Η εθνική συνείδηση

Όλοι οι άνθρωποι έχουν συνείδηση της καταγωγής τους. Η κοινή καταγωγή εκφράζεται με την έννοια του έθνους. Ενώ όλοι αναγνωρίζουν τα έθνη, τον ιστορικό τους ρόλο και τις αλληλεπιδράσεις τους, ελάχιστοι είναι αυτοί που γνωρίζουν τον τρόπο με τον οποίο μεταδίδεται ή αλλάζει η εθνική συνείδηση. Το ζήτημα αυτό έχει σημασία από φυλετικής σκοπιάς, εφόσον η μεταλαμπάδευση της εθνικής συνείδησης επηρεάζει καταλυτικά την φυλετική σύνθεση ενός έθνους.

Στην αυγή της ανθρωπότητας βρίσκουμε ολιγομελείς ομάδες με κοινή καταγωγή. Ονόμαζαν αυτήν την καταγωγή τους συνήθως από κάποιον γενάρχη τους. Ο μικρός αριθμός των μελών της ομάδας και η απουσία μίξης με άλλες αντίστοιχες ομάδες, έκανε τις ομάδες αυτές να έχουν πλήρη φυλετική ομοιογένεια. Όμως στο διάβα της ιστορίας, οι ομάδες αυτές αύξησαν τα μέλη τους και κάποια στιγμή ήλθαν σε μίξη με άλλες ομάδες, είτε με σχέση κατακτητή-κατεκτημένου, είτε με ειρηνική συμβίωση. Το αποτέλεσμα ήταν στη νέα ομάδα, που δημιουργήθηκε από το άθροισμα των δύο προηγούμενων, να υπάρχουν για ένα διάστημα δύο εθνικές συνειδήσεις. Όμως βλέπουμε ιστορικά ότι μετά από μίξεις, πολλές φορές η μία από τις δύο εθνικές συνειδήσεις χάνεται και μένει μόνο μία κοινή. Πώς γίνεται αυτό;

Θα πρέπει να εξετάσουμε τον μηχανισμό μετάδοσης της εθνικής συνείδησης. Η εθνική συνείδηση μεταδίδεται από τους γονείς στους απογόνους. Ότι και να κάνει κάποιος στη διάρκεια της ζωής του, ότι και αν αναγκαστεί να δηλώσει, θα ξέρει μέσα του...
το έθνος στο οποίο ανήκει και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ σε όλη του τη ζωή. Ο μόνος τρόπος αλλαγής της εθνικής συνείδησης είναι όταν οι δύο γονείς έχουν διαφορετική εθνική συνείδηση. Ο απόγονος έχει διπλή καταγωγή και πολλές φορές θα έχετε ακούσει άτομα μικτής καταγωγής που όταν τους ρωτάνε αν αισθάνεσαι το ένα ή το άλλο, να είναι διχασμένοι, ενώ άλλοι να έχουν ήδη επιλέξει τη μία εθνικότητα. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο αλλάζει η εθνική συνείδηση, δηλαδή η μίξη. Όμως δεν μιλάμε για φυλετική μίξη, αλλά για μίξη μεταξύ αλλοεθνών. Αν για παράδειγμα ένας Έλληνας παντρευτεί μια Αυστριακή και ζήσουν στην Ελλάδα, τότε τα παιδιά τους θα επιλέξουν πιθανότατα να αυτοπροσδιορίζονται ως Έλληνες. Αν όμως, έσμιγε ένας Φράγκος κατακτητής της Μεσαιωνικής Ελλάδας με μια Ελληνίδα, τότε πιθανότατα το παιδί να αυτοπροσδιορίζονταν ως Φράγκος, παρότι στην Ελλάδα, λόγω της κυρίαρχης θέσης τους στην κοινωνία. Πολλές φορές, η επιλογή της μιας εθνικότητας των γονέων εξαρτάται από το πολιτιστικό επίπεδο της κάθε εθνικότητας. Αν ένας λευκός σμίξει με μια Πολυνήσια, τότε είναι πιθανό ο μιγάς απόγονος να επιλέξει την εθνικότητα που συνδέεται με τον υψηλότερο πολιτισμό. Βέβαια, αν φυλετικά είναι όμοιος με τους Πολυνήσιους, τότε πιθανότατα να επιλέξει την εθνικότητα των ιθαγενών.

Αυτό που αξίζει να μελετηθεί είναι τα κριτήρια με τα οποία επιλέγεται η μία εθνικότητα εκ των γονέων σε περιπτώσεις μίξης μεταξύ αλλοεθνών. Ένα κριτήριο είναι η χώρα όπου μεγαλώνει κάποιος. Αν π.χ. ένας γιος Έλληνα και Ισπανίδας που θα μεγαλώσει στην Ελλάδα, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα επιλέξει την Ελληνική εθνικότητα, εφόσον έχει μάθει τη γλώσσα, τα ήθη, τη θρησκεία, κτλ. Προσοχή, δεν είναι η γλώσσα, τα ήθη, η θρησκεία, κτλ. που ορίζουν την εθνικότητα. Η εθνικότητα ορίζεται αποκλειστικά βάσει καταγωγής και μόνο. Είναι κάτι που σκόπιμα αγνοούν οι σύγχρονοι εθνομηδενιστές όταν "μελετούν" τα έθνη. Η εθνική συνείδηση εξαρτάται από τον βιολογικό παράγοντα. Δεν μεταδίδεται με τη γέννηση, δηλαδή δεν είναι κάτι γονιδιακό, αλλά κάτι πενυματικό. Είναι μια ανεξίτηλη πνευματική σφραγίδα, που εντυπώνεται μεταφυσικά στο νου του ανθρώπου.

Άλλο κριτήριο είναι η κοινωνική θέση ή το κύρος των δύο εθνών των γονέων. Αν ο ένας γονέας ανήκει στο κατακτητικό έθνος, τότε είναι πιθανό ο απόγονος να επιλέξει την εθνική συνείδηση του κατακτητή για να καρπωθεί τα ωφέλη της υψηλότερης κοινωνικής θέσης. Επίσης, όταν ένα έθνος παρουσιάζεται σφρυγηλό από άποψη δυναμισμού και πνεύματος, τότε πιθανότατα στις περιπτώσεις μίξης να επικρατεί η δική του εθνική συνείδηση. Επιπλέον, σε περιπτώσεις μίξης αλλοεθνών που είναι εμφανώς αλλόφυλοι, όπως π.χ. μεταξύ λευκών-νέγρων, τότε η επιλογή της εθνικότητας εξαρτάται σημαντικά και από την φυλετική υπόσταση του απογόνου. Αν είναι λευκός, τότε επιλέγει την αντίστοιχη εθνικότητα. Παρόμοια και για τους μαύρους. Οι μιγάδες θα επιλέξουν πιθανότατα με τα υπόλοιπα κριτήρια.

Με αυτόν τον τρόπο μπορεί να εξεταστεί η διάδοση μιας συγκεκριμένης εθνικής συνείδησης. Γιατί οι κάτοικοι της Γαλατίας μετά από αιώνες ονομάστηκαν Φράγκοι, παίρνοντας το εθνωνύμιο του ολιγομελή κατακτητή; Φαίνεται ότι έγιναν εκτεταμένες μίξεις και οι απόγονοι επέλεγαν την εθνική συνείδηση του κατακτητή. Όμως με αυτόν τον τρόπο, απέκτησαν Φράγκικη εθνική συνείδηση εκατομμύρια Αλπικών, με αποτέλεσμα να αλλοιωθεί η φυλετική ιδιοσυστασία του Φραγκικού έθνους από αρχικά Νορδικό-ΚΜ που ήταν. Η ίδια διαδικασία πραγματοποιείται από την αρχή της ανθρώπινης ιστορίας. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο αλλοιώνεται φυλετικά ένα έθνος. Μίξη με αλλοεθνείς και έπειτα επιλογή της συγκεκριμένης εθνικής συνείδησης από τους μικτούς απογόνους. Ο Ελληνισμός στα Βαλκάνια διαθέτει κυρίαρχη θέση πολιτισμικά, κάτι που βοήθησε την επικράτηση της εθνικής συνείδησης εν μέσω μίξεων, παρά την πληθυσμιακή πίεση άλλων Βαλκανικών λαών. Τα κατορθώματα και οι μεγάλες προσωπικότητες ενός έθνους, δημιουργούν μια ακτινοβολία, που δίνει κύρος στην εν λόγω εθνική συνείδηση και σε περιπτώσεις μίξης ουδείς την απαρνείται, αντιθέτως επεκτείνεται. Βέβαια αυτό μπορεί να αποβεί σε βάρος της φυλετικής ομοιογένειας.

Η εθνική συνείδηση κάνει τα άτομα να δρα υπέρ των συμφερόντων του έθνους. Συνεπώς, η διάδοση μιας εθνικής συνείδησης εν δυνάμει ισχυροποιεί το εν λόγω έθνος. Όμως η απόκτηση εθνικής συνείδησης από φυλές που δεν σχετίζονται με την ιδιοσυστασία του έθνους, κατά βάθος αποτελεί στοιχείο αλλοίωσης, παρακμής και σταδιακής διάλυσης ενός έθνους. Δηλαδή η αριθμητική υπεροχή δίνει δύναμη, όμως η φυλετική ανομοιογένεια δημιουργεί εσωτερικές αντιθέσεις, διασπαστικές τάσεις και πτώση του πολιτισμικού επιπέδου. Ένα έθνος θα πρέπει να διατηρεί μια ισορροπία μεταξύ διάδοσης της εθνικής συνείδησης και φυλετικής ομοιογένειας, ώστε να διαθέτει ισχυρές βάσεις για να μεγαλουργήσει.