει μια κατάλληλη εποικιστική πολιτική, η οποία να έχει μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα από φυλετικής άποψης. Η αποστολή ατόμων που θα αποτελούν την δικοικητική ή κοινωνική ανώτερη τάξη σε μια κατεκτημένη περιοχή δεν έχει κανένα μακροχρόνιο αποτέλεσμα. Ο μικρός τους αριθμός, ιδιαίτερα αν είναι και αστικός, θα οδηγήσει σύντομα στην εξάλειψή τους. Αυτό γίνονταν τυπικά στις περισσότερες περιπτώσεις κατακτήσεων. Ο επιτυχέστερος τρόπος εποικισμού είναι αυτός που εφαρμόστηκε στην βόρεια Αμερική από τους λευκούς. Οι έποικοι πρέπει να αποκτήσουν τα εδάφη της επαρχίας, εν ανάγκη απωθώντας τον ντόπιο πληθυσμό και να εγκατασταθούν εκεί. Έπειτα πρέπει να είναι παραγωγικοί, να κάνουν μεγάλες οικογένειες και να μην μιχθούν με τους ντόπιους. Πόλεις είναι απαραίτητο να ιδρυθούν, όμως η επαρχία θα πρέπει πάντοτε να αποτελεί τον πληθυσμιακό πυρήνα της.

Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι ο εποικισμός πρέπει να γίνεται πάνω από όλα στην επαρχία. Ένας πληθυσμός μπορεί να έχει πολιτική ή πνευματική ισχύ όταν εγκαθίστανται στα αστικά κέντρα, όμως αν εγκατασταθεί και στην επαρχία θα αποκτήσει βιολογική ισχύ, που αποτελεί το βασικό εχέγγυο μακροπρόθεσμης επέκτασης της φυλής.