Η φυλετική προϊστορία της Ελλάδας

Κάθε λαός θέλει να γνωρίζει για την καταγωγή του. Η Ελληνική προϊστορία είναι πλούσια, με πλήθος επικών και μυθικών διηγήσεων. Παρά τις άφθονες πηγές της αρχαίας γραμματείας, η αποκρυπτογράφηση της Ελληνικής προϊστορίας αποτελεί γρίφο. Θα εξετάσουμε την φυλετική προϊστορία της Ελλάδας, φτάνοντας μέχρι την εποχή τη καθόδου των Δωριέων, η οποία έχει ήδη αναλυθεί. Η μελέτη υπό το φυλετικό πρίσμα εστιάζει στον πολιτισμό, στον τρόπο συμπεριφοράς και στις μετακινήσεις πληθυσμών, ώστε να ανιχνευτούν τα φυλετικά στοιχεία του πληθυσμού. Απαιτείται η μελέτη των ιστορικών γεγονότων, σε συνδυασμό με τα ευρήματα της φυσικής ανθρωπολογίας. Αφού μελετήσουμε την φυλετική προϊστορία της Ελλάδος θα βγάλουμε συμπεράσματα για την διάδοση του πολιτισμού και την σχέση πολιτισμού-φυλής στον Ελλαδικό χώρο.

Οι πηγές της αρχαίας γραμματείας είναι πολλές, ωστόσο τα περισσότερα γεγονότα έχουν λάβει μυθολογική χροιά. Μέσα στον μύθο πάντοτε ενυπάρχει μια αληθινή ιστορία, κάτι που σημαίνει ότι απαιτείται κριτική ικανότητα για να εξάγουμε την αληθινή ιστορία μέσα από την μυθολογική αφήγηση. Ο πόλεμος της Τροίας,...
το παλάτι του Μίνωα, οι πολύχρυσες Μυκήνες και πολλά άλλα περιγράφονται ξεκάθαρα στις αρχαίες πηγές, όμως έπρεπε να τα αποκαλύψει η αρχαιολογική σκαπάνη για να πειστούν όλοι ότι τα κείμενα εξιστορούν πραγματικά γεγονότα, που απλώς ο χρόνος έχει προσδώσει κάποια μυθικά στοιχεία. Στην μελέτη της προϊστορίας, θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι περισσότερη πληροφορία παρέχουν οι γραπτές πηγές, οι αρχαιολογικές ανασκαφές δρουν επικουρικά. Το γραπτό κείμενο εξηγεί λεπτομερώς συμβάντα που είναι ασύγκριτα πιο ακριβή από την οποιαδήποτε απόπειρα ερμηνείας μέσω κάποιων αρχαιολογικών ευρημάτων.

Ο πρώτος υψηλός πολιτισμός του Ελλαδικού χώρου ήταν ο Μινωικός. Σύμφωνα με το Πάριο Χρονικό, ο Μίνωας ο πρώτος βασίλευσε στην Κνωσσό από το 1431 π.Χ., ιδρύοντας την Απολλωνία και αξιοποίησε κοιτάσματα σιδήρου που βρέθηκαν στο όρος Ίδη [Πάριο Χρονικό, 11]. Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης [5.54.4, 4.60.3, 1.94.1] αναφέρει τον Μίνωα ως Έλληνα και γράφει ότι ήταν ο πρώτος Έλληνας που απέκτησε κυριαρχία των θαλασσών. Ο ίδιος ο Μίνωας θεωρείται ότι ακολούθησε ανδροπρεπή τρόπο ζωής [5.76.4] και ότι ήταν δίκαιος [5.78.4]. Ίδρυσε πολλές πόλεις, οι σημαντικότερες εκ των οποίων ήταν η Κνωσσός, η Φαιστός και η Κυδωνία (νυν Χανιά) [5.78.2]. Φαίνεται ότι είχε ολόκληρη την Κρήτη υπό τον έλεγχό του, συνεπικουρούμενος από τους δύο αδερφούς του Ραδάμανθυ και Σαρπηδόνα. Απέκτησε μεγάλη ναυτική δύναμη και υπέταξε τα περισσότερα νησιά του Αιγαίου, γινόμενος έτσι ο κυρίαρχος των θαλασσών [5.78.3]. Για την θαλασσοκρατορία του Μίνωα γράφουν επίσης ο Ηρόδοτος [1.171, 3.122], ο Φιλόστρατος [3.25], ο Απολλόδωρος [3.1.3], ο Αριστοτέλης [Πολιτικά 2.1271b], Παυσανίας [Αττικά, 27.7] και ο Θουκυδίδης [1.4, 1.8].

Ο Ραδάμανθυς, αδερφός του Μίνωα, κατέκτησε αρκετά νησιά και μεγάλο μέρος των παραλίων της Μικράς Ασίας. Ο Ερυθρός, γιος του Ραδάμανθυ, ίδρυσε την πόλη Ερυθρές στα παράλια της Μικράς Ασίας, όπου και βασίλευσε. Ο Οινοπίων εκ Κρήτης έγινε οικιστής και πρώτος βασιλιάς της Χίου, όπου εισήγαγε την αμπελουργία [5.79.1]. Το όνομα και μόνο προδιαθέτει για τον Μεσογειακό φυλετικό τύπο, ο οποίος είναι γνωστός για την ασυγκράτητη αγάπη του για το κρασί. Οι κατακτημένες περιοχές μοιράστηκαν στους στρατηγούς του Ραδάμανθυ. Ο Θόας πήρε τη Λήμνο, ο Ενυεύς την Σκύρο, ο Στάφυλος την Σκόπελο (Πεπάρηθο), ο Ευάνθης την Μαρώνεια στη Θράκη, ο Αλκαίος την Πάρο, ο Άνιος την Δήλο, ο Ανδρέας έγινε βασιλιάς της Άνδρου, που πήρε το όνομά του [5.79.2]. Η Φολέγανδρος θεωρείται ότι έλαβε το όνομά της από τον ομώνυμο γιο του Μίνωα, ο οποίος εποίκισε το νησί με Κρήτες.

Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης αναφέρει για πολλοστή φορά την ισχυρή στρατιωτική και ναυτική δύναμη που είχε ο Μίνωας, με την οποία κατάφερε να υποτάξει και να εποικίσει τις Κυκλάδες και να κατακτήσει μεγάλο μέρος της Ασιατικής ακτής [5.84.1][Στράβων, 12.8.5]. Ο Σαρπηδών πήγε στην Ασία με στρατό, όπου υπέταξε την Λυκία και έγινε βασιλιάς της. Ο Μίλητος, εξόριστος από τον Μίνωα, ίδρυσε την πόλη Μίλητο στη Μικρά Ασία [Απολλόδ., 3.1.2].

Τα λιμάνια στα νησιά του Αιγαίου και στα παράλια της Μικράς Ασίας ονομάζονταν Μινώαι [5.84.2] γεγονός που καταδεικνύει πως υπήρχε παράδοση ό,τι προέρχεται από τον Μίνωα να λαμβάνει το όνομά του από αυτόν. Ο Στέφανος ο Βυζάντιος [Εθνικά, λήμμα "Μινώα"] αναφέρει πόλεις με το όνομα Μινώα σε Αμοργό, Σικελία, Γάζα και Πάρο. Το όνομα Μινύαι φαίνεται να προέρχεται ετυμολογικά από τον Μίνωα. Οι Μινύες ήταν λαός ναυτικός και εξερευνητικός, που ίδρυσε την Ιωλκό και τον Ορχομενό, μεγάλα Μυκηναϊκά κέντρα. Οι Μινύες λάμβαναν φόρο υποτέλειας από τη Θήβα, κάτι που υποδηλώνει ότι τα κέντρα αυτά ελέγχανε ευρύτερες γεωγραφικές περιοχές. Ο Ηρακλής βοήθησε τη Θήβα, η οποία ανέτρεψε την κατάσταση, επιβάλλοντας αυτή διπλάσιο φόρο στους Μινύες, σύμφωνα με τον Διόδωρο [4.10.2-5]. Οι συμμετέχοντες στην Αργοναυτική Εκστρατεία ήταν Μινύες. Ο Μίνωας μέσω του πολεμικού ναυτικού του κατακτά τα Μέγαρα [Απολλόδ., 3.15.8] και επιβάλλει αποκλεισμό στην Αθήνα το 1294 π.Χ. [Πάριο Χρονικό, 20], η οποία έρχεται σε συνθηκολόγηση δίνοντας κάθε εννιά χρόνια επτά νέους και επτά νέες ως ομήρους. Η αποτίναξη της υποτέλειας στους Μινωίτες έρχεται αργότερα με τον Θησέα.

Σημαντική συμβολή στο ζήτημα της σύνθεσης της Ελληνικής προϊστορίας ήταν το έργο του Αρθούρου Έβανς. Ο Άγγλος αρχαιολόγος πραγματοποίησε ανασκαφές στην Κρήτη, φέρνοντας στο φως τον Μινωικό πολιτισμό, όνομα που έδωσε ο ίδιος. Ήταν εμβριθής μελετητής και έκανε συστηματική δουλειά στην ταξινόμηση των ευρημάτων. Ο Μυκηναϊκός πολιτισμός είχε ανακαλυφθεί μερικές δεκαετίες νωρίτερα από τον Ερρίκο Σλήμαν και είχε μελετηθεί διεξοδικά. Ο Έβανς μελέτησε τα ευρήματα του Μινωικού πολιτισμού, ο οποίος ήταν προγενέστερος από τον Μυκηναϊκό και έκανε την σύγκριση. Διαπίστωσε ότι ο Μυκηναϊκός πολιτισμός ήταν ένα παρακλάδι του Μινωικού πολιτισμού. Η αρχιτεκτονική, οι αναπαραστάσεις, η θρησκεία, η τεχνοτροπία και πλήθος ευρημάτων, αποτελούν αντιγραφή από τα αντίστοιχα Μινωικά που βρήκε. Οι θολωτοί τάφοι των Μυκηναίων είναι Μινωικής αρχιτεκτονικής. Η μορφή του Μυκηναϊκού μεγάρου, οι κίονες, ο τρόπος διακόσμησης, κτλ αποτελούν αντιγραφή από το Μινωικό ανάκτορο, με ελάχιστες αλλαγές. Η θρησκεία, με αντίστοιχους βωμούς, ταύρους, πέλεκυ, κτλ, είναι ακριβές αντίγραφο της Μινωικής. Όλες αυτές οι ομοιότητες οδήγησαν άμεσα τον Έβανς να συμπεράνει ότι οι Μινωίτες κατέκτησαν και εποίκισαν μέρος της ηπειρωτικής Ελλάδας, εισάγοντας τον πολιτισμό τους. Δεν υπήρχε απλώς Μινωική επίδραση, αλλά μεταφορά αυτούσιου του Μινωικού πολιτισμού από τους φορείς του. Ο Έβανς το διατύπωσε ξεκάθαρα στο κλασικό έργο του The palace of Minos, [1], [2], [3], [4], [5], [6], [7], [8], [9], [10] και σε όλο το φάσμα των δημοσιεύσεών του. Ήταν μια μεγάλη ανακάλυψη για την Ελληνική προϊστορία. Όλα τα στοιχεία από την αρχαιολογία και την αρχαία γραμματεία είναι με το μέρος του.

Οι αρχαίες πηγές δηλώνουν ξεκάθαρα το περίγραμμα της ιστορίας του Μινωικού πολιτισμού. Αρχικά, ο Μίνωας ιδρύει την θαλασσοκρατορία στο Αιγαίο το 1431 π.Χ., κατακτώντας μέρος των παραλίων της Μικράς Ασίας και της ηπειρωτικής Ελλάδας, κάνοντας μαζικό εποικισμό και ιδρύοντας πόλεις. Οι πόλεις αυτές της ηπειρωτικής Ελλάδος που ιδρύθηκαν από τους Μινωίτες και θα αποτελέσουν τα λεγόμενα Μυκυναϊκά κέντρα, φέρουν τον Μινωικό πολιτισμό με ελαφρές παραλλαγές και διατηρούν δυναστικές σχέσεις με τους Μινωίτες της Κρήτης, ωστόσο σταδιακά ανεξαρτητοποιούνται. Το τέλος της Μινωικής δύναμης περιγράφεται αναλυτικά στις πηγές. Ο Μίνωας ο τελευταίος, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο [7.169-171], τον Διόδωρο [5.79.1-7] και τον Πλούταρχο [Θησέας, 19.4-7] πεθαίνει στη Σικελία καταδιώκοντας τον Δαίδαλο και διαλύεται ο στρατός και το ναυτικό του, η Κρήτη μένει απροστάτευτη και οι Αθηναίοι μαζί με τους Τροιζήνιους, πιθανόν μαζί και με άλλες πόλεις, εισβάλλουν περίπου το 1229 π.Χ. στην Κρήτη και νικούν τους Μινωίτες, ιδρύοντας οικισμούς στο νησί. Αν και υπάρχουν αναφορές για κάποιους Πελασγούς, βαρβάρους, Δωριείς και Αχαιούς πριν τον Μίνωα [5.80.1-3], είναι η πρώτη φορά που γίνεται εκτεταμένος εποικισμός στην Κρήτη από την ηπειρωτική Ελλάδα, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο [7.171]. Πλέον ο βασιλιάς της Κρήτης υποβιβάζεται σε δευτερεύοντα ρόλο. Αν τα ανάκτορα δεν καταστράφηκαν τελειωτικά τότε, θα καταστράφηκαν με την κάθοδο των Δωριέων αργότερα, κατά το 1100 π.Χ., όταν συνέβη ακόμη ένας εποικισμός. Ο Ιδομενέας, εγγονός του τελευταίου Μίνωα, συμμετέχει στον Τρωικό πόλεμο μαζί με τους υπόλοιπους ηγεμόνες του Ελλαδικού χώρου.

Παρά το πλήθος των πηγών, διατηρείται μια παραφιλολογία για τους Μινωίτες ότι δήθεν δεν είναι Έλληνες, δεν μιλούσαν Ελληνικά, ήταν μητριαρχικοί, φιλειρηνικοί, με την επικράτησή τους στη θάλασσα να είναι απλώς εμπορική και τελικά κατακτήθηκαν και εξελληνίστηκαν από τους πολεμοχαρείς Μυκηναίους. Θεωρία αντιεπιστημονική, που πρέπει να αντικρουστεί.

Μινωίτες στρατιώτες, Τοιχογραφία, Ακρωτήρι

Οι παραφιλολογίες περί δήθεν ειρηνικών Μινωιτών προέρχονται από τις τοιχογραφίες των ανακτόρων, που βρέθηκαν κυρίως με απεικονίσεις της φύσης, γυναικείες θεότητες και θρησκευτικές τελετές. Η εικονογραφία θα μπορούσε να οφείλεται είτε στην τελευταία φάση που η Κρήτη ήταν κατ' ουσία υποτελής ή να προέρχεται από το γεγονός ότι ξένος στρατιώτης είχε να πατήσει αιώνες στην Κρήτη, συνεπώς προτιμούσαν ειρηνικά μοτίβα. Οι αναφορές της αρχαίας Ελληνικής γραμματείας είναι σαφείς, κάνοντας λόγο για στρατό και πολεμικό ναυτικό, για κατακτήσεις, πολεμικές συγκρούσεις και εγκαθίδρυση δυναστειών από Μινωίτες στρατηγούς. Τελευταίες έρευνες δείχνουν ότι οι Μινωίτες ήταν πολεμικός λαός, κάτι αναμενόμενο βάσει των κατακτήσεών τους σε τόσες περιοχές. Αρχαιολογικά ευρήματα περιλαμβάνουν σφραγίδες που δείχνουν πολεμικές σκηνές [1], [2], [3], [4] ή σκηνές κυνηγιού, κύπελα, τοιχογραφίες που δείχνουν σκηνές πυγμαχίας και ταυροκαθάψια, που αποτελούν ένα επικίνδυνο άθλημα, αγγεία που απεικονίζουν πολεμιστές με σπαθί και δόρυ, κτλ. Επίσης, βρέθηκαν σπαθιά [1], [2], λόγχες, ξιφίδια και πολλά ακόμη ευρήματα πολεμικού χαρακτήρα. Τοιχογραφία από το Ακρωτήρι της Σαντορίνης δείχνει Μινωίτες στρατιώτες με ασπίδες, δόρατα και κράνη. Ο Διόδωρος γράφει ότι οι ιθαγενείς Κρήτες επεξεργάζονταν τον χαλκό και τον σίδηρο, είχαν ξίφη, κράνη, τόξα και πολεμικούς χορούς [5.64.5, 5.65.4, 5.74.5]. Για την τοξοβολία και τους πολεμικούς Κρητικούς χορούς γράφει και ο Στράβων [10.4.16]. Γραπτές πηγές και αρχαιολογικά ευρήματα αποδεικνύουν ότι οι Μινωίτες είχαν εμφανώς πολεμικό χαρακτήρα.

Οι αιτιάσεις περί δήθεν μητριαρχίας προέρχονται από την βασική θεότητα των Μινωιτών που ήταν γυναικεία και από τις πολλές αναπαραστάσεις γυναικών σε τοιχογραφίες. Τα στοιχεία αυτά είναι ανεπαρκή για να αποδείξουν μητριαρχική δομή κοινωνίας. Οι Μινωίτες είχαν άνδρα βασιλέα, που είχε και θρησκευτικό ρόλο. Υπήρχε πολεμικός χαρακτήρας, πλήθος στρατηγών και υποτελών βασιλέων στις διάφορες Μινωικές πόλεις που ιδρύονταν σε όλο τον χώρο της ανατολικής Μεσογείου. Σε εκείνους που μιλούν για πατριαρχικούς Μυκηναίους και μητριαρχικούς Μινωίτες, αρκεί να εξηγήσουμε ότι η θρησκεία των Μυκηναίων ήταν πανομοιότυπη με αυτήν των Μινωιτών. Στα Μυκηναϊκά ευρήματα, βρίσκουμε διαρκώς διπλό πέλεκυ, παραστάσεις με ταύρους και διάφορα άλλα Μινωικά στοιχεία.
Κοιτάξτε την Πύλη των Λεόντων που βρίσκεται στις Μυκήνες. Όλοι οι αρχαιολόγοι αναγνωρίζουν ότι ο κίονας ανάμεσα στα λιοντάρια είναι τυπικά Μινωικός. Επίσης, παρά την αναστήλωση, θεωρείται ότι πάνω στον κίονα εδράζονταν κάτι ακόμα που έχει χαθεί. Ο Σλήμαν θεωρούσε ότι η παράσταση της Πύλης των Λεόντων έχει θρησκευτική σημασία. Λογικό, εφόσον ήταν είσοδος ταφικού χώρου και όπως και σήμερα υπάρχουν θρησκευτικά σύμβολα στα νεκροταφεία. Δείτε τώρα μια τυπική εικόνα της Μινωικής Θεάς με τα λιοντάρια που την πλαισιώνουν στο βάθρο της. Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθείτε ότι στην είσοδο του χώρου του θολωτού τάφου του Αγαμέμνωνα στις Μυκήνες βρίσκεται η Μινωική Θεά. Η Μινωική Θεά με τα φίδια εντοπίζεται σε πολλές απεικονίσεις στα Μυκηναϊκά ευρήματα. Αν οι Μυκηναίοι και οι απόγονοί τους Έλληνες της κλασικής Ελλάδας είχαν πατριαρχία, πατριαρχία θα είχαν και οι Μινωίτες.

Ως προς την γλώσσα, ο Έβανς έδειξε ότι η Γραμμική Β αποτελεί τροποποίηση της Γραμμικής Α, η οποία με τη σειρά της αποτελεί τροποποίηση των Κρητικών ιερογλυφικών. Η ομοιότητα των τριών γραφών φαίνεται στον εξής πίνακα, που δείχνει σταδιακή μετάβαση από τη μία στην άλλη. Ο Μάικλ Βέντρις απέδειξε ότι η Γραμμική Β είναι ελληνική γραφή. Λόγω της σημαντικής ομοιότητας των γραφών, είναι αναμενόμενο ότι και η Γραμμική Α είναι ελληνική γραφή, κάτι που είναι θέμα χρόνου να αποδειχτεί, μάλιστα ήδη έχει γίνει πρόοδος προς αυτήν την κατεύθυνση. Οι Μινωίτες μιλούσαν ελληνικά, όσο και αν κάποιοι ισχυρίζονται το αντίθετο. Υποτίθεται οι Μυκηναίοι μετέδωσαν την Ελληνική γλώσσα στους Μινωίτες όταν τους κατέκτησαν. Η Γραμμική Β δημιουργήθηκε από τροποποίηση της αδιαμφισβήτητα Μινωικής Γραμμικής Α. Πώς γίνεται να λαμβάνεις την γραφή από έναν κατακτημένο λαό και να την προσαρμόζεις στη γλώσσα σου; Τέτοιο φαινόμενο θα ήταν πρωτοφανές. Είναι κάτι αντίστοιχο με τα greeklish, δηλαδή να γράφεις τη γλώσσα σου με ξένο αλφάβητο, αλλά όντας κατακτητής! Έχουν βρεθεί πινακίδες της Γραμμικής Β στην Κρήτη από εποχή προγενέστερη της εισβολής των Μυκηναίων. Επίσης, έχουν βρεθεί πινακίδες της Γραμμικής Α εκτός Κρήτης, π.χ. σε Μυκήνες, Τίρυνθα και Λακωνία, όπου υποτίθεται δεν υπήρχε τίποτα Μινωικό. Στην πραγματικότητα τα ευρήματα δείχνουν το αντίστροφο, δηλαδή την κατάκτηση της ηπειρωτικής ενδοχώρας από τους Μινωίτες, με χρήση αρχικά της Γραμμικής Α και μετέπειτα με μια άνωθεν βελτιωτική αντικατάσταση της Γραμμικής Α με την Γραμμική Β, όπως έγραφε ο Έβανς, με αποτέλεσμα την εκτεταμένη διάδοση της δεύτερης στην ηπειρωτική Ελλάδα.

Σε ολόκληρη την αρχαία γραμματεία, κανείς δεν διαχώρισε τους Μινωίτες και τους απογόνους τους από τους υπόλοιπους Έλληνες. Οι Μινωίτες αποτελούν προγόνους των Ελλήνων της κλασικής εποχής. Οι διασταυρώσεις των Μινωτών με τους βασιλικούς οίκους της ηπειρωτικής Ελλάδας δείχνουν ότι υπήρχαν κοινοί δεσμοί, προφανώς η θρησκεία και η καταγωγή ήταν παρόμοια. Τα ονόματα των Μινωιτών ήταν Ελληνικά. Ο Διόδωρος Σικελιώτης αναφέρει τον πρώτο Μίνωα ως Έλληνα και ο Όμηρος στην Ιλιάδα θεωρεί το ίδιο με τους υπόλοιπους Αχαιούς τον Ιδομενέα, που ήταν εγγονός του τελευταίου Μίνωα. Ο Πλάτων υποδεικνύει ότι οι Κρήτες είχαν τους πιο παλιούς νόμους από όλους τους Έλληνες, με νομοθέτες βασιλείς τον Μίνωα και τον Ραδάμανθυ [Μίνως, 318b-321], νόμους που υιοθέτησε και η Σπάρτη. Το ότι οι Σπαρτιάτες έλαβαν τους νόμους τους από τον Μίνωα, το αναφέρει και ο Αριστοτέλης [Πολιτικά 2.1271b]. Ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς αναφέρει τον Μίνωα μαζί με τον Σπαρτιάτη Λυκούργο ως Έλληνες [2.61.2].

Κι ενώ ο Έβανς, ο ιδρυτής της Μινωικής αρχαιολογίας, έθεσε σωστές βάσεις, υποστηρίζοντας την κατάκτηση της ηπειρωτικής Ελλάδας από τους Μινωίτες και διάδοση του Μινωικού πολιτισμού εκεί, δύο νεαρότεροι αρχαιολόγοι, οι Wace και Blegen, υποστήριξαν ότι δεν υπήρξε κατάκτηση της ηπειρωτικής Ελλάδας από τους Μινωίτες, αλλά η επίδραση στον πολιτισμό διαδόθηκε ειρηνικά. Επίσης, μια λανθασμένη χρονολόγηση τελικής καταστροφής των Μινωικών ανακτόρων δήθεν το 1400 π.Χ. σε συνδυασμό με τις πινακίδες της Γραμμικής Β που ξεκινούν τότε την παρουσία τους σε Κρήτη και Πελοπόννησο, τους οδήγησε στο να διατυπώσουν την θεωρία ότι οι Μυκηναίοι ήρθαν τότε, κατέκτησαν το νησί και επέβαλαν την Ελληνική γλώσσα με την γραφή της Γραμμικής Β. Τίποτα από όλα αυτά δεν στέκει. Ο Μίνωας βασίλεψε το 1431 π.Χ κάτι που σημαίνει ότι η Μινωϊκή δύναμη βρίσκονταν στο ζενίθ της το 1400 π.Χ. Η τελική καταστροφή των ανακτόρων έγινε περίπου το 1259 π.Χ. σύμφωνα με τις περιγραφές της αρχαίας γραμματείας και το Πάριο Χρονικό. Πινακίδες της Γραμμικής Β υπάρχουν στην Πελοπόννησο πριν την κατάλυση του Μινωικού κράτους, συνεπώς έγινε το αντίθετο, δηλαδή οι Μινωίτες διέδωσαν την Γραμμική Β στην ηπειρωτική Ελλάδα.

Ο Έβανς αποκαλούσε τους δύο νεαρούς "βάρβαρους" επειδή εισήγαγαν ψευδείς ισχυρισμούς και χρονολογήσεις για τον Μινωικό πολιτισμό. Δυστυχώς, η επιστημονικά απαράδεκτη άποψή τους επικρατεί μέχρι σήμερα, δίνοντας τροφή σε κάθε λογής παραφιλολογίες. Η αλήθεια πρέπει να αποκατασταθεί και οι Μινωίτες να λάβουν τη θέση που τους ανήκει ως πρόγονοι των Ελλήνων και ιδρυτές του πρώτου Ελληνικού πολιτισμού. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και μελέτες γενετικής, με όποιον βαθμό αξιοπιστίας διαθέτουν, δείχνουν ότι οι σημερινοί Έλληνες είναι απόγονοι μιας μίξης Μινωιτών και Μυκηναίων, γεγονός αναμενόμενο, εφόσον οι Μινωίτες εκ της νησιωτικής Ελλάδας κατέκτησαν και εποίκισαν μέρος της ηπειρωτικής Ελλάδας και οι Μυκηναίοι περιλαμβάνουν και τους γηγενείς κατοίκους της ηπειρωτικής Ελλάδας.

Σε όλο το εύρος της Ελληνικής προϊστορίας, απουσιάζουν σχεδόν πλήρως σχέσεις με περιοχές βόρεια της Ελλάδας. Μία από τις ελάχιστες αναφορές για σχέσεις με τον βορρά είναι η καταγωγή της Λητούς, μητέρας του Απόλλωνα, από την Υπερβορεία. Γενικότερα, οι κάτοικοι του Ελλαδικού χώρου διατηρούν σχέσεις με περιοχές της ανατολικής Μεσογείου. Οι Κρήτες ίδρυσαν πλήθος αποικιών στα παράλια της ανατολικής Μεσογείου. Η Παλαιά Διαθήκη [Δευτερονόμιο 2.23] αναφέρει τους Φιλισταίους που ήρθαν από την Κρήτη και εποίκησαν την Παλαιστίνη, ερχόμενοι σε διαμάχες με τους Ιουδαίους. Το ελληνικό αλφάβητο προήλθε από Έλληνες της Φοινίκης. Ο Κάδμος, ιδρυτής της Θήβας το 1517 π.Χ. [Πάριο Χρονικό, 7], λογικά ήταν Έλληνας από τη Φοινίκη. Άφησε τον Μεμβλίαρο κυβερνήτη στη Θήρα, ο οποίος μετά αποίκισε την Ανάφη. Οι Έλληνες της Φοινίκης λογικά είχαν απώτερη καταγωγή από την Κρήτη. Ο Τεύκρος από την Κρήτη παραδίδεται ως ιδρυτής της Τροίας από τον Βιργίλιο [Αινειάδα, 3.104]. Υπήρχαν σχέσεις με την Αίγυπτο και πιθανόν να υπήρχαν εκεί ελληνικές πόλεις. Ο Δαναός, που ήρθε από την Αίγυπτο περίπου το 1509 π.Χ. [Πάριο Χρονικό, 9] και έγινε βασιλιάς του Άργους, φαίνεται βάσει του μύθου και των προγόνων του να είχε ελληνική καταγωγή, κάτι που σημαίνει ότι υπήρχαν στενές σχέσεις μεταξύ του Ελληνικών και Αιγυπτιακών δυναστειών. Προϊστορικές σχέσεις υπήρχαν και με την Κύπρο. Ο Μήλος ήταν γιος της βασιλικής οικογένειας της Κύπρου, που οίκισε το ομώνυμο νησί των Κυκλάδων. Ο Ακάμας, γιος του Θησέα και της Φαίδρας, ίδρυσε τον Ακάμαντα Κύπρου και τον Ακάμαντα της Φρυγίας. Ο Δίας, πατέρας των θεών, κατάγονταν από την Κρήτη. Τα Κυκλώπεια τείχη της Τίρυνθας τα έχτισαν μηχανικοί από την Λυκία [Στράβων, 8.11].

Μετά την παράθεση των δεδομένων, θα εξετάσουμε την πορεία του πολιτισμού και της φυλετικής υπόστασης του Ελληνισμού, μέχρι τη στιγμή που επεκτείνεται ο Ελληνικός πολιτισμός σε όλον τον Ελλαδικό χώρο.

Πρώτος σημαντικός πολιτισμός στον Ελλαδικό χώρο είναι ο Μινωικός στην Κρήτη, που είχε λάβει επιδράσεις από την Αίγυπτο. Επόμενος πολιτισμός είναι ο Κυκλαδικός, παρακλάδι του Μινωϊκού. Επόμενος πολιτισμός είναι ο Μυκηναϊκός στη νότια Ελλάδα, ο οποίος είναι αντίγραφο του Μινωικού και επεκτάθηκε εκεί από τους Μινωίτες. Επόμενος πολιτισμός είναι αυτός της Κλασικής Ελλάδας, που επικρατεί στην κεντρική, νότια και νησιωτική Ελλάδα, καθώς και στα παράλια της Μικράς Ασίας. Ο πολιτισμός αυτός επεκτείνεται σταδιακά στη Μακεδονία, την οποία κάποιοι Αθηναίοι επί Δημοσθένη ακόμη δεν την θεωρούσαν πλήρως Ελληνική και στη Θράκη, αρχικά με τους Αθηναίους εποίκους και έπειτα με τις αποικίες του Φιλίππου Β'. Έχουμε δηλαδή μια πορεία του πολιτισμού στον Ελλαδικό χώρο που ξεκινά από την Κρήτη, περνά έπειτα στο Αιγαίο, έπειτα στη νότια και κεντρική Ελλάδα και τέλος στη Μακεδονία και στη Θράκη.

Εάν συνδυάσουμε την πορεία του πολιτισμού με το φυλετικό γίγνεσθαι θα βρούμε παραλληλισμούς. Οι Μινωίτες, όπως έδειξαν οι παλαιοανθρωπολογικές μελέτες, ήταν κυρίως Μεσογειακοί. Οι Μινωίτες κατέκτησαν τα νησιά του Αιγαίου και τα παράλια της νοτιοδυτικής Μικράς Ασίας, διώχνοντας τους προηγούμενους κατοίκους και κάνοντας εκτεταμένους εποικισμούς. Ο Μεσογειακός τύπος επεκτείνεται στη νησιωτική Ελλάδα, όπου μάλιστα βρίσκεται μέχρι και σήμερα. Έπειτα, όπως απέδειξε ο Έβανς, οι Μινωίτες κατακτούν μέρος της νότιας ηπειρωτικής Ελλάδας, ιδρύοντας πόλεις και εισάγοντας αυτούσιο τον πολιτισμό τους. Οι Μεσογειακοί αυξάνονται στη νότια και κεντρική Ελλάδα, όπου σίγουρα υπάρχουν Αλπικοί, πιθανότατα Πελασγοί, αλλά και Κρομανοειδείς. Λογικά υπήρχαν ήδη Μεσογειακοί στην κεντρική και νότια Ελλάδα, αλλιώς θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι όλοι οι Μεσογειακοί της ηπειρωτικής Ελλάδας έχουν απώτερη καταγωγή από την Κρήτη. Η κάθοδος των Δωριέων διώχνει τους κυρίως Μεσογειακούς Ίωνες προς την Αθήνα και τα παράλια της Μικράς Ασίας, περιοχές όπου σύντομα ακμάζει ο πολιτισμός. Οι βασιλείς της Μακεδονίας έχουν καταγωγή από την Πελοπόννησο και πιθανότατα μέρος του πληθυσμού αποκτά Μεσογειακά στοιχεία, ενώ σίγουρα υπεισέρχεται Διναρικό στοιχείο, λόγω γεωγραφικής εγγύτητας με την Ιλλυρία. Οι Αθηναίοι δημιουργούν αποικίες στη Θράκη, εισάγοντας το Μεσογειακό στοιχείο και εξελληνίζοντας σταδιακά την περιοχή, μεταφέροντας μαζί τον ελληνικό πολιτισμό.

Πολιτισμός και φυλή ακολουθούν κοινή πορεία, γεγονός που το βλέπουμε συχνά στην ανθρώπινη ιστορία. Ο πολιτισμός ακολουθεί τον εποικισμό, γιατί όσοι μετακινούνται σε μια περιοχή, φέρνουν μαζί και τον πολιτισμό τους. Η επέκταση του πολιτισμού στην Ελλάδα, από γεωγραφικής άποψης, βρίσκεται σε άμεσο παραλληλισμό με την επέκταση συγκεκριμένου φυλετικού τύπου στον Ελλαδικό χώρο. Το βαθύτερο συμπέρασμα της ανάλυσης είναι ότι ο πολιτισμός και η φυλή, επεκτάθηκαν στην Ελλάδα από τα νότια.