O Ludwig Woltmann και η πολιτική ανθρωπολογία

Ο Ludwig Woltmann (1871-1907) ήταν Γερμανός ανθρωπολόγος.

Αρχικά, ενστερνίζεται την εξελικτική θεωρία του Δαρβίνου και μελετά την επίπτωσή της στις ανθρώπινες κοινωνίες. Στη φυλετική του σκέψη επηρεάζεται από τις θεωρίες του Chamberlain και του Gobineau. Συνεργάζεται με τον Lapouge στην προώθηση της μελέτης της επίδρασης της φυλής στην πολιτική και την ιστορία. Αρθροφραφεί σε ανθρωπολογικά περιοδικά και προωθεί το έργο του Lapouge στη Γερμανία και τον βοηθά όταν εκείνος διώκεται στη Γαλλία. Ο Woltmann είναι Νορδικιστής και ανοιχτά φυλετιστής. Ήδη σε ηλικία 30 χρονών γίνεται ο σημαντικότερος ανθρωπολόγος της Γερμανίας.

Ωστόσο το έργο του προκαλεί πολιτικές αντιπαλότητες, καθώς ασκεί επιρροή στα πολιτικά πράγματα της Γερμανικής Αυτοκρατορίας. Ενδεικτικό του κλίματος της εποχής, όπου τα φυλετικά θέματα, η ευγονική και η εξελικτική θεωρία γοητεύουν το κοινό και επιδρούν στην πολιτική, είναι ο επιστημονικός διαγωνισμός που ανακοινώνει ο βιομήχανος Friedrich Albert Krupp...
το 1900, με θέμα "Τι μαθαίνουμε από τις αρχές της εξελικτικής θεωρίας σε σχέση με την εξωτερική πολιτική και την διακυβέρνηση των κρατών;". Ο Woltmann συμμετέχει στο διαγωνισμό ως αδιαφιλονίκητο φαβορί, όμως η επιτροπή, πολιτικά καθοδηγούμενη για να μην "προκαλέσει" -μασόνοι είχαν ήδη διεισδύσει στην επιστήμη και στην πολιτική ακόμη και στην Αυτοκρατορική Γερμανία- τον κατατάσσει τέταρτο, δίνοντας το βραβείο σε έναν Schallmayer, που έγραφε μόνο γενικότητες, αν και ακόμα και αυτός ήταν θιασώτης της ευγονικής. Ο Woltmann εξοργίζεται, αποσύρει την εργασία του και δεν παραλαμβάνει το χρηματικό έπαθλο που του αναλογεί.

Το 1902 ιδρύει περιοδικό Πολιτικής Ανθρωπολογίας και αρχίζει το κύριο μέρος των φυλετικών μελετών του. Τα κυριότερα έργα του είναι τα Die Germanen in Frankreich, Die Germanen in Spanien και Zur Germanenfrage in der italienischen-Renaissance, όπου εξετάζει την επίδραση των Νορδικών -ή Γερμανών όπως τους ονομάζει- στη Γαλλία, στην Ισπανία και στην εποχή της αναγέννησης στην Ιταλία. Κάνει εκτεταμένη χρήση περιγραφών και πορτραίτων για να συμπεράνει τον φυλετικό τύπο των ιστορικών προσωπικοτήτων των κρατών αυτών. Εξετάζει την επιρροή των Νορδικών στην πολιτική, την ιστορία και τον πολιτισμό της Γαλλίας, όπου εντοπίζει πλήθος Νορδικών στις ανώτερες τάξεις, γεγονός αναμενόμενο, λόγω και της κατάκτησης της Γαλλίας από το Γερμανικό φύλο των Φράγκων. Μερικές επιρροές βρίσκει στην Ισπανία, ενώ στην Ιταλία, προσπαθώντας να βρει Νορδικούς, φτάνει στα όρια της γραφικότητας, με αποτέλεσμα πολλοί να τον θεωρήσουν αναξιόπιστο. Χαρακτηριστικό είναι ότι προσπαθεί από π.χ. μόνο το χρώμα των ματιών να συμπεράνει ότι κάποιες μορφές της αναγέννησης είναι Νορδικοί, ενώ τα πορτραίτα τους δεν δείχνουν τίποτα Νορδικό.

Με το έργο του ο Woltmann επιδρά στην κεντρική πολιτική σκηνή της Γερμανικής Αυτοκρατορίας με τις φυλετικές θεωρίες του. Με τις μελέτες του, δείχνει ότι η Γαλλία οφείλει την αίγλη της σε απογόνους Γερμανών, ενθαρρύνοντας εμμέσως τις επεκτατικές βλέψεις της Γερμανίας έναντι της Γαλλίας. Με βάση τη νορδικιστική λογική του, διαδίδει την ανωτερότητα των Νορδικών-Γερμανών στην πολιτική και τις επιστήμες στην Ευρώπη, αυξάνοντας την αυτοπεποίθηση και το αίσθημα υπερηφάνειας των Γερμανικών πληθυσμών. Οι θεωρίες αυτές βρίσκονταν ήδη στο απόγειό τους την εποχή εκείνη στη Γερμανία, η οποία απειλεί την παντοκρατορία των σιωνιστών που ελέγχουν μεταξύ άλλων την Γαλλία και την Αγγλία.

Ο μυστηριώδης θάνατός του το 1907, σε ηλικία μόλις 36 ετών, εγείρει πολλά ερωτηματικά. Ο Woltmann βρίσκονταν σε ταξίδι στην βόρεια Ιταλία, όπου μπαίνοντας στη θάλασσα, τα ίχνη του χάνονται και κανείς δεν τον είδε ξανά. Η δολοφονία του κατ'εντολή των σιωνιστών δεν αποκλείεται, βάσει της επιρροή των φυλετικών μελετών του στην πολιτική της Αυτοκρατορικής Γερμανίας.

Η παρακαταθήκη του Woltmann είναι η συμβολή του στην μελέτη της επίδρασης της φυλής στην ιστορία, την πολιτική και τον πολιτισμό. Παρότι νορδικιστής, ο Woltmann είναι ο πρώτος που προβαίνει σε μελέτη της φυλετικής ιστορίας των κρατών, βασισμένος σε ιστορικά στοιχεία, πορτραίτα και περιγραφές. Δυστυχώς το έργο του δεν ευοδώθηκε, καθότι χάθηκε νέος, χωρίς να βρεθεί άξιος διάδοχος, με αποτέλεσμα να σβήσει η σχολή της πολιτικής ανθρωπολογίας των Lapouge, Ammon, Woltmann και το βάρος να πέσει μετέπειτα στη καθαρά φυσική ανθρωπολογία, χωρίς ιστορικές ή πολιτισμικές αναφορές.