Το πρόβλημα του υβριδισμού: Μπορεί να δημιουργηθεί νέα φυλή μέσω μίξης;

Το πρόβλημα του υβριδισμού είναι ένα από τα πιο δύσκολα ερωτήματα της φυλετικής ανθρωπολογίας. Στην πραγματικότητα η δυσκολία έγκειται όχι τόσο στην μονολεκτική απάντηση του ερωτήματος, αλλά στον τρόπο που λειτουργεί ο μηχανισμός της φυλετικής μίξης. Θα παραθέσουμε όλα τα στοιχεία που μπορούν να συνδράμουν στην εξερεύνηση του ζητήματος και θα καταλήξουμε σε συμπεράσματα.

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο άνθρωπος έχει δημιουργήσει πολλές νέες ράτσες ζώων, όπως σε άλογα, πτηνά, βοοειδή, κτλ. Ο τρόπος που έχει γίνει αυτός είναι μέσω μίξης δύο αρχικών φυλών και συνεχή επιλογή βάσει γνωρισμάτων που θεωρούμε πιο χρήσιμα στην ζωική παραγωγή. Αυτό σημαίνει ότι η παρόμοια διαδικασία μπορεί να συμβεί και στον άνθρωπο. Συνεπώς, η απάντηση στο ερώτημα αν μπορεί να δημιουργηθεί νέα φυλή μέσω μίξης στον άνθρωπο, είναι καταφατική. Θεωρητικά ναι λοιπόν, αλλά συμβαίνει όμως αυτό στην πράξη;

Πλήθος ανθρωπολόγων, στην προσπάθειά τους να εξηγήσουν τα φαινοτυπικά γνωρίσματα κάποιων φυλετικών τύπων,...
υπέθεσαν ότι προέρχονται από μίξη γειτονικών τύπων, παίρνοντας τα κατάλληλα γνωρίσματα από τον κάθε τύπο. Όμως αυτή η προσέγγιση είναι πολύ απλοϊκή. Γιατί να πήραν τον συγκεκριμένο συνδυασμό γνωρισμάτων; Ουδείς εξ αυτών των ανθρωπολόγων μπορεί να φέρει πειστικές αποδείξεις. Ας δούμε τι επιστημονικές γνώσεις έχουμε επί του αντικειμένου.


Οι νόμοι του Μέντελ υπήρξαν μια σημαντική πρόοδο στο ζήτημα του υβριδισμού. Ο Μέντελ έδειξε αυτό που αντιλαμβανόμαστε όλοι μας, ότι παρά την μίξη, οι αρχικοί τύποι παραμένουν. Οι μισοί απόγονοι καταλήγουν ενδιάμεσες μορφές, ενώ οι άλλοι μισοί επανέρχονται στους αρχικούς τύπους.

Διαπιστώνουμε ότι από μια απλή περίπτωση μίξης, δεν δημιουργείται νέα φυλή. Νέα ανεξάρτητη φυλή θα είχαμε όταν τα άτομα αυτής αναπαρήγαγαν μόνο τον εαυτό τους και όχι αρχικούς τύπους. Εφόσον όμως είναι βέβαιο ότι μπορεί να δημιουργηθεί νέα φυλή στον άνθρωπο, ποιος είναι ο τρόπος; Την απάντηση δίνουν οι εκτροφείς ζώων που δημιουργούν νέες ράτσες ζώων. Παρότι οι τεχνικές που χρησιμοποιούν είναι περίπλοκες, η γενική αρχή είναι η εξής. Από δύο αρχικούς τύπους, κάνουμε έναν μεγάλο αριθμό μίξεων, για να έχουμε μεγάλη γονιδιακή δεξαμενή και να μην διασταυρώνουμε αργότερα ζώα που έχουν συγγένεια μεταξύ τους. Διαλέγουμε βάσει των κριτηρίων που επιθυμούμε και απορρίπτουμε όλα τα υπόλοιπα ζώα. Η ίδια διαδικασία συνεχίζεται για πολλές γενιές, ενώ αν το δείγμα τείνει αιμομικτικό, χρειάζονται νέες προσθήκες αίματος από τους αρχικούς τύπους. Όταν ύστερα από πολλές γενιές, ίσως πάνω από έξι, τα χαρακτηριστικά έχουν σταθεροποιηθεί, τότε έχουμε μια νέα ράτσα που αναπαράγει τον εαυτό της και μόνο. Έπειτα αυτή γίνεται αντικείμενο ζωικής εκμετάλλευσης.

Το όλο ζήτημα είναι αν η παραπάνω διαδικασία, που κάνουμε συνειδητά στα ζώα, γίνεται από μόνη της στον άνθρωπο, χωρίς παρέμβαση. Παρατηρούμε ότι η διαδικασία είναι αρκετά περίπλοκη. Θέλει συνεχή μίξη μόνο αυτών που έχουν συγκεκριμένα γνωρίσματα, ώστε να αρχίσουν να συσσωρεύονται τα κατάλληλα γονίδια. Μια μίξη με άλλη φυλή, καταστρέφει αυτομάτως ολόκληρη την διαδικασία, φέρνοντάς μας και πάλι στο μηδέν. Το σχεδόν αδύνατο της διαδικασία αυτής στον άνθρωπο είναι εύκολα αντιληπτό, καθώς ένας Αλπικός μπορεί να πάει με έναν Διναρικό και ο Αλπικο-Διναρικός της επόμενης γενιάς με έναν Μεσογειακό. Δηλαδή, η όποια διαδικασία σταθεροποίησης μικτού τύπου συνεχώς διαλύεται και έχουμε αναπόφευκτα επιστροφή στους αρχικούς τύπους.

Μια περίπτωση που μπορεί να επιτύχει η μίξη, είναι οι αρχικοί τύποι για κάποιον λόγο να απορρίπτονται, ώστε να μένουν να αναπαραχθούν μόνο οι μικτοί. Αυτό συμβαίνει ως ένα βαθμό στο Μεξικό σήμερα, με τους περίφημους mestizo, μίξεις Ισπανών και Ιθαγενών. Λόγω φυλετικών προδιαθέσεων, οι mestizo συνήθως σμίγουν μεταξύ τους, ενώ οι Ευρωπαίοι είτε φεύγουν από την χώρα, είτε περιχαρακώνονται. Είναι μεν δύσκολο, αλλά όχι απίθανο να δημιουργηθεί ένας τέτοιος υβριδικός τύπος στο Μεξικό που να αναπαράγει τον εαυτό του.

Φως στο ζήτημα της φυλετικής μίξης θα ρίξουν οι γονιδιακές μελέτες, αν και εφόσον στραφούν προς αυτήν την κατεύθυνση. Ο γενετικός μηχανισμός της φυλετικής μίξης έχει μεγάλο θεωρητικό και πρακτικό ενδιαφέρον. Είναι απολύτως βέβαιο πως όταν εξηγηθεί λεπτομερώς, θα αποτελέσει την πλήρη επιβεβαίωση της φυλετικής θεώρησης, καθώς θα δείξει ότι κάθε φυλετική συμμετοχή μεταφράζεται σε συγκεκριμένη γονιδιακή συμμετοχή.