Η ανισότητα μεταξύ των ανθρώπων

Η ανισότητα είναι ο κανόνας στη φύση, ενάντια στην αντιεπιστημονική θεώρηση ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι. Το θέμα διαπραγματεύτηκε ο Γάλλος ανθρωπολόγος G. Lapouge, σε άρθρο του στο περιοδικό L'Anthopologie, με τίτλο "De l'inégalité parmi les hommes". Ο Lapouge λέει αλήθειες που πονάνε.

Αρχικά διατυπώνει ότι ήδη στην εποχή που ζούσε ήταν δύσκολο κάποιος να αρνηθεί την ισότητα των ανθρώπων. Ωστόσο αυτή η χίμαιρα πρέπει οπωσδήποτε να διαλυθεί και να επκρατήσει η επιστημονική αλήθεια. Οι άνθρωποι είναι άνισοι μεταξύ τους, από τη γέννησή τους ακόμα, με την εκπαίδευση να μπορεί μόνο να αναπτύξει ήδη προϋπάρχοντα εκ γεννετής χαρακτηριστικά. Και μάλιστα όχι μόνο οι άνθρωποι είναι άνισοι, αλλά αυτή η ανισότητα είναι και κληρονομική. Γεγονός που έχει μεγάλη πολιτική σημασία. Έθνη και φυλές είναι άνισες, ενώ μπορούν να βελτιωθούν μέσω της μείωσης των χειρότερων στοιχείων και της αύξησης των καλύτερων, δηλαδή μέσω της επιλογής.

Η ανισότητα μεταξύ των φυλών είναι εγγενές στοιχείο της φύσης, κάνοντας τις ισχυρότερες φυλές να επιβάλλονται των ασθενέστερων, σε μια αέναη μάχη. Ο Lapouge ορθώς θεωρεί ότι...
ο γραφικός Ρουσώ πρέπει να αντικατασταθεί από τον Δαρβίνο και το δόγμα της ισότητας να αντικατασταθεί από την επιστημονική αλήθεια της ανισότητας. Δεν υπάρχει κανένας που θα ισχυριστεί ειλικρινά ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν την ίδια αξία. Η ανισότητα στην ομορφιά, στην υγεία, στη δύναμη, στην εξυπνάδα, στη θέληση είναι μια πραγματικότητα την οποία είναι αδύνατο να παραβλέψουμε και να μιλήσουμε για "ισότητα".

Λαμβάνοντας υπόψη ότι ο άνθρωπος είναι συγγενής με άλλα πρωτεύοντα, όπως ο πίθηκος και ότι η ανθρωπότητα αποτελείται από ανθρώπινες φυλές που βρίσκονται σε διαφορετικά εξελικτικά στάδια, είναι πλήρως αναμενόμενο ότι η ανισότητα θα είναι ο κανόνας. Οι λαοί και οι φυλές έχουν διαφορετική αξία και αυτή η διαφοροποίηση πρέπει να μελετηθεί.

Ο Lapouge θεωρεί ότι μέτρο για την αξιολόγηση στον άνθρωπο είναι το πνευματικό επίπεδο και η ικανότητα δημιουργίας πολιτισμού. Σε μια πρώτη κατηγορία ανήκουν οι άνθρωποι που έχουν έντονες πνευματικές ικανότητες και ισχυρό χαρακτήρα, προσηλώνονται σε ανώτερα ιδανικά και δημιουργούν πολιτισμό. Στην δεύτερη κατηγορία ανήκουν αυτοί που είναι μεν έξυπνοι και εργατικοί, αλλά δημιουργούν λαμβάνοντας έτοιμη τη γνώση από την πρώτη κατηγορία. Στην τρίτη κατηγορία ανήκουν οι περισσότεροι άνθρωποι και είναι αυτοί οι οποίοι όχι μόνο λαμβάνουν έτοιμο τον πολιτισμό και τη γνώση, αλλά τα θεωρούν δεδομένα και αντιδρούν σε οποιαδήποτε καινοτομία. Η τέταρτη κατηγορία περιλαμβάνει αυτούς που δεν μπορούν όχι μόνο δεν μπορούν να δημιουργήσουν πολιτισμό, αλλά ούτε και να τον αφομοιώσουν.

Η ανωτερότητα ενός λαού ή μιας φυλής έγκειται στο κατά πόσο διαθέτει μεγάλο ποσοστό ατόμων της πρώτης ή της δεύτερης κατηγορίας, φέρνοντας σαν παράδειγμα την Αγγλία. Αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε Άγγλος είναι ικανότερος από κάθε π.χ. Μεξικανό, αλλά ότι αυτό ισχύει κατά μέσο όρο. Κάνει μια εξαιρετική παρομοίωση των λαών με τις αμαξοστοιχίες, όπου το πρώτο βαγόνι είναι αυτό που σέρνει όλα τα υπόλοιπα. Χωρίς την κινητήρια δύναμη των δημιουργών του πολιτισμού, ο υπόλοιπος λαός παραμένει αδρανής, όπως τα σταματημένα βαγόνια όταν λείπει η μηχανή.

Στην Ευρώπη, θεωρεί τους δολιχοκέφαλους, Νορδικούς και Μεσογειακούς δευτερευόντως, ως τις πλέον δραστήριες φυλές και δημιουργικές, ενώ οι βραχυκέφαλοι Αλπικο-Βαλτικοί είναι τα παθητικά στοιχεία. Αν το κριτήριο ήταν μόνο οι πνευματικές ικανότητες, οι βραχυκέφαλοι θα προέκυπταν ανώτεροι των δολιχοκέφαλων, ωστόσο η μετριότητά τους έγκειται στην έλλειψη δημιουργικού πνεύματος και ισχυρού χαρακτήρα. Αναλύει ιστορικά ότι οι δολιχοκέφαλοι ευθύνονται για την άνοδο των Ελλήνων και της Ρώμης, την ισχυροποίηση της Γαλλίας και της Γερμανίας, καθώς και την πνευματική ανωτερότητα του δυτικού κόσμου.

Οι φυλές της Αφρικής, οι ιθαγενείς Αμερικής και Αυστραλίας, Εσκιμώοι, κλπ, βρίσκονται σε τέτοιο εξελικτικό στάδιο, ώστε ανήκουν στην τελευταία κατηγορία, αδυνατώντας να δημιουργήσουν κάποιον ιδιαίτερο πολιτισμό, παραμένοντας σε επίπεδο πρωτόγονο. Αντιθέτως, αρκετές φυλές της Ασίας έχουν επιδείξει ικανότητες στον πολιτισμό, παρότι οι μάζες είναι εν γένει παθητικές. Για παράδειγμα, ο τυπικός Κινέζος θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι αξιολογικά περίπου όπως ένας μέτριος Ευρωπαίος.

Η κοινωνική διαστρωμάτωση είναι αποτέλεσμα μιας φυσικής διαδικασίας, που καταλήγει στην επιλογή των καλύτερων μεταξύ άνισων ατόμων. Επίσης δεν είναι τυχαίο ότι η διανόηση προέρχονταν από την αριστοκρατία, πράγμα που δεν οφείλεται μόνο στις καλύτερες συνθήκες ζωής, αλλά και στη φυλετική σύνθεση της αριστοκρατίας.

Ο Lapouge καταλήγει πως το δόγμα της δήθεν ισότητας μεταξύ των ανθρώπων οφείλει να αντικατασταθεί από την αρχή της κληρονομικής ανισότητας.