Ο κύκλος της δημιουργίας

Οι κοινωνικές συμπεριφορές είναι απόρροια του ανθρώπινου ψυχισμού. Το γεγονός ότι οι ανθρώπινες φυλές διαφέρουν ως προς τα ψυχικά τους γνωρίσματα, έχει οδηγήσει σε διαφορετικές κοινωνικές συμπεριφορές ανά τον κόσμο. Όποιος δει βαθύτερα, θα διαπιστώσει ότι πολλές κοινωνικές συμπεριφορές ή πολιτιστικές εκδηλώσεις προήλθαν αρχικά από πληθυσμό με συγκεκριμένο φυλετικό υπόβαθρο, γιατί ταίριαζαν στον ψυχισμό αυτού του υποβάθρου. Λαοί με κοινή καταγωγή είναι πιο εύκολο να εκδηλωθούν με κοινό τρόπο, από ότι λαοί ανάμικτοι. Κάθε φορά που τα πολιτιστικά αγαθά εξήχθησαν σε άλλους λαούς, το αποτέλεσμα ήταν σχεδόν πάντοτε το ίδιο: αλλοίωση και παρακμή. Αυτό θα γίνει αντιληπτό με παραδείγματα.

Η αρχαία Ελλάδα υπήρξε δημιουργός πολλών πολιτιστικών αγαθών. Η κοινωνικότητα, η ομιλητικότητα και ο συναισθηματισμός...
των Μεσογειακών οδήγησε στην δημιουργία του θεάτρου. Ήταν ένας τρόπος έκφρασης που ταίριαζε στην εκ φύσεως ιδιοσυγκρασία τους. Όταν το θέατρο το υιοθέτησαν μιμητικά πληθυσμοί που φυλετικά διέφεραν αισθητά, το αποτέλεσμα ήταν να αλλοιωθεί η έννοια του θεάτρου, να αφαιρεθεί η εκφραστικότητα, να δοθεί έμφαση αποκλειστικά στην πλοκή και τελικά να καταλήξει σε κάτι το παρακμιακό, που το βλέπουμε κατά κόρον σήμερα. Όταν δεν υπάρχει το εκ φύσεως ψυχικό υπόβαθρο, τότε η οποιαδήποτε υιοθέτηση μιας ξενόφερτης κοινωνικής συμπεριφοράς χάνει πλήρως το περιεχόμενό της.

Ο αθλητισμός ήταν ακόμα μία συνεισφορά του αρχαίου Ελληνισμού. Ήταν απόρροια του πνεύματος συναγωνισμού, συναισθήματος και αγάπης για το σώμα, πάλι του ίδιου φυλετικού υποστρώματος. Στις μέρες μας βλέπουμε ότι ο αθλητισμός είναι απλώς εμπόρευμα και χρηματικά έπαθλα. Οι νέγροι μπορεί να είναι γρήγοροι ή να έχουν άριστο σώμα, όμως δεν ανέπτυξαν ποτέ τον αθλητισμό σαν πολιτιστική έκφραση στην Αφρική. Αυτό δείχνει ότι αυτό που δημιούργησε το αθλητικό πνεύμα δεν ήταν η σωματική ικανότητα, αλλά η αναγκη έκφρασης ενός κοινού ψυχικού υποστρώματος. Όταν μιμητίστηκε από λαούς που δεν έχουν παρόμοιο ψυχικό υπόβαθρο, το αθλητικό πνεύμα έχασε το περιεχόμενό του και έγινε εμπόρευμα.

Ένα άλλο παράδειγμα είναι τα δημοτικά τραγούδια. Το Διναρικό εν πολλοίς φυλετικό υπόστρωμα που τα δημιούργησε, τα κατέστησε γνωστά μετά την Επανάσταση του '21. Μπορεί να τα γνωρίζουν πλέον όλοι, όμως εκεί που η παράδοση είναι ζωντανή και όχι απλώς φολκλορική εκδήλωση, είναι οι Διναρίζουσες περιοχές της ηπειρωτικής ενδοχώρας. Εκεί τα τραγούδια αυτά αρέσουν, γιατί ταιριάζουν στην ψυχοσύνθεση των κατοίκων. Σε άλλες περιοχές που ο πληθυσμός διαφέρει, όταν γίνονται τέτοιες εκδηλώσεις είναι απλώς για το θεαθήναι.

Περνώντας στην κεντρική Ευρώπη, είναι γνωστό ότι υπήρξε ένας αυστηρός κώδικας συμπεριφοράς της αριστοκρατίας στον Μεσαίωνα. Αυτός ήταν αποτέλεσμα κυρίως της Νορδικής συνιστώσας των ευγενών, κάτι που οδήγησε σε κοινή συμπεριφορά αφού ταίριαξε στην ιδιοσυγκρασία τους. Όταν σταδιακά αλλοιώθηκε το φυλετικό υπόστρωμα της αριστοκρατίας, όπως π.χ. στην Γαλλία, οδήγησε σε φαινόμενα παρακμής, με τους "ευγενείς" να διατηρούν το τυπικό, χωρίς όμως να πείθουν, αφού ήταν κάτι που δεν τους ταίριαζε. Αποτέλεσμα ήταν ο λαός να δει ότι δεν διαφέρουν από τους ίδιους παρά μόνο στην περιουσία και να τους αμφισβητήσει.

Αυτό που θέλουμε να πούμε είναι ότι πολλές κοινωνικές συμπεριφορές προήλθαν από το ταίριασμα των ψυχικών προδιαθέσεων ενός αρχικά ομοιογενούς συνόλου. Για να διαδοθεί μια κοινωνική συμπεριφορά σε ένα σύνολο, θα πρέπει να υπάρχει παρόμοιο κοινό ψυχικό υπόστρωμα. Αλλιώς εμφανίζονται αντιρρήσεις, διαφωνίες και η κοινωνική συμπεριφορά δεν μπορεί να εδραιωθεί. Πόσες φορές δεν έχουμε δει παρέες ή συνεργασίες να διαλύονται επειδή δεν ταιριάζουν οι χαρακτήρες των ατόμων που τις απαρτίζουν, με ότι συνέπειες έχει αυτό στη δημιουργικότητα, καθώς αυτή πολλές φορές βασίζεται στην συλλογική προσπάθεια;

Σε πολυφυλετικές κοινωνίες, ο διαφορετικός ψυχισμός των διαφόρων φυλών οδηγεί στο να μην υπάρχουν κοινά συναισθήματα και προτιμήσεις, με αποτέλεσμα τον κατακερματισμό, που οδηγεί νομοτελειακά στον ατομικισμό. Μόνο η θρησκεία μπορεί να διατηρήσει κάποιες κοινές κοινωνικές εκφάνσεις σε τέτοιες περιπτώσεις. Η τηλεόραση μπορεί και αυτή να επιβάλλει κάποιες κοινωνικές συμπεριφορές που γίνονται "μόδα", είναι όμως εφήμερες, άρα θνησιγενείς. Δεν είναι τυχαίο ότι οι παραδόσεις, ακόμα και σε πολυφυλετικές κοινωνίες, διατηρούνται από τις επιμέρους εθνικές ομάδες που τις απαρτίζουν και όχι από το σύνολο του πληθυσμού.

Το συμπέρασμα είναι ότι το σημείο εκκίνησης πολλών κοινωνικών συμπεριφορών ή πολιτιστικών αγαθών υπήρξε ένα ομοιογενές σύνολο, όπου το κοινό βιολογικό-ψυχικό υπόστρωμα οδήγησε στην εδραίωσή τους, χωρίς να χαθούν σε έναν λαβύρινθο διαφωνιών. Όταν αλλόφυλοι έλαβαν αυτό το αγαθό μιμητικά, χωρίς να διαθέτουν παρόμοιο ψυχικό υπόβαθρο, δηλαδή χωρίς να ταιριάζει πραγματικά στην ψυχοσύνθεσή τους, το αποτέλεσμα ήταν η αλλοίωση και εν τέλει η παρακμή, κάτι θνησιγενές χωρίς περιεχόμενο. Έτσι κλείνει ο κύκλος της δημιουργίας, μέχρι να ανοίξει ένας άλλος, όπου ένα ομοιογενές σύνολο αποκτήσει την ανάγκη να εκφραστεί με τον δικό του τρόπο και να δημιουργήσει.