Ο Karl Pearson απαντά στο θεμελιώδες ερώτημα της ευγονικής: κληρονομικότητα ή περιβάλλον;

Ο Karl Pearson ήταν ένας από τους κορυφαίους στατιστικολόγους όλων των εποχών. Παράλληλα, είχε βαθιά πίστη στην ευγονική, αφιερώνοντας μεγάλο μέρος του έργου του στην διάδοσή της. Μία από τις σημαντικότερες μελέτες που εκπόνησε δημοσιεύτηκε με τίτλο Nature and nurture, the problem of future, στην οποία μελετά το θεμελιώδες ζήτημα της ευγονικής: Η κληρονομικότητα ή το περιβάλλον έχουν την μεγαλύτερη επίδραση στην εμφάνιση και στα ψυχικά γνωρίσματα των απογόνων; Το ζήτημα αυτό είναι γνωστό στον αγγλόφωνο κόσμο ως "nature vs nurture". Ο Pearson αναλαμβάνει να μελετήσει το ζήτημα αξιοποιώντας τις αξεπέραστες γνώσεις του στην στατιστική.

 Αρχικά ο Pearson κάνει λόγο για την μεγάλη σημασία της ευγονικής και ότι πρέπει να δοθεί έμφαση στην μελέτη του ανθρώπου, της επιλογής και της κληρονομικότητας, ώστε κάθε άνθρωπος να γνωρίζει τις θεμελειώδεις αυτές έννοιες. Έπειτα, τονίζει ότι απόψεις για τόσο σοβαρά ζητήματα, όπως αυτά της ευγονικής, πρέπει να βασίζονται σε μετρήσιμα στοιχεία. Συχνά εκφράζονται απόψεις για τα αίτια προβλημάτων όπως εγκληματικότητα, αλκοολισμός, εκφυλισμός, ανέχεια, κλπ, χωρίς καθόλου στοιχεία. Τελικά ποιος έχει την μεγαλύτερη ευθύνη; Η κληρονομικότητα ή το περιβάλλον;

Ο Pearson βλέπει την λανθασμένη νοοτροπία γύρω του που ενδιαφέρεται και αγωνίζεται αδιάκοπα μόνο για την βελτίωση του περιβάλλοντος. Κάτι που είναι μάταιο, καθώς δεν πετυχαίνουν τίποτα μόνιμο, σε αντίθεση  με την βελτίωση της φυλής, η οποία όμως είναι κάτι το βαθύτερο και πιο στέρεο.

Έπειτα από μερικά κληρονομικά δέντρα για να καταδείξει την κληρονομικότητα κάποιων ασθενειών, ο Pearson φτάνει στο κυρίως μέρος της μελέτης. Παρουσιάζονται δύο πίνακες, ο ένας...
με την δύναμη της κληρονομικότητας και ο δεύτερος με την δύναμη του περιβάλλοντος. Ο βαθμός συσχέτισης δείχνει την δύναμη του κάθε παράγοντα. Ο πρώτος πίνακας δείχνει την συσχέτιση μεταξύ σωματικών γνωρισμάτων των γονέων με αυτά των παιδιών. Το αποτέλεσμα προκύπτει κοντά στο 0,5 πράγμα αναμενόμενο, που δείχνει ότι το παιδί κληρονομεί κατά μέσο όρο τα μισά γνωρίσματα από κάθε γονέα.

Στην συνέχεια του ίδιου πίνακα φαίνεται η συσχέτιση μεταξύ των σωματικών και ψυχικών γνωρισμάτων αδερφών. Τα αποτελέσματα είναι πάλι κοντά στο 0.5 γεγονός λογικό, καθώς τα αδέρφια έχουν πάρει κατά μέσο όρο το ήμισυ των γνωρισμάτων κάθε γονέα και συνεπώς η συσχέτιση μεταξύ τους είναι επίσης 0,5. Ο συνολικός συντελεστής συσχέτισης, που δείχνει την δύναμη της κληρονομικότητας ως προς τα σωματικά και ψυχικά γνωρίσματα προκύπτει 0,51.

Ο δεύτερος πίνακας δείχνει την επίδραση του περιβάλλοντος. Η συσχέτιση σε όλες τις περιπτώσεις είναι ελάχιστη και η συνολική προκύπτει +0,03 που είναι μια τιμή πρακτικά αμελητέα. Αυτό σημαίνει ότι το περιβάλλον δεν έχει σχεδόν καμία επίδραση σε όλα τα εξεταζόμενα γνωρίσματα, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις ο συντελεστής συσχέτισης είναι ακόμα και αρνητικός, δηλαδή το θεωρούμενο δυσχερές περιβάλλον οδηγεί σε βελτίωση του γνωρίσματος. Συνεπώς, η επίδραση του περιβάλλοντος είναι από ελάχιστη, έως αμελητέα.

Ο Pearson συμπεραίνει ότι η κληρονομικότητα έχει ασύγκριτα μεγαλύτερη επίδραση από ότι το περιβάλλον και μάλιστα λέει αυτό είναι λογικό, καθώς ο άνθρωπος δημιουργεί το περιβάλλον του και όχι το αντίθετο. Η κληρονομικότητα, δηλαδή η φυλή, έχει τον κύριο λόγο για τα γνωρίσματα της επόμενης γενιάς. Κατά συνέπεια, έμφαση πρέπει να δοθεί στην βελτίωση της φυλής. Η ευγονική, η επιλογή και η βελτίωση της φυλής πρέπει να αναδειχθούν ως ζητήματα κορυφαίας σημασίας.

Συνεπώς στο ερώτημα, κληρονομικότητα ή περιβάλλον, ο Pearson απαντά:
Κληρονομικότητα.