Συζητώντας αν είναι καλές οι αμβλώσεις ή όχι, προειδοποιεί τους συζύγους ότι οι γυναίκες τους μπορεί να κάνουν παιδιά μιγάδες:
"Μη θλίβεσαι για αυτό, κακομοίρη και με το δικό σου χέρι δώσε το φίλτρο [για την άμβλωση] όποιο και αν είναι αυτό, αν επιλέξει να φέρει το παιδί στην κοιλιά της, μη τυχόν και γίνεις ο πατέρας ενός Αιθίοπα, ενός μαύρου, που σύντομα θα γίνει ο μοναδικός σου κληρονόμος."
Juvenal, Satire VI, 596-600
Ο Ρωμαίος συγγραφέας Μαρτιάλης (38-104 μ.Χ.), επικρίνοντας την συμπεριφορά των γυναικών των Ρωμαίων, αναφέρει μια Ρωμαία που έκανε επτά παιδιά, εκ των οποίων...
κανένα δεν ανήκε στην φυλή του άντρα της.
"Ένας από αυτούς, με κατσαρά μαλλιά, σαν Μαυριτανός, μοιάζει να είναι ο γιος του Santra, του μάγειρα. Ο δεύτερος, με την πλατιά μύτη και τα παχιά χείλη, είναι φτυστός ο Pannicus, ο παλαιστής... από τις δυο κόρες, μία είναι μαύρη... και είναι του Crotus, που παίζει τον αυλό."
Martial, VI, 39
Οι Ρωμαίες που έκαναν μιγάδες συνήθως κατηγορούνταν για απιστία στα Ρωμαϊκά δικαστήρια, με την φυλετικά μικτή φύση των παιδιών να αποτελεί τεκμήριο της απιστίας με σκλάβους ή μη-λευκούς άλλους από τον σύζυγό της. Μια συνήθης απολογία που χρησιμοποιούνταν στα Ρωμαϊκά δικαστήρια ήταν η "μητρική αποτύπωση" βάσει της οποίας τα παιδιά στην μήτρα μπορούσαν να επηρεαστούν όταν η μητέρα απλώς κοίταζε ή βρίσκονταν κοντά σε μη-λευκούς.
Όσο καταγέλαστη και αν ήταν αυτή η απολογία, χρησιμοποιήθηκε από τον διάσημο ρήτορα Κουϊντιλιανό (Quintilian) (35-96 μ.Χ.) ώστε με επιτυχία να υπερασπιστεί μια Ρωμαία από την κατηγορία της απιστίας (Liber Hebr. Quest. In Genesim. Ed Migne: Lat. T. 23, p 985.).
Ένας ακόμη διάσημος Ρωμαίος ρήτορας, ο Calpurnius Flaccus, (περίπου 2ος αιώνας μ.Χ.) επίσης συζήτησε το ζήτημα της "μητρικής αποτύπωσης" ως εξήγηση για παιδί μιγάδα και στο έργο με τίτλο "De Natus Aethiops" ("Αιθιοπικής καταγωγής") βάζει την λευκή σύζυγο με παιδί μιγάδα να λέει:
"Πες μου λοιπόν, αγάπησα έναν Νέγρο;" λέει. Όχι δεν αγάπησε και διαβεβαιώνει ότι "το στοιχείο της τύχης μπορεί να έχει μεγάλη επίδραση μέσα στην μήτρα." Για το χρώμα του παιδιού, λέει: "Βλέπεις εκεί ότι το δέρμα καψαλίστηκε από μια ατέλεια στο αίμα."
Biblioteca Latina, Vol. 80
Ο Πλούταρχος (De sera numinis vindicta 2I [563]) λέει την ιστορία μιας γυναίκας που γέννησε μαύρο παιδί και κατηγορήθηκε για απιστία, αλλά η διερεύνηση που επακολούθησε αποκάλυψε ότι ο προπάππους του ήταν Αιθίοπας.
Ο Ρωμαίος λόγιος Πλίνιος (23-79 μ.Χ.) αναφέρει ένα ακόμη παράδειγμα παιδί μιγάδα:
"Ένα συγκεκριμένο παράδειγμα είναι αυτό του Nicaeus, γεννηθέντα στο Βυζάντιο, του οποίου η μητέρα ήταν νόθη κόρη μέσω απιστίας με έναν νέγρο. Το δέρμα της δεν ήταν διαφορετικό από τις υπόλοιπες [άλλες λευκές γυναίκες], αλλά ο γιος της Nicaeus έμοιαζε σαν τον Νέγρο παππού του."
Naturalis Historia, VII.12.51
Η φυλετική μίξη έλαβε χώρα και στις Ρωμαϊκές αποικίες και ειδικά στην αποικία που καλούνταν "Αφρική" (έτσι καλούνταν η περιοχή που σήμερα είναι γνωστή ως Βόρεια Αφρική και το Ρωμαϊκό όνομα δόθηκε αργότερα σε ολόκληρη την ήπειρο). Ο Κλαυδιανός (Claudian) (365-408 μ.Χ.) εξοργίζεται με την φυλετική μίξη που λαμβάνει χώρα υπό τον Μαυριτανό Gildo, ο οποίος έχει οριστεί ως κυβερνήτης της περιφέρειας της Αφρικής από τον αυτοκράτορα Βαλεντινιανό (Valentinian).
O Κλαυδιανός γράφει:
"Βαριεστημένος από την κάθε ευγενή [λευκή] οικοδέσποινα, (ο Gildo) την παραδίδει στους Μαυριτανούς. Αυτές οι μητέρες από τη Σιδώνα, που παντρεύονται στην Καρχηδόνα, πρέπει να ζευγαρώνουν με βαρβάρους. Μου φορτώνει έναν Αιθίοπα σα γαμπρό. Αυτό το αηδιαστικό υβρίδιο τρομάζει και την κούνια του"
De Bello Gildonico I, 189
Το κείμενο είναι μετάφραση από εδώ και εστιάζει στις πηγές που αναφέρουν μίξη με μη λευκούς. Πόσο μοιάζουν τα αποσπάσματα των λατίνων συγγραφέων με τις γενοκτονικές καταστάσεις που βλέπουμε γύρω μας σήμερα! Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι από ιστορικής πλευράς η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία παρήκμασε, κατέπεσε και εξαφανίστηκε. Οι βιολογικοί νόμοι είναι απαράβατοι.
Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η ανάρτηση!Η φυλετική θεώρηση επηρεάζει τον πολιτισμό είτε με θετικό είτε με αρνητικό τρόπο,ακόμα και από τα αρχαία χρόνια.Από ότι φαίνεται επίσης,η χαλάρωση των ηθών και η σεξουαλική ''απελευθέρωση'' της γυναίκας,μόνο δεινά μπορεί να επιφέρει σε έναν μεγάλο πολιτισμό και μία μεγάλη αυτοκρατορία.Μέσα στα φυλετικά αίσχη της μίξης που βίωσε ο Ρωμαϊκός κόσμος,ο Κλαυδιανός ήταν η φωτεινή φωνή του αγνού Φυλετισμού!
ΑπάντησηΔιαγραφήΒέβαια, για να είμσατε δίκαιοι, οι Γραυκύλοι είχαν προηγηθεί στη φυλετική επιμειξία ήδη από την ελληνιστική περίοδο. Όλη η ηθική φιλοσοφία, που μερικοί new age ηλίθιοι δωδεκαθεσιτές διαφημίζουν στις μέρες μας, από τον Φοίνικα Ζήνωνα τον Κιτιέα έως τον επίσης Συροσημίτη Ιάμβλιχο είναι πνευματικός τους καρπός. Η φυλετική αυτή επιμειξία και η πνευματική σαπίλα που προήγαγε οδήγησε στην επικράτηση του χριστιανισμού. Δηλ. η εσωτερική αποσύνθεση Ελλήνων και Ρωμαίων άνοιξε τον δρόμο στο τέλος του αρχαίου κόσμου. Από την άποψη αυτή, οι χριστιανοί είχαν κάποιο δίκιο όταν έβλεπαν τα τέρατα και σημεία που διέπρατταν οι μπασταρδεμένοι και εκσημιτισμένοι εθνικοί. Όπως εξίσου δίκιο θα είχε ένας σύγχρονος λαθρο-έποικος να θεωρεί τους πληθυσμούς της Ευρώπης (και της σύγχρονης Ελλάδος) σάπιους ως το μεδούλι. Αυτή είναι η πραγματικότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως μέσα στη σαπίλα του αρχαίου κόσμου, βρέθηκαν κάποιοι αυτοκράτορες, προεξάρχοντος του Διοκλητιανού, να σηκώσουν το ανάστημά τους. Φυλετικά οι αυτοκράτορες-πολεμιστές του 3ου μ.Χ. αιώνα ήσαν όλοι Ιλλυριοί που δεν ραφιναριστεί από τη σαπίλα του πολιτισμού, ενώ τα στρατεύματα τους ήσαν ώς επί το πλείστον γερμανικά φύλα, κι αυτά ανόθευτα από τον εκλεπτυσμό. Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι ήσαν τελειωμένοι, όπως οι σύγχρονοι Άγγλοι, Γερμανοί και Γάλλοι.Το είχαν ρίξει στις κραιπάλες, στον κιναιδισμό, στα ερμαφρόδιτα αγάλματα, τη "φιλοσοφία' και γενικά στην τέλεια παρακμή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗθικό δίδαγμα: η Ευρώπη και ο Δυτικός Πολιτισμός, αν είναι να σωθεί, θα στηριχθεί μονάχα στις πληθυσμιακές ομάδες και φυλές που δεν έχουν αλωθεί από τον πολιτισμό. Είναι δηλ. ηρωικοίΒάρβαροι.
Αυτό είναι και το πεπρωμένο των Πολιτισμών. Βάρβαροι ήσαν τα ελληνικά φύλα (και κατ' επέκταση τα άρια) που σάρωσαν τους πολιτισμένους και ραφιναρισμένους Μινωίτες. Βάρβαροι ήσαν τα Γερμανικά φύλα που επικράτησαν επί των εκφυλισμένων Ρωμαίων και κατέστειλαν την απειλή των Ούννων. Βάρβαροι θα είναι και αυτοί που θα αγωνιστούν στον αιώνα μας για το τρόπαιο της Ευρώπης. Μονάχα Βάρβαροι θα σταθούν μπροστά στους εισβολείς Ασίας και Αφρικής που κατακλύζουν τον λευκό κόσμο. Μην ελπίζετε σε κοπάδια, ψήφους και ποσοστά...αυτά θα σαρωθούν μέσα στα επόμενα χρόνια.
Φυλετικη μιξη και φεμινισμος ευθυνονται σε μεγαλο βαθμο για την καταπτωση και καταρρευση της Ρωμαϊκης αυτοκρατοριας. Η πτωση των πολιτισμων-κρατων εχει κοινα χαρακτηριστικα: μετα απο μια περιοδο ευημεριας οι ανδρες γινονται μαλθακοι, πιο "ανεκτικοι", δινουν δικαιωματα στις γυναικες, στους ξενους-αλλοφυλους, με αποτελεσμα φυλετικη μιξη, φεμινισμο, υπερσεξουαλισμο, ελλειψη ηθικων φραγμων, δημοκρατια-οχλοκρατια-λαϊκισμο-δημαγωγια, σοσιαλισμο-κρατικισμο υπερ των αχρηστων σε βαρος των παραγωγικων πολιτων (λευκων εργατικων ανδρων). Ολα αυτα οδηγουν στην καταπτωση και την καταρρευση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν καταρρέει ένας πολιτισμός (και αυτό είναι αναπόδραστο), οι μόνοι θύλακες που επιβιώνουν είναι η αγροτική ύπαιθρος και κυρίως οι πληθυσμοί των ορεινών όγκων. Αυτο και μόνο αυτοί ενδέχεται να έχουν οργανική σχέση με τη Φυλή και τις δυνάμεις του Αίματος. Στις πολυφυλετικές κοσμοπόλεις (και τέτοιες ήταν από την Αλεξάνδρεια, την Αντιόχεια και τη Ρώμη της Αυτοκρατικής Περιόδου έως τη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο και τις λοιπές σύγχρονες μεγαλουπόλεις της Δύσης) δεν υπάρχει περιθώριο βίωσης του Αίματος παρά μονάχα σε ατομικό - ποτέ σε κοινοτικό - επίπεδο. Αυτό σημαίνει πως ουδείς από εμάς πρέπει να ελπίζει πως στο μέλλον οι συρφετοί των κοσμοπόλεων θα εξεγερθούν - αντιθέτως θα σαπίσουν ακόμη πιο πολύ. Κι αυτό διότι η σήψη είναι η φυσική τους κατάσταση. Ο σάπιος δεν πεθαίνει ούτε για μια ιδέα ούτε και φυσικά για τη σύνταξή του, πεθαίνει απλώς μίζερα και σερνόμενος στα γόνατά του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν το συνειδητοποιήσουμε αυτό - και θα το συνειδητοποιήσουμε αργά ή γρήγορα, θέλοντας και μη από τον χείμαρρο των εξελίεων - τότε πρέπει να αναπροσαρμοστεί τόσο η διαμόρφωση της Ιδέας. Η βιολογική παρουσίαση της Φυλής και μόνο είναι τελειωμένη στον αιώνα μας. Διότι το μόνο βέβαιο είναι πως όταν έθνη αποφασίζουν να μπασταρδευτούν σε ένα σημαντικό ποσοστό, παύουν να υπάρχουν ακόμη κι αν μειοψηφίες επιμένουν να μένουν καθαρές, ακόμη και αν οι τελευταίες έχουν διδαχθεί τους ανθρωπολογικούς τύπους στην εντέλεια και τους φυλετικούς νόμους με κάθε λεπτομέρεια. Στην πράξη θα είναι αδιάφορο. Και έτσι ανθρωπολογικά, τόσο η Ελλάδα όσο και τα υπόλοιπα ευρωπαικά κράτη, από απόψεως ανθρωπολογικών τύπων θα γίνουν ανθρώπινος πολτός. Αυτό είναι μία πραγματικότητα απέναντι στην οποία δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια.
Και, άρα, η μοναδική οπτική του Φυλετικού Ζητήματος στις μέρες (και αυτό ήταν πάντα στην ιστορία, όσο υπήρχαν δυνατές φυλές), δεν είναι τί γνωρίζεις για τη Φυλή αλλά τί βιώνεις από αυτήν. Και κατ' επέκταση τί μπορείς να Πράξεις υπέρ αυτής. Νομίζω πως αυτοί που πάντα έπρατταν δεν είναι άνθρωποι των βιβλίων, άνθρωποι ορθολογιστές, άνθρωποι του σχολιασμού (όπως όλοι εμείς). Είναι άνθρωποι οι "κυριεύονται" από Μαγικές Δυνάμεις του Αίματος και Αφιερώνονται σε αυτές. Όσα έθνη διαθέτουν αρκετούς τέτοιους ανθρώπους, ίσως και να επιβιθώσουν. Τα υπόλοιπα θα χαθούν. Τόσο απλά. Αυτά έλεγαν οι Μύθοι πάντα, και οι απλοί άνθρωποι τα κατανοούσαν καλύτερα.Μονάχα, λοιπόν, η Ιεροποίηση και Μυθοποίηση της Φυλετικής Ιδέας μπορεί να φωτίσει τον δρόμο για να ξεπεταχτούν νέοι δρακοκτόνοι Ηρακλείς και Siegfried. Όσο θα υπαραναλύουμε τους φυλετικούς τύπους, τα κρανία, τα οστά, τόσο θα γινόμαστε νεκρολάγνοι και πτωματοφάγοι. Μια τέτοια υπερανάλυση είναι έμμεση ένδειξη πως τη Φυλή δεν τη διαθέτουμε μέσα μας, αλλά την αναζητούμε στο εξωτερικό ερέθισμα. Όπως οι σεξουαλικά ανεπαρκείς αναζητούν αναζητούν στα βιβλία ή στις ταινίες μέσα για να ερεθιστούν.