Η βιολογική διάσταση του προβλήματος της εργασίας

Το επίπεδο ευημερίας ενός λαού εξαρτάται από την αξία της παραγωγής. Στα ανεπτυγμένα κράτη απαιτείται ένα σημαντικό μέρος του λαού να παίρνει μέρος στην παραγωγική διαδικασία, ώστε να διατηρείται το επίπεδο διαβίωσης σε υψηλό επίπεδο. Παρότι το ζήτημα της εργασίας συνήθως μελετάται με όρους διαγραμμάτων, αριθμών, ποσοτήτων, υπάρχει ένα βιολογικό υπόβαθρο που καθε εμβριθής μελετητής θα πρέπει να το λάβει υπόψη.

Αν δούμε ιστορικά την κοινωνική διάσταση της εργασίας, θα παρατηρήσουμε ότι σε κάθε εποχή, από την αρχαία μέχρι τη σύγχρονη, στους υψηλότερους πολιτισμούς είναι απαραίτητο να υπάρχει πολυάριθμο εργατικό δυναμικό που θα παράγει ώστε να διατηρείται το επίπεδο της κοινωνίας από κάθε άποψη. Από τις μυριάδες των δούλων της αρχαιότητας, τους πάροικους του Μεσαίωνα και τους βιομηχανικούς εργάτες του σήμερα...
πάντοτε ένα σημαντικό μέρος του λαού θα πρέπει να εργάζεται καθημερινά σε εργασίες μηχανιστικής φύσεως, είτε είναι στους αγρούς, είτε στα εργοστάσια, είτε στις βιοτεχνίες, είτε ως τεχνίτες, κτλ. Διαπιστώνουμε δηλαδή ότι υψηλός πολιτισμός συνεπάγεται οπωσδήποτε ένα μεγάλο εργατικό δυναμικό που θα εργάζεται μηχανιστικά. Όμως αυτό κρύβει κινδύνους από φυλετικής απόψεως.

Επειδή οι φυλές έχουν διαφορετικά ψυχικά γνωρίσματα, αντιμετωπίζουν την μηχανιστική-επαναλαμβανόμενη φύση της εργασίας με διαφορετικό τρόπο. Είναι γνωστό ότι ο γενικευμένος αλπικός-μογγολικός κλάδος προσαρμόζεται εύκολα σε επαναλαμβανόμενη καθημερινή εργασία μηχανιστικής φύσεως. Αντιθέτως, υπάρχουν τύποι όπως ο Νορδικός και ο Μεσογειακός στην Ευρώπη που δυσκολεύονται να προσαρμοστούν σε τέτοια μηχανιστική ρουτίνα, κάτι που τους κάνει, ειδικά τους δεύτερους, να αποφεύγουν τέτοιου είδους εργασίες αν μάλιστα είναι χειρωνακτικές. Συνεπώς, σε λαούς με υψηλά ποσοστά φυλετικών τύπων που δεν μπορούν να προσαρμοστούν στη μηχανιστική εργασία, δημιουργούνται κοινωνικές τάσεις που επιζητούν την αποδοχή ξένων εργατών που θα κάνουν αυτήν την ανεπιθύμητη εργασία. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των gastarbeiter στη μεταπολεμική Γερμανία. Είναι διαδεδομένο φαινόμενο σε πολλές ανεπτυγμένες χώρες να ζητούν ξένα εργατικά χέρια, επειδή οι ίδιοι οι κατοικοί τους δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν χειρωνακτικές εργασίες. Κάτι αντίστοιχο συνέβη με την εισαγωγή δούλων, π.χ. νέγρων στην Αμερική. Όσοι λαοί καταφεύγουν σε τέτοιες διαδικασίες, αναπόφευκτα θα δεχτούν φυλετική μίξη, η οποία θα αλλοιώσει την κοινωνία τους. Τα εκατομμύρια Αφρο-ασιατών που μας φέρνουν κατά εκατομμύρια στην Ευρώπη, καταλαμβάνουν αρχικά μηχανιστικές θέσεις εργασίας, με την παραμονή τους όμως αλλοιώνουν τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό.

Λαοί που εκ φύσεως δεν έχουν μεγάλη διάθεση να εργαστούν μηχανιστικά, παραμένουν σε υπανάπτυκτη κατάσταση, κάτι που το βλέπουμε κατά κόρον στην Αφρική, καθώς και σε άλλες πρωτόγονες φυλές. Για παράδειγμα, στη βόρεια Αφρική, οι Σαχάριοι-Βερβέροι προτιμούν να ζουν σε καλύβες και να τρέφονται ελάχιστα, παρά να εργαστούν στη φάμπρικα. Οι Άραβες, αξιοποιώντας τα πετρέλαια που έχουν, διατηρούν ένα τεράστιο πρόγραμμα κατασκευών, π.χ. δρόμους, σταθμούς ενέργειας, αεροδρόμια, ξενοδοχεία, κτλ. Ωστόσο, το εργατικό δυναμικό είναι κατά πλειοψηφία Ινδοί, Πακιστανοί και Ευρωπαίοι, σχεδόν ποτέ Άραβες. Δηλαδή, προτιμούν να φέρουν άλλους να δουλέψουν και ας φύγει συνάλλαγμα στο εξωτερικό, παρά να εργαστούν οι ίδιοι. Η φυλετική μίξη αποφεύγεται επειδή το κράτος απαιτεί οι εργάτες να γυρνούν υποχρεωτικά στις χώρες τους όταν τελειώνει το εκάστοτε έργο.

Το βιολογικό πρόβλημα της εργασίας προκύπτει επειδή απαιτείται ένα μεγάλο μέρος ενός ανεπτυγμένου λαού να εργάζεται καθημερινά με μηχανιστικό τρόπο. Λόγω των απαιτήσεων της δουλειάς, αυτοί οι εργάτες αναμένεται να έχουν χαρακτήρα πειθήνιο, προσαρμοστικό και με τάσεις υποταγής. Αν το δούμε βαθύτερα, αυτό δίνει μακροπρόθεσμα πλεονέκτημα επικράτησης σε φυλετικούς τύπους που έχουν αυτά τα ψυχικά γνωρίσματα. Ένας τρόπος αποφυγής αυτού του προβλήματος είναι ο θεσμός της δουλείας, ο οποίος αναγκάζει τους σκλάβους να εργαστούν, ακόμα και αν δεν έχουν προδιάθεση προς μηχανιστική εργασία. Ο θεσμός αυτός εφαρμόστηκε κατά κόρον στο παρελθόν και κατά κανόνα εισήχθη από λαούς αριστοκρατικούς-κατακτητικούς, που θεωρούσαν βάναυση τη χειρωνακτική εργασία. Σήμερα, που δεν υπάρχει τέτοιος θεσμός, αναπόφευκτα οι πλέον υποτακτικοί τύποι αποκτούν πλεονέκτημα στην επιβίωση σε ανεπτυγμένες κοινωνίες όπου απαιτείται μεγάλη παραγωγή, με ότι συνέπειες έχει αυτό για τον ανθρώπινο πολιτισμό. Σε κάποιους ίσως να μην αρέσει το συμπέρασμα, αλλά πρέπει να δείτε βαθύτερα την βιολογική διάσταση του προβλήματος.

Συμπερασματικά, οι ανεπτυγμένες κοινωνίες απαιτούν ένα μέρος του πληθυσμού να δουλεύει καθημερινά σε μηχανιστικές εργασίες. Θα πρέπει να αποφευχθεί η είσοδος αλλόφυλων και να αξιοποιούνται κυρίως στοιχεία του πληθυσμού που θα έχουν προδιάθεση προς τέτοια εργασία, αλλά παράλληλα να μην διαφέρουν σημαντικά από φυλετικής απόψεως, ώστε να μην αλλοιώνουν τον πολιτισμό. Κοινωνίες που δεν είναι διατεθειμένες να αφιερώσουν ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού να εργαστεί μηχανιστικά-χειρωνακτικά, είναι υποχρεωμένες να δεχτούν φυλετική μίξη για να αποκτήσουν υψηλό επίπεδο ευημερίας.