Οι μεγαλύτερες μορφές της ανθρώπινης διανόησης

Οι κορυφές της διανόησης αποτελούν πνευματικούς φάρους της ανθρωπότητας. Οι συνεισφορές τους σχηματοποιούν την ανθρώπινη σκέψη, θέτουν την ανθρώπινη ύπαρξη σε ένα ανώτερο επίπεδο και δημιουργούν ιδεολογικά πρότυπα για τις επόμενες γενιές.

Όταν αναφερόμαστε σε διανοούμενους, κάνουμε λόγο για προσωπικότητες που μελέτησαν την ανθρώπινη συμπεριφορά, σε επίπεδο ατόμου ή κοινωνίας. Συνήθως δεν ονομάζουμε οποιονδήποτε ως διανοούμενο, ακόμα και αν είναι άριστος π.χ. μαθηματικός ή φυσικός. Διανοούμενους ονομάζουμε αυτούς που μίλησαν για τον άνθρωπο και τις ανθρώπινες κοινωνίες. Αυτούς που εξήγησαν την συμπεριφορά των ανθρώπων και που πρότειναν μεθόδους κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης.

Πάμε να δούμε τις σημαντικότερες πνευματικές μορφές της ανθρωπότητας, εστιάζοντας στην σύγχρονη εποχή...

Ο Κάρολος Δαρβίνος, Βρετανός φυσιοδίφης, ανακάλυψε τον μηχανισμό της μεταβολής των ειδών. Η εξέλιξη προκύπτει μέσω της φυσικής και σεξουαλικής επιλογής, η οποία δρα σε συνδυασμό με την φυσική μεταβλητότητα. Ο Δαρβίνος απέδειξε την σημασία της κληρονομικότητας, δίνοντας παράλληλα το έναυσμα για την μελέτη της ανθρώπινης διαφορετικότητας υπό καθαρά επιστημονικά πλαίσια. Η θεωρία του Δαρβίνου άλλαξε για πάντα την ανθρώπινη σκέψη. Δεν νοείται μορφωμένος άνθρωπος που να μην γνωρίζει την Δραβινική θεωρία.

Ο Αδόλφος Χίτλερ, Γερμανός πολιτικός, αξιοποιώντας τα αμέτρητα βιβλία που διάβασε στα νιάτα του, κατόρθωσε και συγκέρασε όλη την γνώση που έλαβε, ώστε να δημιουργήσει την δική του πολιτική θεωρία. Μάλιστα, οι ηγετικές του ικανότητες τον κατέστησαν ικανό να κάνει πράξη τις ιδέες του. Η κοινωνική, οικονομική και πολιτική οργάνωση του κράτους που δημιούργησε, πλησίασε το βέλτιστο. Χρειάζεται η γνώση εκατοντάδων βιβλίων για να μπορέσει κάποιος να κατανοήσει το πολιτικό έργο του. Οι αριστοκρατικές ιδέες του αποτελούν μια επαναφορά στις ηρωικές αξίες της αρχαιότητας, ενώ παράλληλα οι φυλετικές του ιδέες έδωσαν το βιολογικό υπόβαθρο που ανακάλυψε η σύγχρονη επιστήμη.

Ο Φρίντριχ Νίτσε, Γερμανός φιλόσοφος, ήταν αυτός που ανακάλυψε την αντιστροφή των αξιών στη σύγχρονη εποχή, σε σχέση με την αρχαία εποχή. Έγινε θιασώτης του αριστοκρατικού τρόπου ζωής, υποστήριξε την ιεραρχία, την πειθαρχία, τον ηρωισμό, ενάντια στην μετριότητα της μάζας. Ο ηρωισμός, η δύναμη, ο έντονος χαρακτήρας, αποτελούσαν πρότυπο συμπεριφοράς στην αρχαία εποχή. Ωστόσο, ο χριστιανισμός αντέστρεψε τις αξίες, καθιστώντας ως πρότυπο συμπεριφοράς κάθε τι φιλήσυχο, μέτριο, άρρωστο. Ο ίδιος ο Νίτσε στο τελευταίο του έργο διαπίστωσε ότι η σημαντικότερη παρακαταθήκη του ήταν η ανακάλυψη της αντιστροφής των αξιών, με σκοπό βεβαίως να εμπνεύσει ώστε να επανέλθουν οι αριστοκρατικές αξίες στην Ευρώπη.

Ο Κορνήλιος Κοντρεάνου, Ρουμάνος πολιτικός, αποτέλεσε μια κορυφαία μορφή της διανόησης. Παρότι είναι γνωστός για τον πολιτικό του ακτιβισμό, το πνευματικό του υπόβαθρο ήταν τεράστιο. Αυτό αποτυπώνεται στο βιβλίο του, όπου περιγράφεται η ταύτιση μεταξύ αριστοκρατικών ιδεών και αριστοκρατικού τρόπου ζωής. Πολλά πράγματα έχει να διδαχτεί κανείς από το βιβλίο του. Ο Κοντρεάνου είχε κατανοήσει ότι ο μη-ορθολογικός παράγοντας της πίστης είναι απαραίτητος για κάθε συλλογική δράση, με συνέπεια να χρησιμοποιήσει μια μορφή χριστιανικού μυστικισμού για να το επιτύχει. Ο Κοντρεάνου αποτέλεσε το απόλυτο ηρωικό πρότυπο ανδρός, που συνδύασε σκέψη και δράση.

Ο Ιούλιος Έβολα, Ιταλός φιλόσοφος, μεγάλη μορφή της διανόησης. Θιασώτης του αριστοκρατικού τρόπου ζωής, μελέτησε τον αρχαίο και μεσαιωνικό κόσμο, διακρίνοντας στην εποχή μας τα σημάδια μιας υλιστικής παρακμής. Μία από τις σημαντικότερες παρακαταθήκες του ήταν η ανακάλυψη ότι κάθε εξουσία προσανατολίζεται ανοδικά. Χρειάζεται δηλαδή ένας μη ορθολογικός παράγοντας που αποτελεί την βάση της εξουσίας και ο οποίος προέρχεται εκ των άνω και όχι από κάτω, δηλαδή τον λαό. Οι γνώσεις του, σε συνδυασμό με την εντυπωσιακή συγγραφική του πένα, κατέστησαν τον Έβολα ιδεολογικό σημείο αναφοράς, στον σημερινό εκφυλισμένο κόσμο, της ποσότητας και των αριθμών.

Ο Γουσταύος Λε Μπον, Γάλλος ψυχολόγος, μελέτησε τον μη-ορθολογικό παράγοντα στην ανθρώπινη συμπεριφορά. Διέκρινε ότι σπάνια οι άνθρωποι δρουν βάσει ορθολογισμού, κάτι που τον έστρεψε στο να εμβαθύνει στην ανθρώπινη συμπεριφορά. Η μίμηση, τα σύμβολα, η φυλή, κτλ. επηρεάζουν καταλυτικά την συμπεριφορά των ανθρώπων, με τον ορθολογισμό να τίθεται στο περιθώριο. Μελέτησε την ψυχολογία της μάζας, διαπιστώνοντας ότι τα άτομα αποκτούν τελείως διαφορετική συμπεριφορά όταν εντάσσονται στην μάζα, σε σχέση με το να ήταν μόνοι τους. Μακράν ο σημαντικότερος ψυχολόγος όλων των εποχών.



Όλοι οι παραπάνω έχουν κάτι κοινό. Ασχολήθηκαν με φυλετικό ζήτημα. Ο Κάρολος Δαρβίνος μελέτησε την εξέλιξη των ειδών, διαπίστωνε ότι στο ανθρώπινο είδη υπάρχουν φυλές, ή μάλλον υπο-είδη, που διαφέρουν σωματικά και ψυχικά. Στην πραγματικότητα, ήταν αυτός που έβαλε τα επιστημονικά θεμέλια της μελέτης των ανθρωπίνων φυλών. Ο Αδόλφος Χίτλερ γνώριζε πολλά πράγματα για την φυλετική ανθρωπολογία. Μάλιστα κατέστησε την φυλή ως θεμέλιο της ιδεολογίας του και όταν κατέκτησε την εξουσία άσκησε φυλετική πολιτική. Ο Φρίντριχ Νίτσε ενδιαφέρθηκε για το φυλετικό ζήτημα, μιλώντας με θετικά λόγια για την φυλετική καθαρότητα, ενώ φαίνεται ότι και ο ίδιος είχε γνώσεις φυλετικής ανθρωπολογίας. Ο Κορνήλιος Κοντρεάνου αναγνώριζε το φυλετικό περιεχόμενο του έθνους. Ο Ιούλιος Έβολα ασχολήθηκε επισταμένως με το φυλετικό ζήτημα, γράφοντας πολλά κείμενα. Έβρισκε ότι δεν αρκεί η βιολογική κατηγοριοποίηση σε τύπους, αλλά ο συνδυασμός με τον χαρακτήρα και τις ικανότητες, ενώ επιζητούσε την εισαγωγή ενός μεταφυσικού στοιχείου περί φυλής, ώστε να ριζώσει στη συνείδηση των ανθρώπων. Ο Γουσταύος Λε Μπον διαπίστωνε ότι ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες που επιδρούν στην συμπεριφορά των μαζών είναι το φυλετικό τους υπόστρωμα. Η φυλετική ψυχή καθορίζει την πορεία κάθε έθνους στο διάβα της ιστορίας του. Παράλληλα διαπίστωνε την αποτυχία του πολυφυλετισμού, την ανάγκη φυλετικής ομοιογένειας και έβλεπε ότι οι περισσότεροι πόλεμοι βαθύτερα αποτελούν φυλετικές διαμάχες. Το συμπέρασμα είναι ότι το φυλετικό ζήτημα απασχόλησε όλες τις μεγάλες μορφές της ανθρώπινης διανόησης.

Όλοι τους έδρασαν την περίοδο 1850-1950 η οποία θα πρέπει να χαρακτηριστεί ως ο «χρυσός αιώνας της ανθρωπότητας». Σε αυτήν την εκατονταετία, ανελίχθηκε η ανθρώπινη σκέψη και η επιστήμη όσο ποτέ άλλοτε. Ήταν το πνευματικό αποκορύφωμα, λίγο πριν την απόλυτη επικράτηση του διεθνούς σιωνισμού και πριν την επικράτηση της τηλεόρασης και της μαζικής κουλτούρας.

Από τους αναφερθέντες διανοούμενους, κανένας δεν ήταν καθηγητής πανεπιστημίου. Εξαίρεση δεν αποτελεί ούτε ο Νίτσε, ο οποίος μπορεί να υπήρξε για ένα διάστημα καθηγητής πανεπιστημίου, όμως παραιτήθηκε για λόγους υγείας και όταν έγινε καλά και θέλησε να επιστρέψει, δεν του το επέτρεψαν επειδή στο μεσοδιάστημα είχε αποκρυσταλλώσει την ιδεολογία του και είχε γράψει τα διάσημα βιβλία του, με αποτέλεσμα να μη γίνει δεκτός λόγω... αντιχριστιανισμού! Συνεπώς, όταν αναζητείτε διανοούμενους, μην τους ψάχνετε απαραίτητα στα πανεπιστήμια. Ένας διανοούμενος δεν έχει ανάγκη από κρατική σφραγίδα για να μεγαλουργήσει.

Αν δούμε τους φυλετικούς τύπους των διανοούμενων αυτών, βλέπουμε ότι είναι κυρίως Μεσογειακοί -έστω Διναρίζοντες- και Αλπικοί, με έναν κυρίως Διναρικό. Δεν υπάρχει κανένας κυρίως Νορδικός. Να μην μιλήσουμε για εξωευρωπαϊκούς τύπους, προφανώς η κορυφή της ανθρώπινης διανόησης εντοπίζεται αποκλειστικά σε Ευρωπαϊκούς φυλετικούς τύπους, κάτι αναμενόμενο.

Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί κάποιος να συμφωνεί με όλα τα γραφόμενα κάθε ενός από τους παραπάνω διανοούμενους. Δεν έχει σημασία αν είπαν κάτι λάθος, ή αν έπραξαν σφάλματα στην ζωή τους. Είναι σημαντικοί επειδή πρόσθεσαν κάτι καινούργιο στην ανθρώπινη σκέψη. Όποιος έχει την θέληση και την ικανότητα, οφείλει να ξεκοκαλίσει μέχρι και την τελευταία σελίδα όλα τα βιβλία τους, ώστε να φτάσει ένα βήμα πιο κοντά στην πνευματική του ολοκλήρωση.