Οι νόμοι της πληθυσμιακής πολιτικής

Ο πληθυσμός μιας χώρας είναι μία δυναμική παράμετρος. Όσοι ασχολούνται με την πολιτική επιστήμη, αλλά και με την φυλετική ανθρωπολογία, οφείλουν να γνωρίζουν στοιχεία δημογραφίας, που είναι απαραίτητα για την άσκηση πληθυσμιακής πολιτικής. Η μεταβολή του πληθυσμού επηρεάζει πολλές εκφάνσεις μιας κοινωνίας, όπως οικονομικές και κοινωνικές, αλλά επηρεάζει και την φυλετική του σύνθεση. Αν πρέπει να εφαρμοστεί πληθυσμιακή πολιτική, ποιοι είναι οι νόμοι της;

Αρχικά, ο πληθυσμός μιας χώρας μεταβάλλεται από τους εξής παράγοντες: το ισοζύγιο γεννήσεων-θανάτων, καθώς και την μετανάστευση, από ή προς την χώρα. Η ηγεσία μιας χώρας οφείλει να το γνωρίζει, ώστε να ελέγχει το ανθρώπινο δυναμικό που βρίσκεται στη χώρα, που είναι αυτό που της δίνει αξία. Οι νόμοι που θα εξετάσουμε έχουν μεγάλη σημασία, γιατί...
αποσαφηνίζουν την κατεύθυνση που πρέπει να λάβει μια πληθυσμιακή πολιτική. Ας δούμε τους δύο σημαντικότερους.


1. Αν εισέλθει στη χώρα ένα ποσοστό αλλόφυλων, το ποσοστό αυτό θα παραμείνει μακροπρόθεσμα αμετάβλητο.

Δηλαδή, αν για παράδειγμα εισέλθει σε μια χώρα για πρώτη φορά ένα ποσοστό αλλόφυλων 5%, μετά από πολλούς αιώνες το ποσοστό τους θα παραμένει σχεδόν αμετάβλητο στο 5%. Αυτό σημαίνει ότι κάθε φυλετική αλλοίωση έχει μόνιμο αποτέλεσμα, δεν γίνεται καμία "αφομοίωση" φυλετικά. Είναι προφανές το τι συμβαίνει, αν δούμε τους νέγρους και τους λευκούς στην Αμερική που διατηρούν τα προγονικά τους χαρακτηριστικά αναλλοίωτα και δεν έχουν "προσαρμοστεί" στο περιβάλλον τους ώστε να μοιάσουν στους ιθαγενείς Ινδιάνοι. Ακόμα και αν οι αλλόφυλοι μιχθούν με τους ντόπιους, οι νόμοι του Μέντελ εξασφαλίζουν ότι η φυλετική διακριτοποίηση θα συνεχίσει να υπάρχει. Συνεπώς, το ποσοστό των αλλόφυλων παραμένει αμετάβλητο μακροπρόθεσμα, κάτι που καταδεικνύει τη σημασία της αποφυγής εισόδου αλλοφύλων.

Ο μόνος τρόπος για να μειωθεί το ποσοστό τους είναι να έχουν κάποια στοιχεία που τους διακρίνουν από τους ιθαγενείς και με ιστορικές ή κοινωνικές διαδικασίες σταδιακά να απορριφθούν από την κοινωνία. Για παράδειγμα, αν διαφέρουν τελείως φαινοτυπικά, όπως γίνεται για παράδειγμα στους μογγόλους και στους νέγρους στην Ευρώπη, θα υπάρξει διαχωρισμός λόγω σεξουαλικών προτιμήσεων, εφόσον υπάρχει σύγκρουση στην αντίληψη περί ομορφιάς. Επίσης, αν οι αλλόφυλοι έχουν στην πλειονότητά τους άλλη θρησκεία ή πολιτισμό, τότε ιστορικές διαδικασίες, όπως θρησκευτικές ή πολιτικές συγκρούσεις να οδηγήσουν σε αποδεκατισμό ή διωγμό των αλλοφύλων. Σε ειρηνικές περιόδους, η μεταβολή του ποσοστού μιας φυλής οφείλεται στην γεννητικότητα έναντι των άλλων φυλών και στην κοινωνική επιλογή, δηλαδή στα κοινωνικά αίτια που επιδρούν στην γεννητικότητα και στην θνησιμότητα, με διαφορετικό τρόπο σε κάθε φυλή λόγω της διαφορετικής εγγενούς ψυχοσύνθεσής τους. Αυτές οι διαδικασίες μεταβολής των ποσοστών είναι πολύ αργές και γι' αυτόν τον λόγο το ποσοστό των αλλόφυλων πρακτικά παραμένει αμετάβλητο για αιώνες, αλλά σε βάθος χρόνου μπορεί να μειωθεί ή να αυξηθεί εις βάρος των γηγενών.

Ο νόμος αυτός είναι ένα εργαλείο που βοηθά στην ανάλυση της ιστορίας ενός λαού υπό το φυλετικό πρίσμα. Αν σε μια χώρα γνωρίζουμε ότι ιστορικά εισήλθαν αλλόφυλοι, τότε θα ξέρουμε πως αν δεν υπήρξε κάποιο ιστορικό γεγονός για να εκδιωχθούν, το στίγμα τους στη χώρα θα παρέμεινε ανεξίτηλο, πιθανόν φτάνοντας μέχρι τις μέρες μας. Αυτός είναι και ο λόγος που βρίσκουμε μέχρι και σήμερα Νορδικούς στην Πορτογαλία, που ήρθαν με τους Βησιγότθους, βραχυκέφαλους Αλπικούς στην Σουηδία που ήρθαν με τους Βαλλόνους μετανάστες του μεσαίωνα, Σαχάριους στην Ισπανία που ήρθαν με τις ισλαμικές κατακτήσεις, κτλ. Μάλιστα, σε χώρες που αυτές οι φυλές δεν εκδιώχθηκαν λόγω μιας ιδιότητάς τους, π.χ. κατακτητές ή αλλόθρησκοι, δεν έχουμε λόγο να θεωρήσουμε ότι θα μειώνονται ανά τους αιώνες. Αυτό όχι μόνο μας εξηγεί την φυλετική σύνθεση κρατών βάσει ιστορικών μετακινήσεων λαών ή κατακτήσεων, αλλά μας επίσης η σημερινή φυλετική σύνθεση μιας χώρας μας δίνει μια εκτίμηση για το ποσοστό των αλλόφυλων που εισήλθαν αρχικά στη χώρα. Για παράδειγμα, το ποσοστό των μογγόλων της Ουγγαρίας σήμερα δίνει μια εκτίμηση για το πόσοι ήταν οι μογγόλοι κατακτητές που εισήλθαν στην περιοχή τον μεσαίωνα. Ακόμη, η ισχνή παρουσία Νορδικών σε Ευρωπαϊκές χώρες που κατακτήθηκαν από Βησιγότθους και Οστρογότθους, είναι μια ένδειξη του πόσο μικροί ήταν οι αριθμοί αυτών των κατακτητών.

Απότοκο του νόμου αυτού είναι η πολιτική που πρέπει να εφαρμόζεται στην ίδρυση αποικιών ή πόλεων. Η φυλετική σύνθεση του αρχικού πληθυσμού που θα οικήσει την αποικία ή τη νέα πόλη θα καθορίσει τον χαρακτήρα της μακροπρόθεσμα. Συνεπώς, έχει πολύ μεγάλη σημασία, όχι να γίνεται ανοιχτή πρόσκληση, αλλά να επιλέγονται τα καλύτερα στοιχεία του πληθυσμού για αυτόν τον λόγο.

Το συμπέρασμα από αυτόν τον νόμο είναι ότι η είσοδος αλλοφύλων είναι ένα μη αναστρέψιμο φαινόμενο. Επηρεάζει αρνητικά την κοινωνία και αποτελεί μια μόνιμη πληγή, που θα παραμένει ανοιχτή για αιώνες. Και πάντοτε υπάρχει ο κίνδυνος το ποσοστό όχι απλώς να παραμένει σταθερό, αλλά λόγω υψηλότερης γεννητικότητας ή άλλων λόγων ακόμη και να αυξάνεται εις βάρος των γηγενών.


2. Ο πληθυσμός μιας χώρας εξαρτάται από το επίπεδο της παραγωγής.

Είναι γνωστό ότι ο πληθυσμός μια χώρας εξαρτάται από τη δυνατότητα της χώρας να τον θρέψει. Σε αφιλόξενες περιοχές, λόγω κλίματος, που δεν μπορούν να καλλιεργηθούν ή να αξιοποιηθούν αλλιώς, αναγκαστικά ο ανθρώπινος πληθυσμός είναι μικρός. Οι χώρες που έχουν υψηλή παραγωγή, είτε λόγω πλούσιου εδάφους και υπεδάφους, είτε λόγω ανάπτυξης της βιομηχανίας και των υπηρεσιών, η αξία της παραγωγής είναι τέτοια που επιτρέπει να τραφεί μεγαλύτερος πληθυσμός. Οι οικογένειες έχουν εισοδήματα και μπορούν να θρέψουν περισσότερα παιδιά, με αποτέλεσμα ο πληθυσμός να αυξάνεται. Δηλαδή το επίπεδο της παραγωγής εξαρτάται από το πόσο πλούσια είναι η γη, πόσο μεγάλη σε έκταση και από την ανθρώπινη ικανότητα στην ανάπτυξη της οικονομίας και την αύξηση της αξίας της παραγωγικής δραστηριότητας. Για παράδειγμα, η Ολλανδία είναι τρεις φορές μικρότερη από την Ελλάδα, όμως έχει μεγαλύτερο πληθυσμό, λόγω υψηλότερης παραγωγής που μπορεί να θρέψει τον πληθυσμό της. Μάλιστα, υπάρχουν χώρες που η καλλιεργήσιμη γη είναι τόσο λίγη που δεν μπορεί να θρέψει τον πληθυσμό και οι οποίες βασίζονται στις εισαγωγές τροφίμων, τις οποίες πληρώνουν μέσω της παραγωγής άλλων αγαθών ή υπηρεσιών. Μεγάλη οικονομική ανάπτυξη οδηγεί σε αύξηση του πληθυσμού.

Ωστόσο, υπάρχει μία σημαντική παράμετρος που επιδρά και είναι ψυχολογική. Αν ένας λαός μπορεί να ζήσει με λίγα, με χαμηλό βιοτικό επίπεδο και να είναι ευχαριστημένος, τότε ο πληθυσμός του θα είναι μεγαλύτερος από έναν άλλο που απαιτεί ικανοποίηση πολλών αναγκών, με υψηλό επίπεδο διαβίωσης, όταν η παραγωγή είναι ίδια και στις δύο περιπτώσεις. Για παράδειγμα, οι ανεπτυσσόμενες χώρες σήμερα παρουσιάζουν μια δημογραφική έκρηξη, καθώς υπάρχει υψηλή οικονομική ανάπτυξη, με τον λαό να αρκείται ακόμη με λίγα. Αντίστοιχα και στην Αφρική, που υπάρχουν κράτη με πληθυσμούς εκατομμυρίων, αλλά με χαμηλότατο βιοτικό επίπεδο. Αντιθέτως, υπάρχουν Ευρωπαϊκές χώρες με μεγαλύτερο ακαθάριστο εγχώριο προϊόν από αντίστοιχες Αφρικανικές και όμως ο πληθυσμός τους είναι πολύ μικρότερος, λόγω του υψηλότερου βιοτικού επιπέδου που απαιτούν οι Ευρωπαίοι.

Συνεπώς, ο πληθυσμός που μπορεί να θρέψει μια χώρα εξαρτάται από την αξία της παραγωγής, αλλά και από τις ανάγκες του λαού. Αν θεωρήσουμε τις ανάγκες ενός λαού παγιωμένες, τότε αύξηση του πληθυσμού μπορούμε να έχουμε μόνο αν αυξηθεί η παραγωγή. Αυτό μπορεί να γίνει είτε με την βιομηχανία και τις υπηρεσίες, ή αν αυτό είναι δύσκολο, με την αύξηση του ζωτικού χώρου, δηλαδή  με την απόκτηση νέων εδαφών. Ο μεγάλος πληθυσμός δίνει ισχύ σε μια χώρα και συχνά επιδιώκεται, ειδικά από πατριωτικές ή εθνικιστικές κυβερνήσεις. Τέτοιες κυβερνήσεις ζήτησαν περισσότερες γεννήσεις από τον λαό, δίνοντας οικονομικά και ηθικά κίνητρα. Όμως όπως αποδείχτηκε τις περισσότερες φορές, δεν υπήρχε κανένα ιδιαίτερο αποτέλεσμα, επειδή αγνόησαν αυτόν τον νόμο της πληθυσμιακής πολιτικής. Μακροσκοπικά, η κοινωνία προσαρμόζει την γεννητικότητά της στο επίπεδο της παραγωγής, με συνέπεια όσα κίνητρα και να δοθούν, ο πληθυσμός να μην αλλάζει. Δεν αρκεί κάποιος να διατάξει την αύξηση του πληθυσμού, θα πρέπει να υπάρχει η παραγωγική δυνατότητα να τραφεί αυτός ο πληθυσμός. Αυτό σημαίνει ότι για να αυξηθεί ο πληθυσμός δεν χρειάζονται οικονομικά κίνητρα, τα οποία μάλιστα κατά κανόνα σπεύδουν να αξιοποιήσουν τα υποδεέστερα στοιχεία του πληθυσμού, αλλά θα πρέπει να αυξηθεί η παραγωγή ή τα εδάφη της χώρας.


Οι νόμοι της πληθυσμιακής πολιτικής μας επιτρέπουν να δούμε καθαρότερα το ζήτημα της σύνθεσης και της μεταβολής του μεγέθους ενός πληθυσμού. Κατά πρώτον, οι αλλόφυλοι μένουν μόνιμα στο σώμα ενός πληθυσμού από τη στιγμή που θα εισέλθουν, κάτι που πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά από την πολιτική ηγεσία, αλλα και τον λαό. Κατά δεύτερον, το μέγεθος του πληθυσμού εξαρτάται από το μέγεθος της παραγωγής, πράγμα που σημαίνει ότι θα πρέπει να εστιάσουμε στην αύξηση της παραγωγής και όχι στην χορήγηση επιδομάτων. Το ανθρώπινο δυναμικό μιας χώρας είναι ο πραγματικός πλούτος της και θα πρέπει να είναι πρωταρχική φροντίδα της πολιτικής ηγεσίας η διατήρηση, βελτίωση και επέκτασή του.