Η κληρονομικότητα κατά Αριστοτέλη και οι νόμοι του Μέντελ

"Γίγνονται δε και εξ αναπήρων ανάπηροι, οίον εκ χωλών χωλοί και τυφλών τυφλοί, και όλως τα παρά φύσιν εοικότες πολλάκις, και σημεία έχοντες συγγενή, οίον φύματα και ουλάς. Ήδη δ' απέδωκε των τοιούτων τι και δια τριών, οίον εχοντός τινος στίγμα εν τω βραχίονι, ο μεν υιός ουκ εγένετο, ο δε υιϊδούς έχων εν τω αυτώ τόπω συγκεχυμένονo μέντοι ολίγα μεν ουν γίγνεται τα τοιαύτα, τα δε πλείστα ου γίγνεται, αλλ' ολόκληρα εκ κολοβών και ουδέν αποτέτακται τούτων... Αποδίδωσι δε και δια πλειόνων γενών, οίον εν Ήλιδι η τω Αιθίοπι μοιχευθείσαo η μεν γαρ θυγάτηρ εγένετο ουκ Αιθίοψ, το δε εκ ταύτης."

Γεννιούνται και από ανάπηρους γονείς ανάπηρα παιδιά, όπως για παράδειγμα από κουτσούς κουτσά και τυφλούς τυφλά, και γενικά τα παιδιά με ανωμαλίες μοιάζουν πολύ συχνά (με τους γονείς) και έχουν σημάδια συγγενή, όπως φύματα και ουλές. Ήδη έχει μεταβιβαστεί κάτι από αυτού του είδους (τις ανωμαλίες) μέχρι τρεις γενιές, όπως αν κάποιος που είχε ένα στίγμα στο βραχίονα, (ενώ) στο γιο του δεν παρουσιάστηκε, αλλά το είχε ο εγγονός του στο ίδιο σημείο, συγκεχυμένο όμως λίγα τέτοια παρουσιάζονται, συνήθως οι ολοκληρωμένες (ανωμαλίες) προέρχονται από γονείς με ατέλειες, και τίποτα δεν ξεφεύγει απ' αυτά... Δέχονται ακόμη ότι μεταβιβάζεται σε περισσότερες γενιές, και όπως στην Ήλιδα, αυτή που μοίχευσε με τον Αιθίοπα· η κόρη της δε γεννήθηκε μαύρη, αλλά το εγγόνι της.

Αριστοτέλης, Περί Ζώων Ιστορίαι, Βιβλ. Η΄, 585b, 30 - 586a, 5

Ο Αριστοτέλης είχε σχηματίσει σαφή αντίληψη περί κληρονομικότητας, με συνέπεια ο Μέντελ κακώς να θεωρείται ο "πατέρας" της κληρονομικότητας. Ο Αριστοτέλης αναγνωρίζει...
την αξία της κληρονομικότητας, διαπιστώνοντας ότι τα φαινοτυπικά γνωρίσματα κληρονομούνται. Επίσης, βρίσκει ότι τα γνωρίσματα αυτά, επικεντρώνοντας στις ανωμαλίες που είναι πιο εμφανείς, μπορεί να μην εμφανιστούν στην επόμενη γενιά, αλλά στην μεθεπόμενη. Φέρνει και ένα παράδειγμα, όπου από μίξη με Αιθίοπα δεν προέκυψε εμφανές αποτέλεσμα στην πρώτη γενιά, αλλά στη δεύτερη.

Τα συμπεράσματα που συστηματοποίησε ο Μέντελ με τους νόμους του, ο Αριστοτέλης τα περιγράφει σε μεγάλο βαθμό ήδη από την αρχαιότητα. Δηλαδή την επιμονή της κληρονομικότητας και την διατήρηση και εμφάνιση γνωρισμάτων για πολλές γενιές.