Οι φυλετικοί λόγοι της παρακμής των Ρωμαίων

Το ζήτημα της παρακμή της Ρώμης απασχόλησε τους ανθρωπολόγους. Μελετώντας την ιστορία υπό το φυλετικό πρίσμα, αρκετοί μελετητές βρήκαν τεκμήρια που υποδεικνύουν τους φυλετικούς λόγους της παρακμής των Ρωμαίων. Μπορεί στη Ρώμη να εισήλθαν εξωευρωπαϊκά στοιχεία, όμως η πλειονότητα των Ρωμαίων παρέμειναν Ευρωπαϊκής καταγωγής. Η μεταβολή που οδήγησε στην παρακμή εντοπίζεται στον χαρακτήρα. Μια έλλειψη δυναμισμού, μια πνευματική ένδεια, μια απουσία ενεργητικότητας, μια ανικανότητα ικανούς πολιτικής ηγεσίας, οδήγησε σταδιακά στην παρακμή της Ρώμης. Το στρατιωτικό πλήγμα ήταν η τελευταία σκηνή του δράματος. Υπάρχουν φυλετικά αίτια που οδήγησαν σε αυτήν την μεταβολή του χαρακτήρα;

Όπως απέδειξε ο Fustel de Coulanges, οι Ρωμαίοι είχαν πανομοιότυπα ήθη, έθιμα, θρησκεία και κοινωνικές πρακτικές με τους Έλληνες, κάτι που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ήταν απευθείας βιολογικοί τους απόγονοι. Οι ιδρυτές της Ρώμης...
ήρθαν από τον ευρύτερο Ελλαδικό χώρο, αλλά μίχθηκαν αμέσως με τους γηγενείς της Ιταλίας. Ο κυρίαρχος πολιτισμός παρέμεινε Ελληνικής προέλευσης. Είναι πιθανόν οι ιδρυτές της Ρώμης, να ήταν κυρίως Μεσογειακοί. Αυτοί απετέλεσαν την τάξη των πατρικίων που εντοπίζουμε μεταγενέστερα στην ιστορία της Ρώμης. Σίγουρα θα υπήρχαν Αλπικοί και Κρομανοειδείς μεταξύ των ιδρυτών και μεταξύ των γηγενών.

Όσο επεκτείνονταν το Ρωμαϊκό κράτος, τόσο περισσότερα άτομα από τις γειτονικές και κατακτημένες περιοχές άρχισαν να συσσωρεύονται στη Ρώμη. Ο δυναμισμός της Ρωμαϊκής αριστοκρατίας οδηγεί σε συνεχείς κατακτήσεις, με το μεγαλείο της Ρώμης να αυξάνεται. Όμως αυτή η πορεία ανακόπτεται. Οι ρίζες της παρακμής εντοπίζονται πριν ακόμα την εγκαθίδρυση της Αυτοκρατορίας. Τα γένη των πατρικίων είχαν σχεδόν εξαφανιστεί στα τελευταία χρόνια της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας. Οι αριστοκρατικοί ηγέτες της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας δεν έχουν τον απαραίτητο δυναμισμό να διατηρήσουν την εξουσία και παρά τον αγώνα που δίνουν, ο Καίσαρας τους αποκαθηλώνει και εγκαθιδρύει την Αυτοκρατορία. Επί Οκταβιανού και έπειτα, τα μέλη της γερουσίας, η νέα "αριστοκρατία", αποτελείται πλέον από ευνοούμενους του Αυτοκράτορα, επιλεγμένους με αμφιβόλου ποιότητας κριτήρια. Σύντομα, γερουσιαστές θα γίνονται άτομα από όλες τις επαρχίες της Αυτοκρατορίας. Πρώην σκλάβοι και απελεύθεροι γίνονται Ρωμαίοι πολίτες και σύντομα ανέρχονται στα ανώτερα αξιώματα του κράτους. Οι Ρωμαίοι παρατούν τον στρατιωτικό βίο και αντλούν στρατεύματα από τις επαρχίες. Οι Αυτοκράτορες άρχισαν να βασίζονται στην εύνοια του στρατού για να λάβουν τον τίτλο και όχι στις πολιτικές αρετές. Πολλοί Αυτοκράτορες ανήλθαν στο αξίωμα μετά από εμφύλιες συγκρούσεις, έχοντας σαν μόνο τους προτέρημα τις στρατιωτικές ικανότητες.

Όπως γνωρίζουμε, στη Ρώμη αλλά και σε όλη την Ιταλική χερσόνησο συνέρρευσαν άτομα από την ανατολή και την Αφρική, δημιουργώντας εμφανή φυλετική μίξη. Ωστόσο δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ποιο ήταν το ποσοστό των εξωευρωπαίων στον πληθυσμό. Από τις καλλιτεχνικές αναπαραστάσεις και τα ήθη των Ρωμαίων, δεν φαίνεται να αποτελούσαν σημαντικό ποσοστό. Σίγουρα θα εισήγαγαν μια αλλοίωση των ηθών, όμως δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι ήταν ο βασικός λόγος της παρακμής της Ρώμης.

Φαίνεται ότι η Ιταλία ήδη από την Αυτοκρατορική περίοδο άρχισε να γίνεται Αλπικο-Διναρική. Πληθυσμοί από τα γειτονικά Βαλκάνια εισέρρευσαν στην Ιταλική χερσόνησο, είτε από τα βόρεια δια της στεριάς, είτε δια της θαλάσσης. Μετέπειτα, αρκετοί Αυτοκράτορες, που βρέθηκαν στο αξίωμα βασιζόμενοι στον στρατό, είχαν καταγωγή από τα Βαλκάνια. Όπως παρατήρησαν ανθρωπολόγοι που ασχολήθηκαν με τη Ρωμαϊκή ιστορία, οι φυσιογνωμίες που βλέπουμε στις προτομές των Ρωμαίων Αυτοκρατόρων είναι πολύ συχνά Διναρικές. Οι Διναρικοί έχουν επιθετικότητα και ανθεκτικότητα, γνωρίσματα που βοηθούν σε μια στρατιωτική καριέρα. Ωστόσο, για να διοικηθεί μια Αυτοκρατορία και να ανθήσει ο πολιτισμός, απαιτούνται και άλλες ικανότητες. Σε πολλές προτομές βρίσκουμε και Αλπική επίδραση. Οι Ρωμαίοι της Αυτοκρατορικής περιόδου σταδιακά χάνουν τον δυναμισμό τους και βρίσκονται σε πνευματική παρακμή. Τίποτα ευγενές δεν εμπνέει η τάξη των γερουσιαστών και καταντά μια πλουτοκρατία. Κάποιοι Μεσογειακοί παρέμειναν στις ανώτερες τάξεις, όπως ο Μάρκος Αυρήλιος, ο Αδριανός και ο Ιουλιανός, που θεωρήθηκαν ικανότατοι πολιτικοί ηγέτες. Ωστόσο, πιο συνήθεις είναι οι Διναρικές φυσιογνωμίες, όπως ο Κικέρων, ο Οκταβιανός και ο Τιβέριος, ο Μαξέντιος και ο Κωνσταντίνος Α', κτλ.

Η βόρεια Ιταλία σήμερα είναι βραχυκέφαλη και τείνει Αλπική-Διναρική. Ο λόγος που διατηρεί μια οικονομική ανάπτυξη, είναι επειδή μέρος της απέκτησε τον Μεσαίωνα Νορδικά-ΚΜ στοιχεία και γενικότερα Γερμανικές επιδράσεις. Η νότια Ιταλία έχει υποστεί σημαντική μίξη από Αρμενοειδείς, Αραβικούς και Σαχάριους, ενώ η ύπαρξη Μεσογειακών δημιουργεί μια κουλτούρα, αλλά όχι οικονομική ανάπτυξη. Εν γένει, ολόκληρη η Ιταλία είναι περισσότερο Αλπική-Διναρική, παρά Αλπική-Μεσογειακή. Το μεταβατικό στάδιο που οδήγησε σε αυτήν την αλλαγή, φαίνεται να ήταν η Αυτοκρατορική περίοδος της Ρώμης. Το αποτέλεσμα ήταν η στασιμότητα του πολιτισμού και η μείωση της ενεργητικότητας, της πολιτικής ικανότητας και του ανήσυχου πνεύματος.

Σε όσες περιοχές της Ευρώπης κατέληξαν έντονα Αλπικές-Διναρικές, το αποτέλεσμα ήταν έλλειψη δυναμισμού, έλλειψη πνευματικής δραστηριότητας και έλλειψη οργάνωσης. Με δυο λόγια, μια κατάσταση Βαλκανίων. Το ίδιο πλέον τείνει να συμβεί στην Ελλάδα, στην Αυστρία, στην Ουγγαρία, και σε περιοχές της κεντρικής Ευρώπης. Η παλαιότερη δόξα των εν λόγω κρατών προήλθε από άλλους φυλετικούς τύπους, Μεσογειακό, Νορδικό και Τουρανικό, αντίστοιχα. Αυτό δεν είναι εμφανές στον απλό άνθρωπο που αγνοεί την φυλετική ανθρωπολογία, ο οποίος συνεχίζει να βλέπει λευκούς γύρω του, χωρίς να μπορεί να διακρίνει την διαφορά και θεωρεί ότι η παρακμή οφείλεται σε άλλους λόγους. Μια πλειοψηφία Αλπικών-Διναρικών οδηγεί έναν πληθυσμό στην μετριότητα, καθιστώντας τον παρία διεθνώς. Αυτό το συμπέρασμα μπορεί να λυπεί πολλούς, αλλά προέρχεται από την μελέτη της ιστορίας και της ανθρωπολογίας. Το γεγονός αυτό θα πρέπει να το γνωρίζουν όσοι μελετούν τους βαθύτερους λόγους της άνθησης και της παρακμής των εθνών, ειδικά στις περιοχές της κεντρικής και νότιας Ευρώπης και ιδιαίτερα στα Βαλκάνια, όπου ανήκει και η Ελλάδα.

Το συμπέρασμα είναι ότι στην παρακμή της Ρώμης συντέλεσε πιθανότατα η αύξηση των Αλπικών και Διναρικών στον πληθυσμό της. Η άρχουσα τάξη έχασε τον δυναμισμό της, με αποτέλεσμα να καταπέσει σε ένα πνευματικό και διοικητικό τέλμα. Η Ρώμη κατήλθε στη μετριότητα και τα πιο δυναμικά Γερμανικά φύλα την αποκαθήλωσαν.