Η βιολογική θεώρηση

Η ανθρώπινη φύση έχει βιολογικό υπόβαθρο, από το οποίο ουδείς μπορεί να ξεφύγει. Βαθύτεροι βιολογικοί παράγοντες επηρεάζουν την συμπεριφορά του ανθρώπου, χωρίς εκείνος να μπορεί να ασκήσει κανέναν ελεγχο. Καθορίζουν την δομή της κοινωνίας και τις κοινωνικές συμπεριφορές. Όποιος κοιτάξει βαθύτερα, οι σημαντικότερες έννοιες που δομούν τις ανθρώπινες κοινωνίες οφείλονται σε μη ορθολογικούς-ενστικτωδεις παράγοντες, οι οποίοι ενυπάρχουν στο βιολογικό υπόβαθρο του ανθρώπου. Ποιοι είναι αυτοί οι παράγοντες; Με ποιές έννοιες συνδέονται;

Σε ένα πρώτο επίπεδο βρίσκεται...
η έννοια της οικογένειας. Τα μέλη της συνδέονται μεταξύ τους με μη ορθολογικούς, ενστικτώδεις, δηλαδή μεταφυσικούς δεσμούς. Η σύνδεση αυτή είναι προϊόν της βιολογικής δομής του ανθρώπου. Ο τρόπος με τον οποίο η μητέρα φροντίζει το νεογνό αποτελεί απότοκο ενστικτώδους βιολογικής συμπεριφοράς που βρίσκεται εντυπωμένη στο γενετικό της υλικό. Δεν υπάρχει κανένας ορθολογισμός που την οδηγεί σε αυτήν την συμπεριφορά. Επίσης, οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν για να βοηθήσουν και να δουν ευτυχισμένα τα παιδιά τους, ακόμα και αν οι ίδιοι είναι ευκατάστατοι και δεν χρειάζεται να το κάνουν αυτό με σκοπό να απαιτήσουν φροντίδα στα γηρατειά. Και δεν είναι απαραίτητα λόγοι κύρους που οι γονείς υποστηρίζουν τα παιδιά τους, αλλά μια εσωτερική βιολογική συμπεριφορά που ωθεί όλους τους ανθρώπους να θέλουν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, τα οποία τα βλέπουν εσωτερικά-μη ορθολογικά ως συνέχεια της δικής τους ύπαρξης που κάποια στιγμή θα εκλείψει. Το οικογενειακό αίσθημα είναι δυνατό και από την αντίστροφη φορά. Τα παιδιά έχουν ανάγκη τους γονείς τους, καθώς στο ανθρώπινο είδος απαιτείται πολυετής φροντίδα ακόμα και για να φτάσει να μπορεί κάποιος να περπατήσι, πόσω μάλλον για να μπορέσει να ζήσει ανεξάρτητα. Αλλά η εξάρτηση δεν είναι μόνο ζήτημα βιολογικής νομοτέλειας, αλλά και εσωτερικό ζήτημα. Όταν υιοθετημένα παιδιά που έχουν ενηλικιωθεί και ανεξαρτητοποιηθεί προσπαθούν με κάθε μέσο να βρουν τους βιολογικούς τους γονείς, διαφαίνεται η εσωτερική-μη ορθολογική συμπεριφορά που εισάγει το αίσθημα της βιολογικής σύνδεσης. Το συμπέρασμα είναι ότι η βιολογική σύνδεση της οικογένειας είναι ένας βαθύς δεσμός που συνδέεται με ενστικτώδεις-μη ορθολογικές συμπεριφορές οι οποίες ενυπάρχουν στην ανθρώπινη φύση.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο βρίσκεται η έννοια του έθνους. Σε κάθε ιστορικό κείμενο, βλέπουμε τα υποκείμενα της ιστορικής δράσης να είναι τα έθνη. Δεν αναφέρονται απροσδιόριστες μάζες ανθρώπων, αλλά σύνολα ατόμων με βιολογικούς δεσμούς μεταξύ τους, δηλαδή έθνη. Τα άτομα που ανήκουν σε ένα έθνος, στην πραγματικότητα ανήκουν σε ένα σαφώς οριοθετημένο αναπαραγωγικό σύνολο. Μπορούν να προστεθούν νέα μέλη, αλλά με συγκεκριμένο τρόπο. Έχουμε ήδη μιλήσει αναλυτικά για τα έθνη και για το πώς μεταβάλλεται η σύνθεσή τους. Η συμμετοχή σε μια αναπαραγωγική ομάδα αποτελεί έναν έμμεσο εσωτερικό δεσμό με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας. Όπως η κοντινή συγγένεια εξ αίματος δημιουργεί ένα αίσθημα σύνδεσης που δεν βασίζεται στην λογική, έτσι και η ευρύτερη συγγένεια με τα μέλη του έθνους αποτελεί έναν σύνδεσμο που πάλι δεν βασίζεται στην λογική, αλλά κάνει αισθητή την παρουσία του στις διάφορες εκφάνσεις του βίου των ανθρώπων. Και όχι, η έννοια του έθνους δεν είναι σύγχρονη, αλλά είναι τόσο παλιά όσο ο άνθρωπος. Δεν νοείται ιστορικό κείμενο που να μην αναφέρει τους ανθρώπους σε σύνολα βάσει συγγένειας, δεν νοείται άνθρωπος που να μην λογίζει τον εαυτό του μέλος ενός αναπαραγωγικού συνόλου, δηλαδή ενός έθνους. Και μάλιστα ιστορικά βλέπουμε ότι τα σύνολα αυτά δρουν από κοινού, σε μεγάλο βαθμό, με βαθύτερη αιτία, αυτήν ακριβώς την συγγένεια.

Σε ένα τρίτο επίπεδο βρίσκονται οι αλλοεθνείς. Αυτοί βρίσκονται εκτός του αναπαραγωγικού συνόλου. Όμως, εφόσον δεν διαφέρουν φυλετικά πολύ, τότε ο λαός μπορεί να αποδεχτεί χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία την προσθήκη του αλλοεθνούς στο σώμα του έθνους. Αν ωστόσο, ο αλλοεθνής είναι πολύ διαφορετικός φυλετικά, τότε εκφράζονται αντιδράσεις, οι οποίες βαθύτερα οφείλονται στην φυλετική διαφορά στα σωματικά και ψυχικά γνωρίσματα. Οι φυλετικές διαμάχες και αντιθέσεις είναι ασταμάτητες στην ανθρώπινη ιστορία. Συνεπώς, η φυλετική διαφοροποίηση εισάγει έναν ακόμη μη ορθολογικό-εσωτερικό παράγοντα, ο οποίος επηρεάζει την συμπεριφορά των ανθρώπων. Το τρίτο επίπεδο, συνεπώς, αποτελεί έναν διαχωρισμό μεταξύ των λογιζόμενων ως όμοιων φυλετικά και των αλλόφυλων.

Στην βιολογική θέωρηση, τα πράγματα έχουν ως εξής. Η οικογένεια αποτελεί το αναπαραγωγικό κύτταρο της κοινωνίας. Το έθνος αποτελεί το ευρύτερο αναπαραγωγικό σύνολο. Οι αλλοεθνείς, αλλά φυλετικά παρόμοιοι, θεωρείται αυθόρμητα ότι μπορούν να ενταχθούν στο αναπαραγωγικό σύνολο του έθνους, μέσω μίξης. Οι αλλόφυλοι, δηλαδή αυτοί που διαφέρουν σημαντικά, θεωρούνται αυθορμητα ως μη αποδεκτοί.

Συνεπώς, έχουμε τρια επίπεδα μη ορθολογικών-μεταφυσικών συμπεριφορών στον άνθρωπο, από βιολογικής σκοπιάς: μεταξύ των μελών της οικογένειας, μεταξύ των μελών του έθνους και ενάντια στους αλλόφυλους. Όταν αυτές οι μη ορθολογικές-μεταφυσικές συμπεριφορές έρχονται σε σύγκρουση με άλλες μη ορθολογικές-μεταφυσικές συμπεριφορές που αποκτά ο πληθυσμός είτε από τα ΜΜΕ μέσω μίμησης, είτε από την θρησκεία, είτε με άλλους τρόπους, τότε προκύπτουν καταστάσεις που φαίνονται παράλογες ή αντικρουόμενες. Πόσες φορές δεν έχουμε δει αυτούς που μάχονται τον θεσμό της οικογένειας να φροντίζουν τα δικά τους παιδιά με τον καλύτερο τρόπο; Πόσες φορές δεν έχουμε δει εθνομηδενιστές να υπερηφανεύονται που είναι Έλληνες και να δηλώνουν πατριώτες; Πόσες φορές δεν έχουμε δει διεθνιστές να μην θέλουν αλλόφυλους ξένους στη δική τους γειτονιά; Ένας καθαρά ορθολογιστής θα νομίζει ότι τα άτομα αυτά είναι σχιζοφρενή. Όμως δεν είναι. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι βρίσκονται σε σύγκρουση δύο μη ορθολογικοί-μεταφυσικοί παράγοντες εντός του ιδίου ατόμου. Ωστόσο, κάθε άνθρωπος που αναζητά το άριστο, οφείλει να είναι συνεπής σε ότι κάνει και σκέφτεται. Συνεπώς πρέπει να αποκτήσει ιδεολογία που να μην έρχεται σε αντίθεση με το αναλλοίωτο βιολογικό υπόβαθρο του ανθρώπου.