Έχει σημασία η αυτοχθονία;

Το ζήτημα της αυτοχθονίας βασανίζει κάθε λαό. Οι περισσότεροι λαοί υποστηρίζουν με κάθε τρόπο ότι είναι αυτόχθονοι, ενώ όσοι τους επιβουλεύονται επιδιώκουν να αποδείξουν το αντίθετο. Τελικά έχει σημασία αν κάποιος είναι αυτόχθων; Και τελικά τι σημαίνει να είναι κανείς αυτόχθων;

Ο ορισμός για τη λέξη αυτόχθων είναι "αυτός που κατοικεί από την αρχή στη γη των προγόνων του". Υπονοείται ότι οι πρόγονοί του ήταν οι πρώτοι άνθρωποι που κατοίκησαν τη συγκεκριμένη περιοχή όπου είναι αυτόχθων. Πάμε να μελετήσουμε το θέμα στη ρίζα του και όχι σε επιφανειακού τύπου καφενειακή "ανάλυση". Βάσει της εξελικτικής θεωρίας,...
ο άνθρωπος διαφοροποιήθηκε από τα πρωτεύοντα σε μία μόνο περιοχή του πλανήτη. Έπειτα από εκεί εξαπλώθηκε και συνεχίζοντας να διαφοροποιείται, επεκτάθηκε σε όλον τον πλανήτη. Το αποτέλεσμα ήταν να καλυφθεί όλος ο πλανήτης με ανθρώπους, οι οποίοι στο μεσοδιάστημα είχαν διαφοροποιηθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να δημιουργηθούν οι φυλές που υπάρχουν σήμερα στις διάφορες περιοχές του κόσμου. Από το παραπάνω προκύπτει ότι αυτόχθονες θεωρούνται είτε μόνο αυτοί του αρχικού σημείου ανθρωποποίησης ή διευρύνοντας την έννοια, αυτοί που πρώτοι κατοίκησαν μια περιοχή του πλανήτη, έστω κι αν ήρθαν από αλλού. Η δεύτερη μόνο περίπτωση συνήθως λαμβάνεται υπόψη, καθώς κανείς δεν γνωρίζει το πρώτο σημείο ανθρωποποίησης, που ο Δαρβίνος υπέθεσε στην Αφρική.

Οι μετακινήσεις φυλών στον πλανήτη γίνονται με πολύ βραδύ ρυθμό και δύσκολα αντικαθίσταται αυτός που πρώτα κατοίκησε μια περιοχή. Για να επέλθει σημαντική αλλοίωση χρειάζονται κύματα μεταναστεύσεων επί αιώνες και συνεχείς πολέμους αν αυτό χρειαστεί. Δηλαδή οι πρώτοι που κατοίκησαν μια περιοχή πάρα πολύ δύσκολα εξαφανίζονται. Από την άλλη όμως, μετακινήσεις πληθυσμών έχουν συμβεί πολλές και θα συνεχίσουν να γίνονται. Πράγμα που σημαίνει ότι κάθε μετακίνηση σημαίνει απώλεια της "αυτοχθονίας". Αυτό δείχνει πόσο μηδενικής σημασίας είναι η έννοια της αυτοχθονίας από βιολογικής σκοπιάς. Από την άλλη όμως, από πλευράς πολιτικής προπαγάνδας είναι άκρως αξιοποιήσιμη, καθώς θεμελιώνει "ιστορικά δίκαια" σε μια περιοχή.

Από όπου και να το πιάσει κανείς αυτό το αμφιλεγόμενο ζήτημα της αυτοχθονίας πέφτει πάνω σε αντιφάσεις. Ας πάρουμε για παράδειγμα τους Έλληνες, για να γίνουμε πιο κατανοητοί. Στη Μικρά Ασία, στον Πόντο, στην Μεγάλη Ελλάδα, στη Μασσαλία και αλλού, οι Έλληνες δημιούργησαν αποικίες, χωρίς να είναι εκεί γηγενείς. Μάλιστα πολλές φορές πολέμησαν τους ντόπιους για να εγκατασταθούν εκεί. Αμέσως θα πει αυτός που ψάχνει "ιστορικά δικαιώματα", ότι οι ντόπιοι οφείλουν να διώξουν τους Έλληνες που είναι ξένοι στα μέρη. Από την άλλη, αν πούμε ότι οι Έλληνες έγιναν γηγενείς στις περιοχές αυτές, τότε οποιοσδήποτε μπορεί να πει το ίδιο, δικαιολογώντας το με μια παρουσία κάποιων αιώνων σε μια περιοχή. Όποιος έχει αντιληπτικές ικανότητες διαπιστώνει την αντίφαση των παραπάνω. Τι ισχύει τελικά;

Αυτό που έχει σημασία τελικά είναι όχι το ποιος βρέθηκε σε μια περιοχή και για πόσο καιρό, για να μιλάει περί αυτοχθονίας, αλλά το να προστατεύσει με το σπαθί το έδαφος όπου ζει και κατέχει. Αν θέλει να παραμείνει στη γη των προγόνων του ή σε γη που κατέκτησε, οφείλει να την υπερασπίζεται με το αίμα του και όχι να την "υπερασπίζεται" στα λόγια με σοφίσματα. Όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Περικλής Γιαννόπουλος:

"Φυλάτε τη γη σας και την τιμή της, μόνο με σπαθί. Πάψετε σαπιοδάσκαλοι και σαπιορήτορες – αναφορατζήδες – να εξευτελίζετε τη Φυλή. Πάψετε παλιόγριες τις κλάψες, τα σάλια, τα μελάνια και πιάστε το σπαθί. Τα πάντα στη ζωή – η φύσις το λέει – κατακτώνται με το σπαθί. Και έτσι είναι και μόνο έτσι πρέπει να είναι..."