Κληρονομικότητα ή ισότητα ευκαιριών;

Η κληρονομικότητα ορίζει ότι κάθε άνθρωπος έχει από την γέννησή του έχει συγκεκριμένες φυλετικές προδιαθέσεις, σωματικές και ψυχικές. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μια εκ φύσεως ανισότητα. Το πασίδηλο γεγονός της κληρονομικής διαφοροποίησης, είναι δυνατόν να συνάδει με την ισότητα ευκαιριών που υποστηρίζουν πολλοί;

Η αντιεπιστημονική άποψη περί εκ φύσεως ισότητας προέρχεται στην εποχή μας από μη-ορθολογικούς παράγοντες, όπως η θρησκεία, τα ΜΜΕ, διάφορες ιδεολογίες, κτλ. Όπως είναι γνωστό, οι μη-ορθολογικοί παράγοντες έχουν μεγαλύτερη δύναμη στην ψυχή των ανθρώπων από τους ορθολογικούς παράγοντες. Αυτός είναι και ο λόγος που η επιστημονικά αποδεδειγμένη άποψη περί της εκ φύσεως κληρονομικής ανισότητας...
έχει παραγκωνιστεί στις μέρες μας. Εφόσον θεωρήσουμε δεδομένη την εκ γενετής φυλετική διαφοροποίηση, που μας οδηγεί αυτό; Πρέπει να υπάρχει ισότητα ευκαιριών ή όχι;

Το βασικό που πρέπει να αντιληφθούμε, είναι ότι αυτό που έχει σημασία είναι το βέλτιστο αποτέλεσμα από πλευράς έθνους και όχι εκ προοιμίου η ισότητα ευκαιριών. Αν το καλύτερο αποτέλεσμα έρχεται μέσω της ανισότητας ευκαιριών, τότε πρέπει να την αποδεχτούμε. Αυτή είναι η διαφορά αντίληψης μεταξύ φιλελεύθερων και εθνικιστών. Οι πρώτοι ενδιαφέρονται μόνο για το άτομο και τα "δικαιώματά" του, ενώ οι δεύτεροι ενδιαφέρονται για το καλύτερο του έθνους ασχέτως του ατόμου.

Εξετάζοντας την ιστορία, διαπιστώνουμε ότι τα αριστοκρατικά πολιτεύματα αποτέλεσαν τον βασικό τρόπο πολιτικής οργάνωσης για χιλιετίες, σε πολιτισμούς σε ολόκληρο τον πλανήτη. Βασικό γνώρισμα των πολιτευμάτων αυτών είναι η ανισότητα ευκαιριών. Το γεγονός ότι η κοινωνική θέση κληρονομούνταν βάσει καταγωγής ή πλούτου, σημαίνει ότι δεν υπήρχε ισότητα ευκαιριών. Μπορεί να υπάρχει μεν κοινωνική κινητικότητα, δηλαδή να μπορεί κάποιος να αλλάξει κοινωνική τάξη, αλλά δεν υπάρχει εξ'αρχής ισότητα ευκαιριών. Δηλαδή παλαιότερα ο κανόνας ήταν η ανισότητα και όχι η ισότητα ευκαιριών.

Η ύπαρξη κοινωνικών τάξεων και ειδικότερα μιας αριστοκρατίας που απέκτησε τον κληρονομικό τίτλο ευγενείας βάσει ικανοτήτων και χαρακτήρα, μπορεί να οδηγήσει σε πολύ καλά αποτελέσματα, από εθνικής, κοινωνικής και πολιτισμικής άποψης. Η αριστοκρατία αποτέλεσε την ραχοκοκαλιά της αρχαίας Ελλάδας, δίνοντας αναρίθμητους ήρωες, καλλιτέχνες και φιλοσόφους. Η κληρονομικότητα των τίτλων βοηθά στο να διατηρούνται τα ευγενή ψυχικά γνωρίσματα εντός της ανώτερης τάξης που δίνει κατεύθυνση σε κάθε έκφανση της κοινωνίας. Αρκεί βέβαια οι τίτλοι να δίνονται βάσει ικανοτήτων και όχι βάσει χρημάτων, καθώς επίσης να διατηρούνται τα φυλετικά ψυχικά γνωρίσματα. Αν αυτά δεν διατηρούνται, τότε πρέπει να απορρίπτονται οι μη ικανοί και να αντλούνται νέοι άριστοι από τον λαό. Μάλιστα, η κληρονομικότητα εισάγει και το μη-ορθολογικό στοιχείο της ευγενούς καταγωγής, που μπορεί να προσδώσει μεγαλυτερη αίγλη στην αριστοκρατία.

Στις σύγχρονες φιλελεύθερες κοινωνίες, η ισότητα ευκαιριών θεωρείται ως κάτι αυτονόητο. Η νομοθεσία αντιμετωπίζει τους ανθρώπους σαν να είναι όλοι το ίδιο, για οποιοδήποτε κοινωνικό πόστο. Αυτή η εξισωτική άποψη, έρχεται σε αντίθεση με την βιολογική πραγματικότητα. Ας εξετάσουμε ένα παράδειγμα. Έστω ότι μια χώρα κατοικείται από Νορδικούς και Αλπικούς. Είναι προφανές ότι οι Νορδικοί είναι πιο επιθετικοί, δραστήριοι και με καλύτερη αντίληψη χώρου σε σχέση με τους Αλπικούς. Όλα αυτά μπορούν και να μετρηθούν με κατάλληλα τεστ. Αν διαπιστωθεί π.χ. ότι οι Νορδικοί είναι κατά 90% καλύτεροι από τους Αλπικούς στον πόλεμο, δεν θα ήταν λογικό οι αξιωματικοί του στρατού να λαμβάνονται με αντίστοιχες ποσοστώσεις υπέρ των Νορδικών; Το ίδιο μπορεί να γίνει και σε άλλες θέσεις που απαιτούν περισσότερο χαρακτήρα και λιγότερο εξειδικευμένες γνώσεις.

Βέβαια, θα έλεγε κάποιος ότι δεν χρειάζεται επιλογή βάσει φυλής και ότι με αυστηρά κριτήρια ικανοτήτων μπορούν να επιλεγούν οι καλύτεροι. Αυτό υποστήριξαν πολλοί, ακόμη και εθνικιστές. Θεωρητικά δεν φαίνεται άσχημο, όμως τα κριτήρια μπορούν εύκολα να αμβλυνθούν και να επέλθει η παρακμή. Για παράδειγμα, στη σημερινή εποχή, οποιοσδήποτε μπορεί να βγάλει την Ευελπίδων, να γίνει αστυνομικός, κτλ. και γενικότερα τα κριτήρια σχεδόν για οποιαδήποτε κοινωνική θέση είναι πολύ χαλαρά, με αποτέλεσμα να επικρατεί η μετριότητα.

Στην εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία, που για πρώτη φορά εφαρμόστηκε φυλετική πολιτική με χρήση φυλετικής τυπολογίας, διακηρύσσονταν η αξιοκρατία και η ισότητα ευκαιριών. Ωστόσο, στα SS και στα Adolf Hitler Schulen, που ήταν αριστοκρατικοί θεσμοί, υπήρχε επιλογή κατά προτίμηση συγκεκριμένων φυλετικών στοιχείων του πληθυσμού. Αυτό σημαίνει ότι στην ανώτερη τάξη του καθεστώτος υπήρχε επιλογή με φυλετικά κριτήρια, ενώ στην υπόλοιπη κοινωνία διατηρούνταν η ισότητα ευκαιριών.

Ο Βρετανός φιλόσοφος Herbert Spencer μελέτησε τον τρόπο καταμερισμού της εργασίας και εν γένει των κοινωνικών ρόλων στις ανθρώπινες κοινωνίες, στο βιβλίο του Principles of Sociology, Vol. III. Να σημειώσουμε ότι το βιβλίο αυτό προκάλεσε αίσθηση στους επιστημονικούς κύκλους, έκανε πολλές εκδόσεις και ορίστηκε ως σύγγραμμα διδασκαλίας σε πολλά τμήματα κοινωνιολογίας. Μελετώντας αναρίθμητες ιστορικές πηγές, ο Spencer συμπεραίνει ότι από τις απαρχές των ανθρωπίνων κοινωνιών, γίνεται κατανομή των κοινωνικών ρόλων βάσει του ψυχο-φυσιολογικού παράγοντα. Δηλαδή, είναι οι σωματικές και αντιληπτικές ικανότητες που όρισαν εν πολλοίς τον κοινωνικό ρόλο του καθενός εντός της κοινωνίας. Ο καθένας τείνει να αποκτήσει τις ενασχολήσεις που αρμόζουν στην φύση του, κάτι που εντοπίζει ο Spencer σε πολλά παραδείγματα κοινωνιών σε όλον τον πλανήτη, από τις πιο πρωτόγονες μέχρι τις πιο εξελιγμένες.

Το συμπέρασμα είναι ότι οι άνθρωποι διαφέρουν εκ φύσεως, λόγω συγκεκριμένων κληρονομικών προδιαθέσεων, σωματικών και ψυχικών. Αυτό πρέπει να λαμβάνεται υπόψη, πολιτικά. Αν το καλύτερο αποτέλεσμα προκύπτει με ανισότητα ευκαιριών, πρέπει να την αποδεχτούμε. Τα αρχαία αριστοκρατικά καθεστώτα αξιοποίησαν την κληρονομικότητα εντάσσοντάς την στο πολίτευμα, με σκοπό να διατηρήσουν τα ευγενή στοιχεία στις ηγετικές τάξεις ώστε να επιτύχουν το καλύτερο αποτέλεσμα, αξιοποιώντας παράλληλα το κύρος της ευγενούς καταγωγής. Η ισότητα ευκαιριών συνήθως οδηγεί στην παραμέληση των αυστηρών κριτηρίων επιλογής, με αποτέλεσμα σύντομα να οδηγούμαστε στη μετριότητα. Η επιλογή με φυλετικά κριτήρια μπορεί να βοηθήσει στην συσσώρευση ευγενών ψυχικών γνωρισμάτων στις ανώτερες ηγετικές τάξεις, προς όφελος του έθνους.