Η κοινωνική διαστρωμάτωση στις πολυφυλετικές κοινωνίες

Οι φυλετικές διαφορές εντός ενός κράτους αποτελούν προοίμιο κοινωνικών συγκρούσεων. Τα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα είναι σοβαρά και πρέπει να προσεγγίζονται με ειλικρίνεια. Το ζήτημα εξέτασε ο Robert Gayre, σε άρθρο του με τίτλο "The Dilemma of Inter-racial Relations" που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Mankind Quarterly. Ο Σκωτσέζος ανθρωπολόγος μελετά τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να λυθούν τα προβλήματα που ανακύπτουν όταν δυο πολύ διαφορετικές φυλές έρχονται σε επαφή μεταξύ τους.

Αδυναμία επικοινωνίας, απουσία κοινών εθίμων και τρόπων ζωής οδηγεί σε συγκρούσεις. Ιστορικά, η επαφή μεταξύ δύο πολύ διαφορετικών φυλών οδηγεί συχνά στην εξόντωση της μίας εκ των δύο. Η ισχυρότερη και πιο οργανωμένη φυλή οδηγεί την άλλη σε περιορισμένα εδάφη ή στην εξαφάνιση. Οι Αγγλοσάξονες εξόντωσαν τους περισσότερους ιθαγενείς της βορείου Αμερικής, Αβορίγινες της Αυστραλίας και Μαορί της Νέας Ζηλανδίας. Στις περιπτώσεις αυτές, καμία ενσωμάτωση ή επιμειξία δεν προωθήθηκε κεντρικά. Όπου οι λευκοί άποικοι δεν επέδειξαν παρόμοια συμπεριφορά...
με τους Αγγλοσάξονες, όπως στην κεντρική και νότια Αμερική, αποτελούν σήμερα μειοψηφία σε σχέση με τους ιθαγενείς πληθυσμούς. Στις ΗΠΑ ένα ακόμη πρόβλημα προέκυψε με την παρουσία των Νέγρων. Αρχικά εισήχθησαν ως σκλάβοι, όμως λόγω της μαζικής αντιφυλετικής προπαγάνδας και της πολιτικής πίεσης, αντιμετωπίζονται καλύτερα και από τους ιθαγενείς.

Σε περιπτώσεις κατάκτησης που ακολουθείται από φυλετική επιμειξία, οδηγούμαστε σε τάση φυλετικού διαχωρισμού μέσω οριζόντιας κοινωνικής διατρωμάτωσης. Όταν όμως οι φυλετικές διαφορές κατακτητή και κατεκτημένου είναι μικρές, τότε η μίξη σταδιακά οδηγεί τους κατεκτημένους υψηλά στην κοινωνική ιεραρχία. Παράδειγμα αποτελούν τα Γερμανικά φύλα που κατέκτησαν την Ευρώπη εγκαθιστώντας αριστοκρατίες, όμως στις περισσότερες χώρες, ειδικά σε αυτές που απέχουν από τη Γερμανία, μετά από μερικούς αιώνες, μόνο ένα μκρό μέρος είχε πραγματικά Γερμανική καταγωγή. Αντιθέτως, όταν οι διαφορές είναι σημαντικές, τότε η κοινωνική διαστρωμάτωση με φυλετικές τάσεις είναι εμφανής, όπως συμβαίνει στη Λατινική Αμερική. Η πιο καθαρή περίπτωση κοινωνικού διαχωρισμού έχει τη μορφή των καστών, όπως την βρίσκουμε στην περίπτωση της Ινδίας, με τους Ευρωπιδικούς στην κορυφή της κοινωνικής ιεραρχίας και τους νεγροειδείς πληθυσμούς στην βάση της.

Αυτή η κοινωνική διαστρωμάτωση δεν μπορεί να εξαλειφθεί, όσα διατάγματα και αν βγάλει η εκάστοτε κυβέρνηση. Μόνο η αναξιοκρατική τακτική της προνομιακής μεταχείρισης μπορεί επιφανειακά να βελτιώσει την κοινωνική τους θέση. Οι φιλελεύθεροι νομίζουν ότι μέσω της εκπαίδευσης θα αλλάξουν κάτι που βρίσκεται εγχαραγμένο μέσω της κληρονομικότητας. Είναι οι σύγχρονοι θιασώτες του Λαμάρκ, παρότι η θεωρία του καταβαραθρώθηκε από τον Δαρβίνο. Σύμφωνα με την παραφροσύνη που τους διακατέχει, οι νόμοι της κληρονομικότητας του Μέντελ μπορούν να χρησιμοποιούνται στην υπόλοιπη φύση, εκτός από τον άνθρωπο, γιατί εκεί καταρρίπτει τις φιλελεύθερες/μαρξιστικές ιδέες. Μαζί στην αντιφυλετική προσέγγιση εντάσσονται συχνά οι χριστιανοί κληρικοί, καθώς και κάποιοι μεγαλοκαπιταλιστές, οι οποίοι με τον πολυφυλετισμό βρίσκουν φθηνό εργατικό δυναμικό.

Εφόσον η ανθρωπότητα χωρίζεται σε φυλές που προέκυψαν από εξελικτικές διαδικασίες που διέφεραν για την κάθε μία, είναι αναμενόμενο να αποτελούν δρουν ως σύνολα, αφού διαθέτουν παρόμοια σωματικά και ψυχικά γνωρίσματα. Οι πνευματικές δυνατότητες των λευκών, αντίστοιχες και αυτές των μογγόλων, είναι πολύ υψηλότερες από αυτές των νέγρων, όπως έχει δείξει η ιστορία. Οι φυλετικές διαφορές είναι τόσο μεγάλες, που καθιστούν απαραίτητη τη διαφορετική αντιμετώπιση, ώστε να επιτύχουμε το καλύτερο αποτέλεσμα.

Σχετικά με τους λευκούς της Αφρικής, ο Gayre προτείνει τον κάθετο διαχωρισμό, δηλαδή τον διαχωρισμό των κοινοτήτων Λευκων, Νέγρων και Οττεντότων, για να αποφευχθούν οι συγκρούσεις. Στα θετικά του κάθετου διαχωρισμού συμπεριλαμβάνεται π.χ. η δυνατότητα καθιέρωσης ενός εκπαιδευτικού συστήματος που να ταιριάζει στις εγγενείς δυνατότητες κάθε φυλής ξεχωριστά.

Επειδή η "ενσωμάτωση" δεν λειτουργεί, οι θιασώστες του πολυφυλετισμού προτείνουν σαν λύση την εκτεταμένη φυλετική μίξη. Νομίζουν ότι η μίξη δουλεύει όπως η μίξη των χρωμάτων. Αυτό δείχνει απουσία επιστημονικών γνώσεων, γιατί τα κληρονομικά γνωρίσματα μεταδίδονται μέσω του γονιδιώματος οδηγώντας σε μεντελική διάσπαση. Συνεπώς, οι αρχικοί τύποι θα συνεχίσουν να υπάρχουν και να συντηρούν την κοινωνική διαστρωμάτωση. Μόνο που το επίπεδο της κοινωνίας θα έχει πέσει δραματικά στην πορεία. Όταν πολιτικές ενσωμάτωσης επιβάλλονται από την εξουσία, μόνο αρνητικές συνέπειες μπορούν να έχουν.

Συμπερασματικά, κάθε φυλή πρέπει να ακολουθεί τον τρόπο ζωής που ταιριάζει στη φύση της. Μόνο έτσι μπορούν να διατηρηθούν σταθερές κοινωνίες. Στις περιπτώσεις που διαφορετικές φυλές αναγκάζονται να ζήσουν μαζί, τότε φαινόμενα οριζόντιας ή καθετης διαστρωμάτωσης εμφανίζονται. Στην μεν κάθετη κάθετη διαστρωμάτωση οι φυλές ζουν διαχωρισμένες, στη δε οριζόντια διαστρωμάτωση η κάθε φυλή καταλαμβάνει σταδιακά διαφορετική θέση στην κοινωνική ιεραρχία.