Κληρονομικότητα εναντίον φιλελευθερισμού

Η φιλελεύθερη αντίληψη περί του ατόμου τείνει να αγνοήσει την έννοια της κληρονομικότητας. Η κληρονομικότητα ωστόσο, είναι μια πραγματικότητα της ζωής και κανένας δεν μπορεί να την παραβλέπει, ή ακόμη χειρότερα να την περιφρονεί. Η αντίληψη των πραγμάτων λαμβάνοντας υπόψη την κληρονομικότητα, είναι τελείως διαφορετική από την φιλελεύθερη θεώρηση. Θα αναλύσουμε την ασυμβατότητα μεταξύ των δύο εννοιών.

Οι φιλελεύθεροι θεωρούν ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι εκ γενετής. Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την απόδοση ίσων δικαιωμάτων και ευκαιριών, αλλά και με την άποψη ότι κάθε άνθρωπος πρέπει να αντιμετωπίζεται με τον ίδιο τρόπο. Αντιθέτως, η κληρονομικότητα και οι φυλετικές μελέτες μας διδάσκουν ότι όχι μόνο οι άνθρωποι δεν είναι ίσοι, αλλά αυτό που κυριαρχεί στη φύση είναι η κληρονομική ανισότητα. Και ότι δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο όλοι οι άνθρωποι ανεξαρτήτως φυλής, καθώς οι φυλετικές προδιαθέσεις είναι διαφορετικές. Όσοι έχουν κατανοήσει την έννοια της κληρονομικότητας σε βάθος, αντιλαμβάνονται το σφάλμα της φιλελεύθερης θεώρησης.

Στο ιστορικό επίπεδο, ο φιλελευθερισμός είναι πολύ πρόσφατο δημιούργημα. Πριν την Γαλλική Επανάσταση δεν νοούνταν η έννοια της ισότητας μεταξύ όλων των ανθρώπων. Για χιλιάδες χρόνια πριν, φτάνοντας μέχρι τα βάθη της προϊστορίας,...
η έννοια της κληρονομικότητας κυριαρχούσε μέσα από τις κληρονομικές αριστοκρατίες και τις κληρονομικές βασιλείες. Από την Μυκηναϊκή εποχή της Ιλιάδας και της Οδύσσειας με τους εικονιζόμενους αριστοκράτες ήρωες, μέχρι τους ευπατρίδες των Αθηνών, τους πατρικίους της Ρώμης, την Βυζαντινή αριστοκρατία και τις Μεσαιωνικές αριστοκρατίες της Ευρώπης, η έννοια της κληρονομικότητας και της ανισότητας κυριαρχούσε. Οι κληρονομικές αριστοκρατίες αποτέλεσαν πραγματικά την Παράδοση, όπως έγραφε ο Ιταλός φιλόσοφος Ιούλιος Έβολα, δηλαδή υπήρξαν σχεδόν ο μοναδικός τρόπος διακυβέρνησης στην Ευρώπη για χιλιετίες.

Οι κληρονομικές αριστοκρατίες έδωσαν αμέτρητους ήρωες στο διάβα των αιώνων. Σχεδόν ολόκληρη η ιστορία της Ελλάδος και των υπολοίπων Ευρωπαϊκών κρατών αποτέλεσε το δημιούργημα των ευγενών κάθε εποχής. Οι κληρονομικές αριστοκρατίες έχουν το πλεονέκτημα της συσσώρευσης των άριστων στοιχείων του έθνους στην ανώτερη τάξη των ευγενών. Νέα μέλη της αριστορκατίας χρίζονται άτομα που διακρίθηκαν στον πόλεμο και σπανιότερα στις επιστήμες και στις τέχνες. Πράγμα που σημαίνει ότι στους αριστοκρατικούς κύκλους τείνουν να συγκεντρωθούν τα πλέον ικανά άτομα του έθνους και να δημιουργηθεί μια φυσική αριστοκρατία. Η κληρονομικότητα στα επαγγέλματα, πρακτική της μεσαιωνικής ευρώπης, όπως και ο υποχρεωτικά κληρονομικός αγροτικός κλήρος, αποτελούν αντιφιλελεύθερες πολιτικές. Δεν είναι ο καθένας «ελεύθερος» να κάνει ότι θέλει, αλλά υπάρχουν περιορισμοί. Η πορεία της γενιάς ανά τους αιώνες έχει καθορίσει την θέση του καθενός. Η κληρονομικότητα έχει θέσει κάποιον τεχνίτη και κάποιον ευγενή. Αν κάποιος πρόγονος είχε διακριθεί, τότε και ο ίδιος θα ήταν ευγενής. Είναι τελείως διαφορετική η οπτική της αριστοκρατικής Ευρώπης από την σημερινή φιλελεύθερη Ευρώπη.

Η κληρονομικότητα να δίνει ισχυρό κίνητρο στους ευγενείς να θέλουν να μοιάσουν ή να ξεπεράσουν τους ένδοξους προγόνους τους, κάτι που δεν συμβαίνει στη σύγχρονη εποχή. Τα παραδείγματα είναι άπειρα από την αρχαία Ελληνική ιστορία. Ο φιλελευθερισμός σήμερα αντιμετωπίζει τα άτομα σαν να έπεσαν από ξαφνικά τον ουρανό, χωρίς κανένα παρελθόν, δημιουργώντας ψυχικά κενά. Η ψυχολογική δύναμη του κληρονομικού παράγοντα φαίνεται από τη σημασία που δίνουμε όλοι μας στην καταγωγή μας, καθώς και από τη δύναμη που δίνει η συνείδηση συγκεκριμένης ένδοξης εθνικής καταγωγής, σε σχέση με λαούς με παρόμοια φυλετική υπόσταση, χωρίς ένδοξη εθνική καταγωγή.

Το βασικό πρόβλημα της κληρονομικής αριστοκρατίας είναι ότι τα μέλη της δεν εμφορούνται από συγκεκριμένη ιδεολογία υπέρ του έθνους. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε δραματικές αλλαγές πολιτικής από μονάρχη σε μονάρχη, σε σημείο να υιοθετείται κατά καιρούς εθνικά επιζήμια ιδεολογία. Ένα ακόμα πρόβλημα δημιουργείται όταν στις τάξεις των ευγενών εισέλθουν μετριότητες. Τυχόν χαλάρωση των κριτηρίων επιλογής των νέων ευγενών μπορεί να αλλοιώσει δραματικά τους ευγενείς μιας χώρας σε λίγες μόλις γενιές, πράγμα που έχει γίνει ουκ ολίγες φορές ιστορικά, με καταστροφικές συνέπειες για το έθνος. Ένα ακόμη πρόβλημα είναι ότι μέσω των γυναικών που παίρνουν οι ευγενείς, τα μισά παιδιά θα πάρουν από τις μητέρες τους, που δεν ήταν πάντα κόρες αριστοκρατών. Αυτά τα μειονεκτήματα έχουν κάνει πολλούς εθνικιστές να θεωρούν ότι τα μέλη της αριστοκρατίας πρέπει να αποτελούνται από αρίστους, που είναι ταυτόχρονα ιδεολογικά καταρτισμένοι και όχι να προκύπτουν βάσει κληρονομικότητας, ακόμα και αν οι πρόγονοί τους ήταν άριστοι. Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να ομολογήσουμε ότι το καθεστώς της κληρονομικής αριστοκρατίας υπήρξε ευσταθές, διαρκώντας για χιλιάδες χρόνια. 

Η διείσδυση μαλθακών και μετριοτήτων στους αριστοκρατικούς κύκλους, οδήγησε στη μείωση του κύρους της αριστοκρατίας, δίνοντας πάτημα σε αυτούς που την αμφισβητούσαν. Ο φιλελευθερισμός, δημιούργημα της εβραϊκά ελεγχόμενης μασονίας, θεώρησε υποκριτικά όλους τους ανθρώπους ίσους, μόνο και μόνο για να υπονομεύσει τις αριστοκρατίες της Ευρώπης. Και σήμερα όλα τα γκόιμ είναι ίσα και οι «περιούσιοι» από πάνω τους, με τους ελεγχόμενους μασόνους να «κυβερνούν» στα φανερά. Αυτός είναι ο βαθύτερος λόγος που διατυμπανίζεται η ισότητα στις μέρες μας. 
Κάθε μορφωμένος άνθρωπος οφείλει να γνωρίζει ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίσοι. Όχι μόνο βάσει ικανοτήτων και γνώσεων που αποκτούν κατά τη διάρκεια της ζωής τους, αλλά και εκ γενετής δεν είναι ίσοι. Άνθρωποι διαφορετικής φυλής έχουν διαφορετικές προδιαθέσεις εκ γενετής. Αν λάβουν πανομοιότυπη εκπαίδευση, τότε δεν θα έχουμε το ίδιο αποτέλεσμα, αλλά αυτοί με τις ευνοϊκότερες προδιαθέσεις θα γίνουν καλύτεροι από τους άλλους. Αυτό σημαίνει πως, ανάλογα με τον φυλετικό τύπο, τα άτομα πρέπει να αντιμετωπίζονται με διαφορετικό τρόπο και να δίνονται περισσότερες ευκαιρίες στα άτομα που εκ γενετής έχουν τις ευνοϊκότερες προδιαθέσεις. Αυτό ακριβώς έκαναν οι κληρονομικές αριστοκρατίες της Ευρώπης, σε ατομικό, αλλά όχι φυλετικό επίπεδο. Κάτι τελείως ενάντιο στην έννοια της ισότητας. 

Ο Αριστοτέλης είχε απόψεις που συνοψίζονται στο εξής: "Δεν υπάρχει τίποτε πιο άνισο από την ίση μεταχείριση των ανίσων". Και πάντα να έχουμε στο μυαλό μας την ρήση του Ηράκλειτου: "εις εμοί μύριοι εάν άριστος ή", δηλαδή ένας άριστος αξίζει με δέκα χιλιάδες, γνωρίζοντας ότι για να γίνεις άριστος, η κληρονομικότητα παίζει μεγάλο ρόλο.