Το βασικό εμπόδιο στην εφαρμογή της ευγονικής

Κάθε σώφρων άνθρωπος επιθυμεί οι απόγονοί του να προκύψουν καλύτεροι από τον ίδιο. Αυτή άλλωστε είναι η επιθυμία των περισσότερων γονιών. Η επιστημονική μελέτη της κληρονομικότητας μας διδάσκει ότι οι άνθρωποι λαμβάνουν όλα τα γνωρίσματά τους από τους προγόνους τους. Σωματικά και ψυχικά γνωρίσματα είναι ξεκάθαρα φυλετικά προσδιοριζόμενα. Η εκπαίδευση μπορεί να βοηθήσει, αλλά όχι να δημιούργησει εκ του μηδενός τις ψυχικές προδιαθέσεις. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η πραγματική βελτίωση του ανθρώπου να μπορεί να γίνει μόνο δια μέσου της γενιάς.

Ευγονική ορίζεται ως ο κλάδος της βιολογίας που μελετά τον τρόπο με τον οποίο μπορούμε να βελτιώσουμε τον άνθρωπο. Συνεπώς, κάθε εχέφρων άνθρωπος οφείλει να υποστηρίζει την μελέτη της και την πρακτική της εφαρμογή. Αφού βάσει ορθολογισμού η χρήση της ευγονικής είναι κάτι το εξόφθαλμα αυτονόητο, γιατί πολλοί άνθρωποι εναντιώνονται σε αυτή; Τι είναι αυτό που στέκεται εμπόδιο στην εφαρμογή της ευγονικής;

Αν κοιτάξουμε βαθύτερα, το βασικό εμπόδιο στην εφαρμογή της ευγονικής είναι...
η θρησκεία. Εννοούμε τον χριστιανισμό ή για να είμαστε ακριβείς, την χριστιανική ηθική. Η επίδραση της θρησκείας σε κάθε εποχή είναι βαθύτατη και επηρεάζει κάθε πτυχή της κοινωνίας. Μάλιστα η επίδρασή της είναι τέτοια, ώστε ο πολύς λαός να αποδέχεται σαν αυτονόητες τις ηθικές επιταγές της θρησκείας, μην μπορώντας ούτε καν να διανοηθεί πώς θα μπορούσε κάποιος να πιστεύει σε διαφορετικές ηθικές αρχές. Ας δούμε πώς η χριστιανική ηθική στέκεται εμπόδιο στην εφαρμογή της ευγονικής, αλλά και γενικότερα στην φυλετική θεώρηση.

Ο χριστιανισμός διδάσκει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, εννοώντας ενώπιον του θεού. Δεν διακρίνει διαφορές μεταξύ των ανθρώπων, παρά μόνο σε πιστούς και μη. Ο Απόστολος Παύλος (Προς Γαλάτας, 3:28) είναι σαφής. Βέβαια η ανθρώπινη διαφορετικότητα είναι εξόφθαλμη και σωματικά και ψυχικά, ενώ πληθώρα επιστημονικών μελετών την επικυρώνει. Όμως η εκκλησία με τον ανορθολογικό-θρησκευτικό παράγοντα που εισάγει, κάνει την πλειοψηφία των ανθρώπων να έχουν αναστολές στην επιβολή πολιτικής με φυλετικά κριτήρια, εφόσον η θρησκευτική ηθική το αρνείται. Η στείρωση αλλόφυλων ή για λόγους κληρονομικών ασθενειών φαντάζει απαράδεκτη βάσει της ισότητας που διακηρύσσει ο χριστιανισμός, αλλά ωφέλιμη από κοινωνικής και εθνικής σκοπιάς.

Ο χριστιανισμός διδάσκει ότι η ζωή αποτελεί "δώρο του θεού" (π.χ. Πράξεις των Αποστόλων 17:25) με αποτέλεσμα η αφαίρεση ζωής να αποτελεί ηθικό παράπτωμα. Αυτή η τελείως ανορθολογική και αντιεπιστημονική αντίληψη ερχεται ενάντια στην ευγονική. Αν ένας άνθρωπος είναι εκ γενετής σωματικά παραμορφωμένος ή διανοητικά καθυστερημένος, ο χριστιανισμός το θεωρεί ανήθικο να θανατωθεί. Κάτι που στη φύση αναπόφευκτα θα εξέλιπε, ο χριστιανισμός μας επιτάσσει να το διατηρήσουμε τεχνητά στη ζωή. Η βιολογία μας διδάσκει ότι οι άνθρωποι είναι θνητοί και ότι σημασία έχει η γενιά και όχι τα μεμονωμένα άτομα, πόσω μάλλον όταν φέρουν βαριές κληρονομικές ασθένειες, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν τυχόν απόγονοι. Επίσης εκτρέπονται πόροι για την σίτιση παραμορφωμένων, αντί για την επιδότηση της αναπαραγωγής περισσότερων υγιών ανθρώπων. Κι όμως, για τη μάζα σημασία δεν έχει ο ορθολογισμός, αλλά η θρησκευτική ηθική.

Ο χριστιανισμός εισήγαγε μια συγκεκριμένη σεξουαλική ηθική, την οποία γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά. Αυτή έρχεται σε πλήρη αντίθεση με κάποιες ευγονικές πρακτικές, εφόσον χρησιμοποιηθούν, όπως π.χ. η αναπαραγωγή εκτός γάμου μεταξύ των βιολογικά αρίστων, ώστε να υπάρξει ταχύτατη αύξησή τους στον πληθυσμό. Η μάζα θα αισθανθεί άσχημα αν αντικρύσει τέτοιες πρακτικές. Σημασία για την μάζα δεν έχει η πραγματική βελτίωση του φυλετικού υποβάθρου του έθνους, αλλά η διατήρηση της θρησκευτικής ηθικής.


Τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά στην αρχαία εποχή. Η εθνική θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων διαπνέονταν από τελείως διαφορετικές ηθικές αρχές. Όπως και στην σύγχρονη εποχή, έτσι και στην αρχαία Ελλάδα, η θρησκεία διαδραμάτιζε αποφασιστικό ρόλο στην κοσμοαντίληψη.

Ο Γάλλος ιστορικός Fustel de Coulanges μελετώντας τους θεσμούς, τα ήθη και την κοινωνία της αρχαίας Ελλάδας διαπίστωσε ότι η θρησκεία ήταν η βάση κάθε έκφανσης της ζωής. Το διάσημο βιβλίο του "The Ancient City" είναι ένα από τα σημαντικότερα βιβλία όλων των εποχών και κάθε μορφωμένος άνθρωπος οφείλει να το έχει διαβάσει. Ο τρόπος με τον οποίο θα αντιλαμβάνεται την αρχαία Ελλάδα θα αλλάξει για πάντα. Ο Coulanges παραθέτει αμέτρητες αναφορές στις αρχαίες πηγές, τις οποίες γνωρίζει σε βαθμό αξεπέραστης τελειότητας, αποδεικνύοντας τον ρόλο της θρησκείας στην αρχαία Ελλάδα και Ρώμη. Το βιβλίο αυτό του άνοιξε τον δρόμο για να αποκτήσει φήμη και να γίνει καθηγητής ιστορίας στη Σορβόννη, προσωπικός καθηγητής της Αυτοκράτειρας, γυναίκας του Ναπολέοντος ΙΙΙ και τελικά πρύτανης του Πανεπιστημίου. Αυτά όμως είναι το λιγότερο. Το σημαντικότερο είναι ότι με το έργο του αυτό έγραψε το όνομά του με χρυσά γράμματα στην ιστορία της ανθρώπινης σκέψης.

Ο Coulanges μας δηλώνει απερίφραστα ότι στην μελέτη των αρχαίων πρέπει να βγάλουμε από το μυαλό μας τις σύγχρονες πεποιθήσεις. Οι αρχαίοι σκέφτονταν τελείως διαφορετικά. Και ο κύριος λόγος ήταν η θρησκεία. Ο Coulanges αποδεικνύει ότι η θρησκεία όριζε τις σχέσεις των μελών της οικογένειας. Κάθε οίκος είχε την δική του λατρεία, στην οποία μετείχαν μόνο τα μέλη της οικογένειας. Η θρησκεία όριζε την θέση εξουσίας του άνδρα στην οικογένεια. Αυτός όριζε το περιεχόμενο της λατρείας και τελούσε την τελετουργία. Η εξουσία στην οικογένεια πήγαζε από την θρησκεία. Αν πέθαινε, η θρησκεία όριζε ότι αναλαμβάνει ο πρωτότοκος γιος. Έτσι προέκυπτε το κληρονομικό δίκαιο και η διανομή της περιουσίας.

Πολλές οικογένειες μαζί αποτελούσαν τις φυλές ή φατρίες, που σχηματίζονταν επί θρησκευτικής βάσης, λατρεύοντας κοινούς θεούς, με τον επικεφαλής της φατρίας να τελεί τις θρησκευτικές τελετουργίες έχοντας την απόλυτη πολιτική, στρατιωτική και θρησκευτική εξουσία. Η ένωση πολλών φατριών οδηγούσε στον σχηματισμό της πόλης, η οποία είχε τους δικούς της θεούς, διαφορετικούς από αυτούς των άλλων πόλεων. Πάλι ο ηγέτης είχε την απόλυτη πολιτική, στρατιωτική και θρησκευτική εξουσία. Η δομή της αρχαίας κοινωνίας είχε πλήρως αριστοκρατική δομή, με την θρησκευτική εξουσία, που ταυτοχρόνως ήταν πολιτική και στρατιωτική, να μεταβιβάζεται κληρονομικά στον πρωτότοκο γιο. Βέβαια η αριστοκρατική δομή της κοινωνίας δέχτηκε τροποποιήσεις ή ριζικές αλλαγές σε κάποιες περιοχές, όπως στην Αθήνα, το κληρονομικό δίκαιο τροποποιήθηκε σταδιακά, όμως η γενική δομή των αντιλήψεων δεν άλλαξε ιδιαίτερα κατά την αρχαιότητα.

Ως γνωστόν, οι αρχαίοι Έλληνες και Ρωμαίοι εφάρμοσαν πολλές ευγονικές πρακτικές. Αναλυτικά μπορείτε να διαβάσετε μια εξαιρετική μελέτη για την αρχαία ευγονική. Στην αρχαία Ελλάδα, ο πατέρας είχε το δικαίωμα να σκοτώσει το παιδί του. Αυτό πήγαζε από την πλήρη εξουσία που του έδινε η θρησκεία. Σήμερα, αυτό αποτελεί έγκλημα. Οι αντιλήψεις ήταν τελείως διαφορετικές τότε. Προφανώς η αρχαία ηθική δεν έθετε κανένα εμπόδιο στην πρακτική εφαρμογή της ευγονικής.

Η αρχαία εθνική θρησκεία βασίζονταν σε μια κουλτούρα αυστηρού διαχωρισμού. Η λατρεία του οίκου επιτρέπονταν μόνο στα μέλη της οικογένειας. Η συμμετοχή άλλων αποτελούσε ασέβεια. Η λατρεία της φατρίας, επιτρέπονταν μόνο στα μέλη της και σε κανέναν άλλο. Η λατρεία της πόλης επιτρέπονταν μόνο στους πολίτες της συγκεκριμένης πόλης. Οικογένεια, φατρία, πόλη και αργότερα οι αμφικτυονίες, δηλαδή ενώσεις πόλεων με θρησκευτικό χαρακτήρα, αποτελούσαν βαθμίδες διαχωρισμού για την συμμετοχή στις λατρευτικές τελετές. Η ιδιότητα του μέλους της οικογένειας, της φατρίας και της πόλης είχε και κληρονομική βάση. Αυτή η κουλτούρα διαχωρισμού βοηθούσε σημαντικά στην εφαρμογή εθνικών και φυλετικών διαχωρισμών, η οποία είναι ιδιαίτερα γνωστή στην αρχαιότητα, όπως τα περί βαρβάρων, κτλ.

Στην αρχαία εθνική θρησκεία η σεξουαλικότητα δεν ήταν κάτι σχεδόν δαιμονοποιημένο, όπως στον χριστιανισμό. Αντιθέτως, η γονιμότητα λατρεύονταν μέσω διαφόρων θεοτήτων. Είναι βέβαιο ότι σε ένα τέτοιο πνευματικό περιβάλλον, δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα να κάνει κάποιος παιδιά εκτός γάμου για ευγονικούς λόγους, κάτι που φαίνεται να γίνονταν στην αρχαία Σπάρτη, είχε γίνει και στην Αθήνα σε περίπτωση λοιμού, ώστε να αυξηθεί ο πληθυσμός, λογικά γίνονταν και σε όλον τον αρχαίο Ελληνικό κόσμο. Προφανώς τέτοιες αντιλήψεις βοηθούν την εφαρμογή της ευγονικής.


Η επιστημονική αλήθεια και ο ορθολογισμός αφορούν μόνο μια ισχνή μειοψηφία ανθρώπων με υψηλή μόρφωση. Οι περισσότεροι άνθρωποι δρουν βάσει ανορθολογικών παραγόντων και ένας από τους σημαντικότερους είναι η θρησκεία. Όσο και αν νομίζει κάποιος ότι η θρησκεία δεν παίζει σημαντικό ρόλο στις μέρες μας, ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει, κτλ, κτλ, πλανάται. Η θρησκεία πάντοτε θα παίζει καίριο ρόλο, αν όχι στην πολιτική, σίγουρα στις ηθικές αντιλήψεις της μάζας.

Κάποιοι θα πουν ότι οι άνθρωποι σήμερα δεν είναι θρήσκοι, οι περισσότεροι δεν πιστεύουν και δεν είναι πραγματικά χριστιανοί. Ούτε καν γνωρίζουν την διδασκαλία της εκκλησίας, ενώ άλλοι δεν έχουν πάει σχεδόν ποτέ σε ναό. Επίσης, υπάρχουν πολλοί που δεν πιστεύουν στην κρατούσα θρησκεία, δηλώνουν άθεοι, αντιχριστιανοί, άθρησκοι, αγνωστικιστές, κτλ, κτλ. Όλοι αυτοί, ακόμα και αν δηλώνουν άθεοι, αγνωστικιστές, κτλ στην πραγματικότητα ακολουθούν απαρέγκλιτα την χριστιανική ηθική. Η Savitri Devi, η οποία έζησε για χρόνια στην Ινδία και ακολούθησε την Ινδουιστική θρησκεία, η οποία έχει μια τελείως διαφορετική ηθική από τον χριστιανισμό, παρατηρούσε εύστοχα ότι στην Ευρώπη, όσοι δηλώνουν άθεοι, αντιχριστιανοί, κτλ στην πραγματικότητα παραμένουν πλήρως χριστιανοί ως προς την ηθική. Πόσους άθεους έχετε δει οι οποίοι να είναι υπέρ της ευγονικής; Πόσους αντιχριστιανούς έχετε δει να μην αισθάνονται άσχημα με τον θάνατο ενός παραμορφωμένου νεογνού, αλλά να το εκθειάζουν όπως θα έκαναν οι αρχαίοι; Πόσους άθρησκους έχετε δει να είναι υπέρ του φυλετικού διαχωρισμού; Πόσους αγνωστικιστές έχετε δει να είναι ενάντια στην έννοια της ισότητας; Κι όμως αυτά που θεωρούνται σχεδόν αδιανόητα στη σημερινή εποχή, ήταν ο κανόνας στον αρχαίο κόσμο. Γιατί κάποιος άθρησκος να μην έχει τελείως άλλες ηθικές αρχές και όλως τυχαίως να έχει ακριβώς τις χριστιανικές; Όποιος δηλώνει "αντιχριστιανός" στην πραγματικότητα προβάλλει μόνο μία εξωτερική εικόνα, παραμένοντας κατά βάθος πλήρως χριστιανός ως προς την ηθική.

Συνεπώς, κάθε φορά που συναντάτε έναν άνθρωπο που δηλώνει ενάντια στην ευγονική, θα πρέπει να γνωρίζετε ότι δεν μιλάει ο ίδιος, αλλά η θρησκευτική ηθική δια μέσου του στόματός του. Δεν μιλά ο ορθολογισμός, αλλά κάτι ανορθολογικό. Αυτές οι αξίες ενάντια στην φυλή, στην αριστοκρατία και στην ευγονική είναι ο λόγος που αρκετοί διανοούμενοι εναντιώθηκαν στον χριστιανισμό. Ούτε η τελετουργία ενοχλεί, ούτε κάποια τελείως παράλογα στοιχεία, που άλλωστε υπάρχουν σε κάθε θρησκεία υπό συμβολική μορφή. Ακόμη και η εκνευριστική πληθώρα Εβραϊκών στοιχείων δεν αποτελεί τον κύριο λόγο εναντίωσης στον χριστιανισμό. Η ηθική του χριστιανισμού είναι αυτό που επικρίνεται πάνω από όλα. Οι αξίες που εισάγει, τις οποίες εξέτασε διεξοδικά ο Νίτσε στο έργο του. Και όπως έλεγε ο Gustave Le Bon, η μεταβολή ενός ανορθολογικού-μεταφυσικού παράγοντα μπορεί να γίνει μόνο με την εμφάνιση ενός άλλου ανορθολογικού-μεταφυσικού παράγοντα. Έως τότε, η σημερινή θρησκεία θα αποτελεί εμπόδιο στην εφαρμογή της ευγονικής, εφόσον η μάζα ακολουθεί ανορθολογικά-μεταφυσικά την κρατούσα θρησκευτική ηθική.