Ένα Διναρικό τραγούδι

Δεκαπενταύγουστος σήμερα και σε όλη την Ελλάδα γίνονται παραδοσιακά πανηγύρια. Στην επαρχία σε πολλές περιοχές της χώρας την τιμητική τους έχουν τα λεγόμενα δημοτικά τραγούδια. Βέβαια αυτά τα τραγούδια παίζονται όλον τον χρόνο στην επαρχία και όχι μόνο στα πανηγύρια..

Όσοι έχουν εμβαθύνει στη μελέτη των ψυχικών χαρακτηριστικών των φυλετικών τύπων της χώρας μας, θα έχουν διαπιστώσει ότι τα λεγόμενα δημοτικά τραγούδια, που έχουν συνήθως μακρόσυρτους ήχους, όπως με κλαρίνα, έχουν πέραση σε περιοχές...
με Διναρικό πληθυσμό. Στην Ελλάδα, οι Διναρικοί βρίσκονται σε μεγάλες συγκεντρώσεις κυρίως σε Ήπειρο και Δυτική Μακεδονία, καθώς και σε Θεσσαλία, Στερεά Ελλάδα και Πελοπόννησο. Ειδικά οι Διναρικοί κυριαρχούν στα ορεινά αυτών των περιφερειών. Οι παραπάνω περιοχές είναι αυτές που κυρίως διαιωνίζουν τα μακρόσυρτα δημοτικά τραγούδια. Αντιθέτως στα νησιά, όπου ζουν κυρίως Μεσογειακοί-Κρομανοειδείς, η παραδοσιακή μουσική είναι διαφορετική, με τα λεγόμενα νησιώτικα. Ακόμα και στη βόρεια Ελλάδα η μουσική είναι διαφορετική.


Ένα γνωστό δημοτικό τραγούδι είναι το "Στης πικροδάφνης τον ανθό". Το άκουσμα αυτό είναι απότοκο της Διναρικής ψυχοσύνθεσης. Από πλευράς μουσικής, οι μακρόσυρτοι ήχοι που κυριαρχούν στη Βαλκανική μουσική αρέσουν στους Διναρικούς. Όσοι δεν είναι ούτε κατ' ελάχιστο Διναρικοί, θα τους είναι σχεδόν αδύνατο να τους αρέσει αυτή η μουσική. Από πλευράς στίχων, το τραγούδι αναφέρεται σε Διναρικοκρατούμενη κοινωνία, πιθανόν επί Τουρκοκρατίας, καθώς περιγράφει την επαφή με τη φύση, το πείσμα κάποιου που οδήγησε να χάσει τη γυναίκα του και να την πάρει ο εχθρός του, αλλά υποχρεώνεται λόγω μικρής και αυστηρών κοινωνικών κανόνων τοπικής κοινωνίας, να στεφανώσει το ζευγάρι. Οι διαμάχες, ο φανατισμός και τα υπόλοιπα στοιχεία δείχνουν τη Διναρική ψυχοσύνθεση στο έπακρο.

Επειδή όμως το τραγούδι μιλάει για πικροδάφνη, άνθη, όνειρο, αγάπη κτλ, αμέσως το πήραν κάποιοι "έντεχνοι" τραγουδιστές να το επανεκτελέσουν. Ακούστε εδώ και εδώ. Το αποτέλεσμα είναι οικτρό, καθώς αλλοιώνεται πλήρως το περιεχόμενο του τραγουδιού, ενώ απαιτείται τραχιά φωνή. Η μουσική είναι πλέον κάτι ξένο από τους στίχους. Η εκτέλεση από τους τραγουδιστές δημοτικών τραγουδιών είναι η πιο ορθή και αποτυπώνει την Διναρική ψυχοσύνθεση.

Το συμπέρασμα είναι ότι υπάρχουν σημαντικές φυλετικές διαφορές ως προς τις μουσικές προτιμήσεις, ακόμα και μεταξύ κοντινών φυλετικών τύπων. Φανταστείτε τι γίνεται για πιο απομακρυσμένους φυλετικούς τύπους. Υπάρχουν μεν κάποιες εγγενείς προτιμήσεις, αλλά οι άνθρωποι επηρεάζονται από την ολοκληρωτική προπαγάνδα της τηλεόρασης. Οι νεαροί Διναρικοί επηρεάζονται πολύ από τη "μόδα" και για να θεωρούνται "in" ακούνε συχνά τα διάφορα ξενόφερτα ακούσματα. Όμως οι μακρόσυρτοι ήχοι τους αρέσουν κατά βάθος και αυτό φαίνεται από τις αντιδράσεις στους σε παραδοσιακά γλέντια και στη σύγχρονη λαϊκή μουσική που μέρος της Διναροφέρνει. Το αν θα παραμείνουν τα δημοτικά τραγούδια ζωντανά ή θα γίνουν μουσειακό είδος, είναι άγνωστο. Πάντως η φυλή και η μόδα είναι οι κύριοι παράγοντες σχηματοποίησης των μουσικών προτιμήσεων. Η φυλή όμως είναι ο πιο σταθερός εκ των δύο.