Οι ανθρώπινες κοινωνίες έχουν κατατάξει τη θυσία για τη φυλή ως μία από τις υπέρτατες αξίες. Οι πεσόντες αποτελούν αντικείμενα θαυμασμού και πρότυπα για τις επόμενες γενιές. Οι νεκροί ασκούν πολύ μεγάλη επίδραση σε αυτούς που μένουν πίσω. Γίνονται σύμβολα αγώνα και δίνουν δύναμη για τη συνέχιση της μάχης.
Ο θάνατος είναι αναπόφευκτος για κάθε έμβια ύπαρξη. Η συνειδητοποίηση ότι ο αγώνας για την προστασία και διαιώνιση της φυλής αποτελεί σκοπό της ζωής, απελευθερώνει τον αγωνιστή. Γνωρίζει ότι δρα βάσει φυσικής αναγκαιότητας και ότι κάνει αυτό που πρέπει, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Όταν τελειώνει ο κύκλος της ζωής, θα πρέπει να αναρωτηθεί κάποιος για τον ρόλο της ύπαρξής του και το τι προσέφερε όσο ζούσε. Ένας πλούσιος,...
που διασκέδαζε και χαλάρωνε κατά τη διάρκεια της ζωής του, θα βρεθεί λησμονημένος και κανείς δεν θα τον θυμάται λίγα χρόνια μετά το θάνατό του. Ιστορικά αποτελεί ένα μηδενικό. Η ύλη δεν έχει καμία σημασία για τη φυλή που διαιωνίζεται. Αντιθέτως, οι νεκροί για την πατρίδα θα μείνουν στην μνήμη των επόμενων γενεών ως πρότυπα. Θα γίνουν αντικείμενα θαυμασμού και έμπνευσης. Θα έχουν λειτουργήσει ως κρίκοι στην αλυσίδα των γενεών, εμπνέοντας αγωνιστικό φρόνημα στις επόμενες γενιές.
Σκεφτείτε ποια άτομα έχουν μείνει στην ιστορία. Θα διαπιστώσετε ότι στην συντριπτική πλειοψηφία είναι άτομα που αγωνίστηκαν για το έθνος, νικώντας ή θυσιαζόμενοι και σε μικρότερο βαθμό λαοφιλείς κυβερνήτες, επιστήμονες και καλλιτέχνες. Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν κατανοήσει την αξία του ηρωικού θανάτου ως καθήκον για τη φυλή, έχοντας μόνιμη έγνοια για την υστεροφημία τους. Άλλωστε, η φυλή ανανεώνεται, τον θάνατο διαδέχεται η ζωή, για το λόγο αυτό η θυσία για τη φυλή δεν είναι κάτι πένθιμο, αλλά εφαλτήριο για δράση. Όπως γράφει ο Ίων Δραγούμης:
"Ο Θάνατος δεν είναι λόγια, είναι αλήθεια. Ο Θάνατος είναι ζωή."
Πλέον, καί στό σημείο πού έχουν έρθει οί καταστάσεις, μικρή σημασία έχει εάν είναι πράκτορες οί κόκκινοι. Εκείνο πού μετρά, από εδώ καί μπρός, είναι πώς γιά όλα όσα μελετούμε, συζητάμε καί υποτίθεται ότι τά θεωρούμε ως ιδανικά, έχουμε καί τά κότσια νά τά υπερασπιστούμε μέχρι τέλους. Αλλιώς καί δικαίως θά μάς αποκαλούν οί ¨άλλοι¨ δειλές κρυφοπερσόνες τού διαδικτύου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτά τα παιδιά τα είχα δεί από κοντά και με τον Γιώργο είχαμε μιλήσει κιόλας. Ότε τους αναγνώρισα δεν το πίστευα...
ΑπάντησηΔιαγραφή