Η ψυχοσύνθεση των Μεσογειακών: Η περίπτωση D'Annunzio

Ο Gabriele D'Annunzio (1863-1938) ήταν Ιταλός λογοτέχνης, δραματουργός και στρατιωτικός. Γόνος πλουσίων, ο D'Annunzio έδειξε από μικρός την κλίση στου στην λογοτεχνία. Πηγαίνοντας στο πανεπιστήμιο εντάσσεται σε λογοτεχνικούς κύκλους. Ταυτόχρονα γίνεται εθνικιστής. Ακολουθεί αρχικά ως επάγγελμα την δημοσιογραφία, όμως συνεχίζει την λογοτεχνική του παραγωγή με μυθιστορήματα και ποίηση. Το έργο του εντυπωσιάζει και σύντομα γίνεται διάσημος. Επηρέασε και επηρεάστηκε από διάφορα λογοτεχνικά ρεύματα, ενώ σημαντική επίδραση του άσκησε και ο Νίτσε. Έπειτα αρχίζει να γράφει θεατρικά έργα που δέχονται διθυραμβικές κριτικές.

Ο D'Annunzio είναι πλέον αστέρας στην καλλιτεχνική σκηνή της Ιταλίας. Χωρίζει την πρώτη γυναίκα του και αρχίζει διάφορες ερωτικές συναναστροφές με διάσημες γυναίκες ηθοποιούς, με αποτέλεσμα να τραβά πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας. Ταυτόχρονα κατεβαίνει στην πολιτική και εκλέγεται ως ανεξάρτητος στο κοινοβούλιο.

Με την έναρξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ο D'Annunzio αρχίζει να κάνει δημόσιες ομιλίες υπέρ της εισόδου της Ιταλίας στον πόλεμο στο πλευρό των συμμάχων, με απώτερο στόχο...
την απελευθέρωση Ιταλικών εδαφών από τους Αυστριακούς. Με την είσοδο των Ιταλών στον πόλεμο, ο D'Annunzio εντάσσεται εθελοντικά στην πολεμική αεροπορία, καθότι από παλαιότερα είχε κάνει αρκετές πτήσεις. Συμμετέχει σε αεροπορικές επιχειρήσεις, κάνοντας διάφορες παράτολμες ενέργειες, όπως π.χ. η πτήση πάνω από την Βιέννη, κυρίως για να ανεβάσει την ψυχολογία των Ιταλών και γίνεται διάσημος, αυτή τη φορά για την ανδρεία του.

Με το τέλος του πολέμου και με ηττημένες τις Κεντρικές Δυνάμεις, το Fiume της σημερινής Κροατίας, που τότε είχε κυρίως Ιταλικό πληθυσμό, βρίσκεται στα χέρια του Ιταλικού στρατού, μετά από τόσες θυσίες. Στις ειρηνευτικές συνομιλίες, το Fiume δεν προσαρτάται στην Ιταλία με την σύμφωνη γνώμη της εβραιομασονικής Ιταλικής κυβέρνησης. Ο D'Annunzio αρνείται αυτήν την προδοσία και με εθνικιστές στρατιώτες το 1919 απωθεί τους συμμάχους από την περιοχή και ζητά την προσάρτηση του Fiume από την Ιταλική κυβέρνηση. Αυτή αρνείται και μπλοκάρει ναυτικά την περιοχή! Αυτή η ξεκάθαρη προδοσία αναγκάζει τον D'Annunzio να κηρύξει το Fiume ως ανεξάρτητο κράτος το 1920. Διοικεί το κράτος ως επικεφαλής, με ένα σύστημα διακυβέρνησης που αργότερα σχεδόν αντέγραψαν οι φασίστες του Μουσολίνι. Κάνει δημοφιλή τον Ρωμαϊκό χαιρετισμό, υιοθετεί την προσφώνηση Duce, πραγματοποιεί θυελλώδεις ομιλίες ενώπιον ενθουσιώδους πλήθους και οργανώνει πομπώδεις παρελάσεις με στρατιώτες που φορούν μαύρα πουκάμισα. Εισάγονται διάφορες τελετουργίες και εκθειάζεται η πειθαρχία. Η κοινή γνώμη της Ιταλίας τον αποθεώνει για τον ηρωισμό του και τον πατριωτισμό του. Ο ίδιος σκέφτεται να κάνει πορεία προς την Ρώμη. Όμως λίγο αργότερα, κατ' εντολήν της εβραιομασονικής κυβέρνησης της Ιταλίας, ο Ιταλικός στρατός (!) καταφέρνει να νικήσει τα λιγοστά Ιταλικά στρατεύματα του D'Annunzio και να τον αναγκάσει να παραδοθεί.

Όμως ο σπόρος είχε πέσει. Οι Ιταλοί εθνικιστές ανεβαίνουν λίγο αργότερα στην εξουσία με τον Μουσολίνι, αξιοποιώντας την κληρονομιά του D'Annunzio. Ο Βασιλιάς τον χρίζει ευγενή το 1924, μάλιστα με τον τίτλο του Πρίγκηπα, ενώ το 1937 γίνεται πρόεδρος της Ακαδημίας της Ιταλίας. Θεωρούνταν το αντίπαλο δέος του Μουσολίνι, ο οποίος φοβόνταν την επιρροή του και τον δυναμικό χαρακτήρα του, με αποτέλεσμα να προσπαθεί διαρκώς να τον εμποδίσει από πολιτικές παρεμβάσεις, αγοράζοντας την σιωπή του με χρυσάφι. Ο D'Annunzio έζησε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του σε πολυτελή βίλα στην βόρεια Ιταλία.

Από φυλετικής σκοπιάς, ο D'Annunzio είναι Μεσογειακός. Είναι δολιχοκέφαλος, λεπτοπρόσωπος, λεπτόρρινος με ίσια μύτη που μάλιστα ξεκινά ψηλά στο μέτωπο, με σκούρα μαλλιά, χωρίς γωνίες στο πρόσωπο και με χαρακτηριστική περιοχή ματιών με ανοιχτά βλέφαρα. Ως προς τον χαρακτήρα, είναι δυναμικός, δραστήριος ,θαρραλέος, κοινωνικός, με έντονα πάθη, έχοντας παράλληλα πνευματικές, στρατιωτικές και ηγετικές ικανότητες.

Η περίπτωση D'Annunzio μας διδάσκει πολλά. Αν η Ιταλία δεν είχε μπει στον πόλεμο, ο D'Annunzio θα περνούσε ολόκληρη την ζωή του στους μεγαλοαστικούς κύκλους της καλλιτεχνικής σκηνής της Ιταλίας, ασχολούμενος με διασκεδάσεις, ενίοτε προκλητικά λογοτεχνικά ή θεατρικά έργα και ερωτοτροπώντας με διάφορες μεγαλοαστές. Μάλιστα, να σημειώσουμε ότι οι δύο γυναίκες που σημάδεψαν την ζωή του ήταν η Μεσογειακή-ΚΜ ηθοποιός Eleonora Duse και η Μεσογειακή ηθοποιός, με τίτλο ευγενείας, Μαρκησία Luisa Casati. Το να είναι οι Μεσογειακοί γόνοι ευγενών είναι κάτι αναμενόμενο στην Ιταλία, αν δούμε και το παράδειγμα του Βαρώνου Ιούλιου Έβολα. Όμως ο πόλεμος και τυχαία γεγονότα, όπως η προδοσία του Fiume, βοήθησαν να αναδειχτούν οι στρατιωτικές και ηγετικές του ικανότητες, με αποτέλεσμα να γίνει θρύλος.

Οι Μεσογειακοί είναι λίγοι ακόμα και στις χώρες του νότου. Οι περισσότεροι δεν μπορούν να διακρίνουν εύκολα τους λευκούς φυλετικούς τύπους και θεωρούν οποιονδήποτε με καστανά μαλλιά και χωρίς έντονα κυρτή μύτη ως Μεσογειακό. Πόσοι όμως είναι οι δολιχοκέφαλοι, μεσο-λεπτοπρόσωποι, λεπτόρρινοι, εξωμορφικοί, χωρίς γωνίες στο πρόσωπο, ανοιχτά βλέφαρα και όλα αυτά ταυτόχρονα; Είναι λίγοι, ακόμα και στις λεγόμενες Μεσογειακές χώρες. Στην σύγχρονη παρακμιακή και σιωνιστικά κυριαρχούμενη εποχή, τα χαρίσματα των Μεσογειακών δεν μπορούν να αναδειχτούν στην πολιτική εξουσία, γιατί αυτή είναι δεσμευμένη μόνο για δούλους του σιωνισμού. Δεν μπορούν να αναδειχτούν στον στρατό, γιατί δεν γίνονται πόλεμοι και επίσης οι θέσεις είναι δεσμευμένες μόνο για κομματόσκυλα δημοσίους υπαλλήλους. Δεν μπορούν να εκφραστούν καλλιτεχνικά όπως θέλουν, γιατί το εβραιομασονικό σύστημα προωθεί την ασχήμια και τον εκφυλισμό. Μένει μόνο να γίνουν καριερίστες ώστε να βγάλουν λεφτά και να ζήσουν μια άνετη ζωή, αξιοποιώντας τα χαρίσματά τους, κάτι που βλέπουμε να γίνεται κατά κόρον στις μέρες μας και αν δεν μπορούν να το επιτύχουν εδώ, φεύγουν στο εξωτερικό. Όμως αυτά συμβαίνουν σε εκφυλιστικά καθεστώτα, όπως το σημερινό. Με την επιβολή ενός αριστοκρατικού καθεστώτος, οι ευγενείς φυλετικοί τύποι που υπάρχουν σε κάθε χώρα επιστρέφουν στην θέση που τους αρμόζει.