Μια παρομοίωση

Ο άνθρωπος δεν είναι αποκομμένος από τον υπόλοιπο οργανικό κόσμο. Κάποιες βασικές αρχές που ρυθμίζουν την ζωή των έμβιων όντων του πλανήτη μας είναι παρόμοιες με αυτές που ρυθμίζουν την ζωή των ανθρώπων. Η ποικιλομορφία που αντικρύζουμε στην φύση αντικατοπτρίζεται και στην περίπτωση του ανθρώπου. Ποιες οι συνέπειες της συνύπαρξης μεγάλης ποικιλομορφίας σε μια περιοχή; Η φύση μας διδάσκει τον τρόπο που πρέπει να οργανώνονται οι ανθρώπινες κοινωνίες. Θα το δούμε αυτό μια παρομοίωση.

Κάθε αγρότης γνωρίζει ότι για να αποδώσει καρπούς το χωράφι του...
πρέπει να καλλιεργεί ένα μόνο είδος φυτού ανά τεμάχιο γης. Αν θέλει να βάλει πολλές καλλιέργειες, φροντίζει να φυτρώνουν ξεχωριστά και να μην επηρεάζει η μία την άλλη. Προμηθεύεται λιπάσματα που να ταιριάζουν στις ανάγκες της κάθε καλλιέργειας ξεχωριστά. Κλαδεύει ή περιποιείται τα φυτά με τον τρόπο που αρμόζει στις ανάγκες του καθενός. Πέραν αυτών, ο αγρότης για να εξασφαλίσει την παραγωγή του, κάνει αδιάκοπα ένα πράγμα: ξεριζώνει χωρίς δισταγμό όλα τα παράσιτα που θέλουν να εκμεταλλευτούν το περιποιημένο χωράφι του.

Αν θέλουμε να πετύχουμε την μεγαλύτερη δυνατή καρποφορία, πρέπει κάθε είδος φυτού να φυτρώνει σε ξεχωριστό κομμάτι γης. Η διαφορετική φύση τους οδηγεί σε διαφορετικό τρόπο ανάπτυξης και διαφορετικές ανάγκες. Αν ο αγρότης άφηνε το χωράφι του "ελεύθερο" να φυτρώσει ότι θέλει μέσα, τότε το αποτέλεσμα της σοδειάς θα ήταν πενιχρό. Το χωράφι σύντομα θα γέμιζε με διαφόρων ειδών φυτά, κάθε ένα θα αναπτύσσονταν με την δικό του τρόπο, με έναν διαρκή αγώνα επικράτησης να μαίνεται. Το χωράφι θα είχε ζωή, όμως δεν θα είχε κανένα σημαντικό καρποφόρο αποτέλεσμα. Αυτή η αχαλίνωτη κατάσταση επικρατούσε στην άγρια φύση, πριν την πρόοδο του πολιτισμού και την ανακάλυψη της γεωργίας. Μάλιστα, οι φυσιοδίφες βρίσκουν ότι σε τέτοιες καταστάσεις, τείνει να επικρατήσει το είδος φυτού που θα έχει τα περισσότερα πλεονεκτήματα επιβίωσης και όχι αυτό που αποδίδει τον καλύτερο καρπό.

Αυτή η συμπεριφορά του αγρότη μας διδάσκει πολλά πράγματα που βρίσκουν εφαρμογή στις ανθρώπινες κοινωνίες. Όταν υπάρχει φυλετική ομοιογένεια με καλό φυλετικό υπόστρωμα (μία αποδοτική καλλιέργεια), τότε με κατάλληλη ηγεσία (λίπασμα, κλάδεμα) το αποτέλεσμα είναι το καλύτερο δυνατό από πλευράς πολιτισμού (καρπός). Όταν στο ίδιο έδαφος βρεθούν ποικίλα φυλετικά στοιχεία (απεριποίητο χωράφι), έχουμε δηλαδή πολυφυλετισμό, τότε οι διαφωνίες, οι αντιδράσεις και οι συγκρούσεις θα είναι διαρκείς, με τα αποτελέσματα από πλευράς πολιτισμού να είναι πενιχρά. Αυτός που θα επικρατήσει θα είναι όχι ο ευγενέστερος, αλλά ο πιο ικανός να αναπαραχθεί περισσότερο από τους άλλους. Και βέβαια κάθε κοινωνικό παράσιτο θα πρέπει να εξαλείφεται άμεσα. Όπως έλεγε ο Walther Darré, που είχε ασχοληθεί με την γεωργία:

"Αν... ο κήπος (δηλαδή η κοινωνία) πρέπει να παραμείνει γόνιμο έδαφος για τα φυτά, αν, με άλλα λόγια, πρέπει να ανυψωθεί πάνω από τους σκληρούς νόμους της φύσης, τότε το άροτρο του αγρότη είναι απαραίτητο, ενός αγρότη που, παρέχοντας τις κατάλληλες συνθήκες για την ανάπτυξη, ή κρατώντας κάθε κακή επίδραση μακριά, ή και τα δύο μαζί, προσεκτικά φροντίζει ότι χρειάζεται περιποίηση και αναλέητα ξεριζώνει τα παράσιτα που μπορεί να αφαιρέσουν την τροφή, τον αέρα, τον ήλιο από τα καλύτερα φυτά".

Χώρες που έχουν συμπαγείς πυρήνες με ομοιογενή ικανά φυλετικά στοιχεία, μπορούν με κατάλληλη ηγεσία να αναδειχτούν. Δεν είναι τυχαίο ότι η σημαντικά Νορδική Πρωσία ήταν αυτή που κατάφερε να ενοποιήσει την Γερμανία και όχι η πολύ μεγαλύτερη και πολυεθνική Αυστροουγγαρία. Ούτε είναι τυχαίο ότι η σημαντική συγκέντρωση Μεσογειακών στην αρχαία Ελλάδα με την κατάλληλη αριστοκρατική ηθική οδήγησε στο μεγαλείο του Ελληνικού πολιτισμού. Η Βρετανία διαθέτει υψηλή συγκέντρωση Ατλαντοειδών/Νορδικών, με αποτέλεσμα να αναλάβει τα ηνία των επιστημών. Σε χώρες όπου τα ικανά φυλετικά στοιχεία βρίσκονται διασκορπισμένα, βλέπουμε που και που κάποιες αναλαμπές, όμως δύσκολα κάτι μόνιμο. Θέλουμε να τονίσουμε την σημασία της γεωγραφικής συγκέντρωσης των ικανών φυλετικών στοιχείων, η οποία οδηγεί στο καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα από πλευράς πολιτισμού. Δεν είναι απλώς ότι αυτά τα φυλετικά στοιχεία έχουν ικανότητες. Πάνω από όλα είναι το κοινωνικό κλίμα που διαμορφώνει η συνύπαρξή τους, ώστε να αναδειχτεί ο ικανότερος. Δηλαδή, δεν έχει απλά σημασία η ύπαρξη ενός ικανού φυλετικού τύπου σε μια χώρα, αλλά και το να έχει ένα συμπαγή γεωγραφικό πυρήνα.

Το συμπέρασμα είναι το εξής. Όσοι έχουν ασχοληθεί με την γη, γνωρίζουν ότι κάθε είδος φυτού πρέπει να φυτρώνει ξεχωριστά για να αποδώσει καρπό. Το να αφήσουμε το χωράφι "ελεύθερο", δηλαδή ανεξέλεγκτο, είναι καταστροφικό. Έτσι και στις ανθρώπινες κοινωνίες. Η ύπαρξη ενός άριστου και ομοιογενούς φυλετικά λαού σε ενα συγκεκριμένο κομμάτι γης είναι απαραίτητο εχέγγυο για την επίτευξη του καλύτερου δυνατού αποτελέσματος, αν αποκτήσει την κατάλληλη ηγεσία.