Ναπολέων Βοναπάρτης, ένας μεγαλειώδης ήρωας - σε ποιον φυλετικό τύπο ανήκει;

Ο Ναπολέων Βοναπάρτης (1769-1821) ήταν στρατιωτικός και πολιτικός ηγέτης της Γαλλίας. Γεννήθηκε στην Κορσική, από γονείς μικρότερης αριστοκρατικής οικογένειας. Η Κορσική είχε μόλις πριν ένα χρόνο παραχωρηθεί στη Γαλλία από την Δημοκρατία της Γένοβας και οι κάτοικοι ήταν στην πράξη Ιταλοί. Μάλιστα η οικογένεια Βοναπάρτη ανήκε πρωτύτερα στην Ιταλική αριστοκρατία, ενώ ο ίδιος ο Ναπολεων ήξερε Ιταλική διάλεκτο και δεν μπόρεσε να μιλήσει ποτέ σωστά τα Γαλλικά σε όλη του τη ζωή. Βαφτίστηκε καθολικός και είχε άλλα εφτά αδέρφια.

Πήγε σχολείο στη Γαλλία και έπειτα σε περιφερειακή στρατιωτική σχολή. Ήταν καλός σε μαθηματικά, ιστορία και γεωγραφία. Έπειτα έγινε δεκτός στην στρατιωτική σχολή του Παρισιού, βγάζοντας τη σχολή σε ένα χρόνο αντί για το κανονικό που ήταν δύο χρόνια, λόγω οικονομικών δυσκολιών έπειτα από τον θάνατο του πατέρα του. Αποφοιτεί με τον βαθμό του Ανθυπολοχαγού Πυροβολικού το 1785, σε ηλικία 16 ετών. Όταν ξεσπά η Γαλλική Επανάσταση, στα πρώτα ταραχώδη χρόνια, ο Ναπολέων συμμετέχει στον αγώνα των Κορσικανών για ανεξαρτητοποίηση από τη Γαλλία, όμως διαφωνεί με τον αρχηγό των Κορσικανών Pasquale Paoli, πιθανόν λόγω του ότι ο τελευταίος ζητά την στήριξη του Αγγλικού ναυτικού ώστε να γίνει η Κορσική Βρετανικό προτεκτοράτο, πράγμα που συνέβη για ένα διάστημα. Ο Ναπολέων και η οικογένειά του εκδιώκεται από το νησί και γυρνά στη Γαλλία.

Ο Ναπολέων έχει γίνει πλέον θιασώτης των δημοκρατικών ιδεών. Στην Γαλλία μαίνεται εμφύλιος πόλεμος σε πολλές επαρχίες μεταξύ της δημοκρατικής επαναστατικής κυβέρνησης, που έχει φέρει τη χώρα σε σημείο διάλυσης λόγω κακοδιαχείρισης και...
μοναρχικών, που ζητούν να επανέλθει το βασιλικό καθεστώς, που θεωρούσαν ως εχέγγυο ασφάλειας, τάξης και σεβασμού της χριστιανικής θρησκείας. Εν τω μεταξύ η Γαλλία έχει ανοίξει πολεμικά μέτωπα και με τις μοναρχίες της Ευρώπης. Το 1793, ο Ναπολέων αναλαμβάνει διοικητής πυροβολικού των δημοκρατικών δυνάμεων που πρόκειται να επιτεθούν στην Τουλόν της νότιας Γαλλίας όπου έχει ανατραπεί η δημοκρατική κυβέρνηση και έχουν αποβιβαστεί Άγγλοι. Ο Ναπολέων πολεμά με ηρωισμό, τραυματίζεται,αλλά νικά. Αμέσως διορίζεται διοικητής πυροβολικού της στρατιάς της Ιταλίας. Μετακινείται έπειτα σε διάφορα στρατιωτικά πόστα και αρνείται να συμμετάσχει στην καταστολή των μοναρχικών στο Βεντέ. Όταν όμως οι μοναρχικοί του Παρισιού εξεγείρονται το 1795 επιχειρώντας να βάλουν τέρμα στην Γαλλική Επανάσταση, ο Ναπολέων δίνει διαταγή στο πυροβολικό να ρίξει στο ψαχνό, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν πάνω από 1000 μοναρχικοί και το κίνημα να κατασταλεί. Οι δημοκρατικοί τον συγχαίρουν και τον διορίζουν αρχηγό του στρατιάς του εσωτερικού και της στρατιάς της Ιταλίας. Το 1796 παντρεύεται την Joséphine και αναχωρεί για την Ιταλία για να αντιμετωπίσει τους Αυστριακούς που πλησιάζουν. Συντρίβει τους Αυστριακούς σε συνεχόμενες μάχες, προελαύνει προς Βιέννη και τους αναγκάζει να υπογράψουν ειρήνη που δίνει το Βέλγιο στη Γαλλία και δημιουργεί Γαλλικά προτεκτοράτα στην βόρεια Ιταλία. Ο Ναπολέων συνομολογεί τη συνθήκη μόνος του από πλευράς Γαλλίας, χωρίς να απευθυνθεί στην Γαλλική δημοκρατική κυβέρνηση. Αφαιμάζει οικονομικά την Ιταλία, εκδίδει εφημερίδες που απηχούν στις απόψεις του σε Ιταλία και Γαλλία και αποκτά μεγάλη δύναμη. Στην Ιταλία συμπεριφέρεται σαν βασιλιάς, ζώντας πλουσιοπάροχα και δημιουργώντας αυλή, όπου όλοι οι πολιτικοί παράγοντες συναγωνίζονται για το ποιος θα τον πρωτοσυναντήσει.

Επιστρέφει στο Παρίσι ως ήρωας και σχεδιάζει απόβαση στην Αγγλία. Κάτι τέτοιο όμως κρίνεται αδύνατο λόγω της παντοκρατορίας του Βρετανικού ναυτικού και προτείνει αντ' αυτού εκστρατεία στην Αίγυπτο για να αποκόψουν εμπορικά την Αγγλία από τις Ινδίες. Η πρόταση γίνεται δεκτή και ο Ναπλέων αναχωρεί το 1798 με την στρατιά του, καθώς και πλήθος επιστημόνων για να μελετήσουν την Αίγυπτο. Κατακτά αρχικά τη Μάλτα και έπειτα νικά τους Αιγυπτίους. Το Βρετανικό ναυτικό όμως νικά το αντίστοιχο Γαλλικό στη μάχη του Νείλου. Ο Ναπολέων έχοντας κατακτήσει την Αίγυπτο, στρέφεται στην Συρία, όπου προελαύνει μέχρι την σημερινή Χάιφα, την οποία πολιορκεί έναντι Οθωμανών και Άγγλων, αλλά αναγκάζεται να λύσει την πολιορκία και επιστρέφει στην Αίγυπτο. Ο Ναπολέων εκσυγχρονίζει τεχνολογικά την Αίγυπτο, δημιουργεί θεσμούς και κεντρική διοίκηση, οργανώνει επιστημονικούς οργανισμούς και συμβάλλει στην επιστημονική μελέτη της χώρας, όπου για πρώτη φορά έρχονται στο φως περίφημες αρχαιότητες της Αιγύπτου.

Μόλις μαθαίνει ότι η Γαλλία ηττάται από τις Αυστρο-Ρωσικές δυνάμεις και είναι πιθανή η εισβολή τους στη Γαλλία, ο Ναπολέων αναχωρεί μόνος του για τη Γαλλία, χωρίς να λάβει διαταγή, αφήνοντας πίσω την στρατιά του. Στην επιστροφή του, από όποια πόλη και αν περνάει οι πολίτες αποθέωνουν τον ανίκητο στρατηλάτη και τον βλέπουν σαν σωτήρα της Γαλλίας. Σε αυτό συμβάλλουν και οι εφημερίδες που ελέγχει ο αδερφός του Βοναπάρτη, Lucien, στο Παρίσι. Παρότι η Γαλλία νικά σε επόμενες μάχες και ο κίνδυνος εισβολής απομακρύνεται, ο Γαλλικός λαός είναι δυσαρεστημένος με την δημοκρατική κυβέρνηση και το πενταμελές Διευθυντήριό της που έχει παραλύσει τη χώρα. Ο μόλις 30χρονος Ναπολέων μαζί με δύο μέλη του Διευθυντηρίου σχεδιάζουν πραξικόπημα και στις 9 Νοεμβρίου 1799, μετά την αντίδραση των δημοκρατικών και την επέμβαση μερικών στρατιωτών, το πραξικόπημα επιτυγχάνει και ο Ναπολέων ορίζεται Πρώτος Ύπατος, παραμερίζοντας τους άλλους δύο. Για πρώτη φορά δεν εμφανίζονται τα μασονικά-ιακωβινικά "Δικαιώματα του Ανθρώπου" και παρά την ύπαρξη φαινομενικά δημοκρατικών θεσμών, ο Ναπολέων είναι ο απόλυτος κυρίαρχος. Σύντομα επιβάλλει την τάξη στη χώρα, διώχνει ένα μέρος των ιακωβίνων, διορθώνει τα οικονομικά και ο λαός τον αποδέχεται με ανακούφιση. Με επιτυχή δημοψηφίσματα ο Ναπολέων γίνεται Πρώτος Ύπατος και έπειτα Ισόβιος Πρώτος Ύπατος, αποκτώντας ακόμα μεγαλύτερο έρεισμα στην εξουσία.

Εν τω μεταξύ, η στρατιά της Ιταλίας ηττάται από τους Αυστριακούς, οι οποίοι καταλαμβάνουν όλη την Ιταλία και απειλούν τη Γαλλία. Ο Ναπολέων αναλαμβάνει ο ίδιος την αρχηγία της στρατιάς και με μια ταχύτατη προέλαση δια μέσου των Άλπεων, νικά συνεχόμενα τους Αυστριακούς και ο Γαλλικός στρατός προελαύνει ολοταχώς προς Βιέννη. Η Αυστρία αναγκάζεται να υπογράψει ειρήνη, όπου η Γαλλία επανακτά τα προτεκτοράτα της Ιταλίας και τα επεκτείνει. Λίγο αργότερα κάνει ειρήνη και με την Αγγλία τερματίζοντας τον μεταξύ τους πόλεμο. Το 1802 έχουν κλείσει όλα τα μέτωπα και επικρατεί ειρήνη.

Η Γαλλική Επανάσταση ήταν μασονοκίνητη, συνεπώς εβραϊκά καθοδηγούμενη. Οι εβραίοι ήταν προσεκτικοί και εμφάνιζαν στο προσκήνιο μόνο τους ιακωβίνους, αναμφισήτητα μασόνους. Όμως δεν κατάφεραν να τους ελέγξουν σωστά και σε συνδυασμό με την ανικανότητά τους να κυβερνήσουν τη χώρα, τις σφαγές που προκάλεσαν και την καταπίεση της θρησκείας, ο λαός τους μισούσε και παρά την αρχική συμπάθεια για τα περί ισότητας, προτιμούσε την επάνοδο του βασιλιά ως μια κάποια λύση. Ο Ναπολέων έδωσε τέρμα στις δημοκρατικές αθλιότητες και ο λαός τον αποδέχτηκε με ανακούφιση. Έτσι όμως έληξε η Γαλλική Επανάσταση και κάθε ελπίδα πολιτικής κατάκτησης της Γαλλίας από τους εβραίους, που είχαν φτάσει τόσο κοντά. Επίσης, οι φιλοδοξίες του Ναπολέοντα τον καθιστούν επικίνδυνο να εισβάλλει στην Αγγλία, τη μόνη χώρα που είχαν κατακτήσει πολιτικά οι εβραίοι μέχρι τότε και προπύργιό τους. Για το λόγο αυτό, οι εβραίοι διατάζουν τους ιακωβίνους να δολοφονήσουν τον Ναπολέοντα. Μία απόπειρα αποτυγχάνει, ενώ επειδή φθίνει η απήχηση των ιακωβίνων, οι εβραίοι του Λονδίνου προσεταιρίζονται τους μοναρχικούς. Μια ακόμα απόπειρα με βόμβα αποτυγχάνει, αφού παρά τους δεκάδες νεκρούς που αφήνει πίσω της, ο Ναπολέων ξεφεύγει. Ο Ναπολέων με αφορμή το περιστατικό και άλλα μικρότερα αργότερα, εκκαθαρίζει την Γαλλία και από τους τελευταίους ιακωβίνους και μοναρχικούς. Στο πολιτικό επίπεδο ο Ναπολέων επιλέγει άτομα που γνωρίζει προσωπικά ή συγγενείς του και ελέγχει, σε ένα προσωποπαγές καθεστώς, χωρίς να δημιουργήσει συμπαγή ιδεολογικό πολιτικό οργανισμό. Αυτό το θα του στοιχίσει πολλές φορές, με τα στελέχη του να μην του είναι απόλυτα αφοσιωμένα και συχνά να τον προδίδουν.

Ο Ναπολέων είναι πλέον απόλυτος κυρίαρχος στη Γαλλία και ο λαός είναι μαζί του. Το 1804 στέφεται Αυτοκράτωρ της Γαλλίας, με την συμμετοχή του Πάπα, εγκαθιστώντας κληρονομική μοναρχία και η στέψη του επισφραγίζεται με επιτυχές δημοψήφισμα. Εγκαταλείπει τα περί δημοκρατίας, επανεισάγει τους τίτλους ευγενείας, κόβει νόμισμα με το πρόσωπό του και τα πάντα μετονομάζονται σε Αυτοκρατορικά. Εξαφανίζονται οι δημοκρατικές διαδικασίες και εγκαθιδρύεται η Γαλλική Αυτοκρατορία.

Στο εσωτερικό, ο Ναπολέων αποδεικνύεται ικανότατος πολιτικός. Αναμορφώνει τη δημόσια διοίκηση, δημιουργώντας ένα συγκεντρωτικό κράτος. Στην οικονομία προβαίνει σε πολιτική παρεμβατισμού του κράτους. Απαγορεύει τις εισαγωγές σε ορισμένα προϊόντα και προωθεί όσο γίνεται την αυτάρκεια. Ιδρύει κεντρική τράπεζα που ελέγχει την οικονομία και είναι αποκλειστικά υπεύθυνη να κόβει νόμισμα. Χορηγεί άτοκα δάνεια σε επιχειρήσεις, η παραγωγή αυξάνεται και η οικονομία ανορθώνεται. Ανοίγονται χιλιάδες χιλιόμετρα δρόμων και καναλιών, ενώ κτίζονται πολλά δημόσια κτίρια. Στην εκπαίδευση δημιουργεί δημοτικά σχολεία σε όλη τη χώρα και λύκεια στις πόλεις. Αναμορφώνει τη σχολική εκπαίδευση και επεκτείνεται η διδασκαλία των επιστημών. Τα παιδιά στο σχολείο φορούν στολές, έχουν σχηματισμούς, σημαίες και κάνουν στρατιωτική εκπαίδευση κατ' εντολή του Ναπολέοντα. Το σχολείο δίνει δύο κατευθύνσεις, μία επιστημονική και μία στρατιωτική. Ο Ναπολέων ήθελε να δημιουργήσει, όπως έλεγε, διοικητικά και στρατιωτικά στελέχη για την Αυτοκρατορία του. Επιτρέπει και πάλι τη θρησκευτική λατρεία, δίνοντας πρωτοκαθεδρία στον καθολικισμό, εξασφαλίζοντας όμως παράλληλα και την ανεξιθρησκεία. Ιδρύει την Αυτοκρατορική Φρουρά, που αποτελείται από 100.000 άτομα πιστά στον ίδιο, που ελέγχουν το εσωτερικό της χώρας και δρουν ως στυλοβάτες του καθεστώτος. Ο λαός τον λατρεύει και η Γαλλία γίνεται πανίσχυρη οικονομικά, στρατιωτικά και ψυχολογικά.

Ο Ναπολέων εισήγαγε καινούργιο αστικό και ποινικό κώδικα. Δίνει πολιτικά και αστικά δικαιώματα σε όλους, ανεξαρτήτως καταγωγής, ενώ όλοι οι κάτοικοι της Γαλλίας ανεξαιρέτως λαμβάνουν Γαλλική υπηκοότητα. Αυτά τα απαράδεκτα είναι και τα μόνα που θεωρούν θετικά οι φιλελεύθεροι σιωνιστόδουλοι των ημερών μας, καθώς κατέστησε τους Εβραίους ισότιμους και τους άνοιξε τον δρόμο προς την πολιτική εξουσία σε όλη την Ευρώπη. Σκοπός του Ναπολέοντα ήταν η αξιοκρατία, ώστε να δοθούν οι ευκαιρίες για την προώθηση των ικανότερων. Παρότι οι νόμοι αυτοί ανακλήθηκαν με την Παλινόρθωση, δημιουργήθηκε έρεισμα για τις φιλελεύθερες ιδέες που εκμεταλλεύτηκαν οι εβραίοι για τις μετέπειτα μασονικές φιλελεύθερες εξεγέρσεις. Επίσης, αν διαβάσει κανείς τον αστικό και ποινικό κώδικα του Ναπολέοντα θα καταλάβει πως δεν είναι και τόσο φιλελεύθερος όσο φαντάζονται κάποιοι, μάλλον αυταρχικός θα θεωρούνταν σήμερα. Ο Ναπολέων φαίνεται ότι δεν ήταν μασόνος, από τα απαξιωτικά σχόλια που έκανε για αυτή όταν ήταν εξόριστος. Όμως έβαλε τον αδελφό του Lucien αρχηγό της μασονίας στη Γαλλία ώστε να την εξουδετερώσει.
Ο "φιλελεύθερος" Ναπολέων απελαύνει γύφτους στις Γαλλικές αποικίες της Αμερικής και το 1803 τους απαγορεύει να κατοικούν στην Γαλλία, στέλνοντας όσους είναι νέοι υποχρεωτικά στον στρατό, τους μεσήλικες σε καταναγκαστικά έργα και τα γυναικόπαιδα σε πτωχοκομεία. Όσον αφορά στους Εβραίους, ο Ναπολέων δεν είχε καταλάβει τον συνωμοτικό τους ρόλο για την πολιτική κατάκτηση του πλανήτη. Τους έδωσε μεν δικαιώματα και ήθελε να τους ενσωματώσει στην κοινωνία, όμως σύντομα άρχισε να καταλαβαίνει τον αντικοινωνικό τους ρόλο. Εξέφραζε τη χειρότερη γνώμη για τους Εβραίους, το 1806 ακύρωσε όλα τα χρέη προς Εβραίους και κάλεσε ένα συμβούλιο των Εβραίων επικεφαλής για να τους θέσει ερωτήσεις για αυτά που τους κατηγορούν. Προφανώς οι Εβραίοι απάντησαν τα κλασικά ψέματα και δεν βγήκε κανένα αποτέλεσμα. Το 1808 ο Ναπολέων αναγνωρίζοντας τον ύπουλες, αντικοινωνικές και εκμεταλλευτικές διαθέσεις των Εβραίων, εξέδωσε διάταγμα με το οποίο απαγόρευσε την τοκογλυφία στους Εβραίους και τους έθεσε περιορισμούς στο εμπόριο, στην προσπάθεια να τους κάνει τεχνίτες και γεωργούς. Επίσης τους απαγόρευσε να αλλάζουν ονόματα, για να μην κρύβουν την ταυτότητά τους. Ο Ναπολέων δεν ήταν ακριβώς "απελευθερωτής" των Εβραίων, αφού διόρθωσε το λάθος του θέτοντάς τους εκτός πλαισίου πολιτικής και κοινωνικής ισότητας. Ο διεθνής εβραϊσμός πλέον εκδηλώνει ακόμη μεγαλύτερο μίσος ενάντια στον Ναπολέοντα.

Ο Ναπολέων προωθεί τις επιστήμες και τις τέχνες. Ειδικά στη ζωγραφική, η Γαλλία φτάνει στο απόγειό της. Μεγάλοι ζωγράφοι όπως οι Jacques-Louis David, Antoine-Jean Gros και Jean-Auguste-Dominique Ingres δημιουργούν πίνακες και πορτραίτα με κύριο θέμα τον ίδιο τον Ναπολέοντα και τα γεγονότα της πολυτάραχης ζωής του. Ο Ναπολέων είναι η πιο πολυζωγραφισμένη μη θρησκευτική μορφή που έχει υπάρξει ποτέ. Ήταν πολυδιαβασμένος και στη συνάντησή του με τον Γκαίτε το 1808, συζητούν αναλυτικά για τα δραματικά και λογοτεχνικά έργα του τελευταίου, πράγμα που σημαίνει ότι τα είχε μελετήσει, μεταξύ πολλών άλλων.

Οι εβραίοι της Αγγλίας αγχωμένοι, θέλουν να τελειώσουν με τον Ναπολέοντα. Επειδή η Αγγλία δεν μπορεί να το κάνει μόνη της, το 1805 πείθει τις ηλίθιες μοναρχίες της Ευρώπης να επιτεθούν στη Γαλλία με σκοπό της παλινόθωση της Γαλλικής μοναρχίας. Ηττώνται από τον ίδιο τον Ναπολέοντα στη μάχη του Austerlitz, με αποτέλεσμα τη διάλυση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που μετατρέπεται σε Γαλλικό προτεκτοράτο και εδαφικές απώλειες για τους Αυστριακούς. Ο Ναπολέων όπου μπαίνει, καταργεί τη φεουδαρχία, τους ευγενείς και εισάγει την ισότητα απέναντι στο νόμο. Έτσι αποκτά οπαδούς στα νέα εδάφη, όμως οι περισσότεροι τον βλέπουν σαν κατακτητή της πατρίδας τους.

Οι βρετανόφωνες εβραϊκές εφημερίδες μαζί με τις μασονικές εφημερίδες από όλη την Ευρώπη, υβρίζουν και λασπολογούν ασταμάτητα τον Ναπολέοντα, τον οποίο παρουσιάζουν σαν τύραννο, πολεμοχαρή -παρότι δέχεται διαρκώς αναίτιες επιθέσεις-, βάναυσο κατακτητή, απειλή για την Ευρώπη. Οι εβραίοι του Λονδίνου απαιτούν νέο πόλεμο και το 1806 πείθουν Πρωσία και Ρωσία να επιτεθούν στον Ναπολέοντα. Ο Ναπολέων αναλαμβάνει προσωπικά την εκστρατεία και συντρίβει τους Πρώσους στην μάχη της Jena και τους Ρώσους στη μάχη της Friedland. Υπογράφει συνθήκη με τη Ρωσία, με την οποία συμφωνεί να κάνουν οικονομικό αποκλεισμό των Βρετανικών προϊόντων σε όλη την Ευρώπη, γνωστό ως Ηπειρωτικό Σύστημα. Ο τρόμος των εβραίων της Αγγλίας γίνεται πραγματικότητα. Οι μόνες Ευρωπαϊκές περιοχές που δεν περιλμαβάνονται πλην Αγγλίας, είναι η Πορτογαλία και οι Σικελία-Σαρδηνία, λόγω Βρετανικού ναυτικού. Όταν η Αγγλόδουλη Πορτογαλία αρνείται να ενταχθεί στο Ηπειρωτικό Σύστημα, Ναπολέων πείθει την σύμμαχη Ισπανία να κάνουν από κοινού εκστρατεία εναντίον της Πορτογαλίας, την οποία κατακτούν. Ωστόσο στην Ισπανία υπάρχει εσωτερική αστάθεια. Ο βασιλιάς της Ισπανίας είναι ανίκανος κυβερνήτης και ο λαός ζητά δυναμικά να παραχωρήσει την εξουσία στον γιό του, ενώ η παρουσία των -φιλικών- Γαλλικών στρατευμάτων περιπλέκει την κατάσταση. Ο Ναπολέων καλεί και τους δυο για να λύσουν υποτίθεται τις διαφορές τους, αλλά αντί αυτού αναγκάζει τον βασιλιά να παραιτηθεί υπέρ του αδερφού του Ναπολέοντα, Joseph Bonaparte. Το αποτέλεσμα είναι να εξαγριωθεί ο Ισπανικός λαός και να αρχίσουν μαζικές εξεγέρσεις και ανταρτοπόλεμος. Η Αγγλία βρίσκει την ευκαιρία και αποβιβάζει δυνάμεις στην Πορτογαλία, αποσταθεροποιώντας την Ιβηρική χερσόνησο. Ο Ναπολέων εισβάλλει ο ίδιος επικεφαλής στρατιάς το 1808 και καταφέρνει να επανακαταλάβει την Ισπανία. Όταν φεύγει όμως οι εχθροπραξίες συνεχίζονται. Ο Ιβηρικός πόλεμος θα είναι πολυετής και αιματηρός.

Η Αυτοκρατορία του Ναπολέοντα το 1812

Παρά το μέτωπο της Ιβηρίας, ο Ναπολέων είναι πλέον πανίσχυρος. Μόνη χώρα που δεν ελέγχεται από τους Γάλλους είναι η Αυστρία. Και μαντέψτε τι γίνεται! Η εβραϊκά ελεγχόμενη κυβέρνηση της Αγγλίας πείθει το 1809 την Αυστρία να κηρύξει τον πόλεμο στη Γαλλία με την υπόσχεση να της καλύψει όλα τα έξοδα του πολέμου. Η Αγγλία δηλαδή χρησιμοποιεί τον χρυσό της για να βάλει την Αυστρία στον πόλεμο. Η Αυστρία επιτίθεται, ο Ναπολέων ηγείται και πάλι προσωπικά, νικά τους Αυστριακούς και μπαίνει στη Βιέννη. Η Αυστρία υποχρεώνεται να διαλύσει το μεγαλύτερο μέρος του στρατού της, να παραχωρήσει και άλλα εδάφη, να γίνει σύμμαχος της Γαλλίας και ο Ναπολέων να νυμφευφθεί την κόρη του Αυστριακού Αυτοκράτορα. Ο Ναπολέων χωρίζει την αγαπημένη του Joséphine, καθώς δεν μπορεί να του δώσει απογόνους και παντρεύεται την Αυστριακή Marie-Louise, που τελικά του κάνει γιο, με σκοπό να σφυρηλατήσει τους δεσμούς της με τις βασιλικές αυλές της Ευρώπης. Η Αυτοκρατορία του, μαζί με τις σύμμαχες χώρες καλύπτει σχεδόν όλη την ηπειρωτική Ευρώπη. Δεν αποκαθηλώνει τις Γερμανικές μοναρχίες, κάτι που θα το πληρώσει αργότερα. Επίσης εγκαθιστά τα αδέρφια του Louis, Jerome και Joseph στους θρόνους διαφόρων προτεκτοράτων.

Η συκοφαντική και ανήθικη προπαγάνδα του εβραικού βρετανόφωνου τύπου συνεχίζεται με αμείωτη ένταση, εξοργίζοντας τον ήρωα Ναπολέοντα. Το 1812 η Ρωσία πείθεται από τους Άγγλους να βγει από το Ηπειρωτικό Σύστημα και να δεχτεί τα Βρετανικά προϊόντα. Παράλληλα, οι Άγγλοι προσπαθούν να καλλιεργήσουν επίτηδες την Ρωσική έχθρα κατά του Ναπολέοντα, καθότι εκείνος δημιούργησε για τους Πολωνούς συμμάχους του ένα ανεπίσημο Πολωνικό κράτος, το Δουκάτο της Βαρσοβίας, αλλά ωστόσο μόνο από Πρωσικά εδάφη. Ο Ναπολέων βλέποντας την αθέτηση των συμφωνιών από πλευράς Ρωσίας, εισβάλλει στη Ρωσία επικεφαλής της στρατιάς του. Νικά τους Ρώσους και μπαίνει στη Μόσχα. Ωστόσο οι υποχωρούντες Ρώσοι αφήνουν πίσω τους καμμένη γη. Η Γαλλική στρατιά αποδεκατίζεται από την έλλειψη προμηθειών, τις πολικές θερμοκρασίες και τις ασθένειες και αναγκάζεται να γυρίσει πίσω. Επιστρέφοντας δέχεται επιθέσεις των κοζάκων που προκαλούν και άλλες απώλειες. Ρώσοι, Πρώσοι και Αυστριακοί βρίσκουν αφορμή να επιτεθούν εναντίον των αποδεκατισμένων Γάλλων. Εν τω μεταξύ στο Παρίσι ένας μασόνος πρώην στρατιωτικός μετά από σιωνιστικές διαταγές επιχειρεί πραξικόπημα που αποτυγχάνει. Ο Ναπολέων επιστρέφει εσπευσμένα στο Παρίσι για να ελέγξει την κατάσταση και να μαζέψει στρατό. Επιστρέφει με νέα στρατιά και καταφέρνει να σταθεροποιήσει το μέτωπο στη Γερμανία, ωστόσο οι αντίπαλοι υπερδιπλάσιοι. Όσες μάχες και να νικά, οι αντίπαλοι έχουν εφεδρείες, ενώ αυτός όχι. Τελικά ηττάται στη Λειψία και ο πόλεμος μεταφέρεται σε Γαλλικό έδαφος. Ταυτόχρονα στην Ιβηρία οι Άγγλοι με τους Ισπανούς προελαύνουν και αυτοί, με πιο αργούς ρυθμούς όμως. Σε μάχες εντός Γαλλικού εδάφους, ο Ναπολέων πολεμά ηρωικά και νικά σε πολλές μάχες, όμως οι δυνάμεις των αντιπάλων είναι ανεξάντλητες. Το δράμα ολοκληρώνεται με τις τραγικές προδοσίες του στρατηγού Marmont στο Παρίσι και του Augureau στη Λυών που παραδίδονται χωρίς μάχη στους Πρωσο-Ρώσους και Αυστριακούς αντίστοιχα. Ο Ναπολέων παραιτείται το 1814 από το θρόνο και εξορίζεται στο νησί Έλβα κοντά στην Ιταλία με αρκετά ευνοϊκούς όρους, ως απόδειξη του θαυμασμού της Ευρώπης προς το πρόσωπό του και των διαπραγματευτικών του ικανοτήτων. Οι εβραίοι του Λονδίνου είχαν καταφέρει να εξωθήσουν όλα τα κράτη της Ευρώπης σε πόλεμο εναντίον του Ναπολέοντα, καθότι τον θεωρούσαν πιο επικίνδυνο και φιλόδοξο από τις παρακμιακές μοναρχίες.

Η μοναρχία επιστρέφει στην Γαλλία και ενθρονίζεται ο Λουδοβίκος XVIIΙ. Επανέρχεται η αριστοκρατία, η φεουδαρχία και όλοι οι μοναρχικοί εξόριστοι. Οι Βοναπαρτικοί διώκονται ανηλεώς. Ο λαός όμως είναι δυσαρεστημένος με τον βασιλιά και φτάνουν φωνές στον Ναπολέοντα να επιστρέψει. Ο Ναπολέων δραπετεύει από το νησί και αποβιβάζεται με λίγες εκατοντάδες άτομα σε παραλία της νότια Γαλλίας. Ένα σύνταγμα διατάζεται να τον συλλάβει και όταν τον συναντά, γίνεται ο εξής διάλογος: "Όποιος θέλει να σκοτώσει τον Αυτοκράτορά του, ας το κάνει". Απάντηση: "Ζήτω ο Αυτοκράτορας!" και το σύνταγμα συντάσσεται μαζί του. Αρχίζει η πορεία προς το Παρίσι. Περνώντας από τις διάφορες πόλεις της Γαλλίας ο Ναπολέων αποθεώνεται, οι τοπικές μοναρχικές αρχές εξαφανίζονται και οι στρατιώτες συντάσσονται μαζί του. Εναντίον του στέλνεται νέο στρατιωτικό σώμα, από το οποίο αποσκιρτούν οι στρατιώτες προς τον Ναπολέοντα και αναγκάζεται να συνταχθεί και αυτό μαζί του. Ο Ναπολέων πλέον πλησιάζει στο Παρίσι και ο Λουδοβίκος XVIII φεύγει κυριολεκτικά νύχτα. Ο Ναπολέων λαμβάνει ξανά τον τίτλο του Αυτοκράτορα και αναδιοργανώνει το κράτος. Εκείνη την περίοδο διεξάγονταν το Συνέδριο της Βιέννης που κανόνιζε την Παλινόρθωση των μοναρχιών και την επαναδιάταξη της Ευρώπης. Η εβραϊκά ελεγχόμενη Αγγλία κηρύσσει πάλι το μίσος εναντίον του Ναπολέοντα και είναι ο πρωτεργάτης νέου συνασπισμού εναντίον του Ναπολέοντα. Στη Γαλλία γίνεται επιστράτευση για να αντιμετωπιστούν για άλλη μια φορά όλες οι Ευρωπαϊκές μοναρχίες. Ο Ναπολέων ηττάται από υπέρτερες δυνάμεις σε μια αμφίρροπη μάχη στο Βατερλώ και αρχίζει η υποχώρηση. Ο Ναπολέων νικά σε μερικές μάχες, αλλά η πορεία του πολέμου είναι προδιαγεγραμμένη λόγω των αριθμητικά υπέρτερων αντιπάλων. Ο Ναπολέων παραιτείται για δεύτερη φορά από τον θρόνο και εξορίζεται στο νησί Αγία Ελένη στον Ατλαντικό Ωκεανό. Εκεί πεθαίνει πιθανότατα από δηλητηρίαση το 1821. Η επίδραση του Ναπολέοντα είναι τέτοια που ακόμα και νεκρό δεν θέλουν να τον φέρνουν στην Γαλλία, κάτι που κάνουν πολλά χρόνια μετά, το 1840. Οι στάχτες του μεταφέρονται σε ένα τεράστιο και πολυτελώς διακοσμημένο όχημα, με μια λαοθάλασσα να παρακολουθεί την νεκρική πομπή. Μια κηδεία αντάξια του μεγάλου ανδρός.

Ως προς την συμπεριφορά, ο Ναπολέων αποτέλεσε ένα ηρωικό πρότυπο ακατάβλητης θέλησης και ανδρείας. Ήταν εντυπωσιακά μορφωμένος έχοντας διαβάσει πάρα πολλά βιβλία. Τη μεγαλύτερη επίδραση στον χαρακτήρα του άσκησε η αρχαία Ελληνική και Ρωμαϊκή γραμματεία και το μεγαλείο που παρουσιάζεται εκεί. Πρότυπά του ήταν ο Καίσαρ και ο Αλέξανδρος. Μάλιστα δεν έκρυβε την αίσθηση ανωτερότητάς του έναντι των υπολοίπων γύρω του. Μετά την στέψη του ως Αυτοκράτορας, απογοητευμένος σκέφτονταν πως ο Μέγας Αλέξανδρος όταν κατέκτησε την Ασία και ανακηρύχθηκε γιος του Δία, όλοι τον πίστεψαν εκτός από μερικούς διανοούμενους, ενώ αντιθέτως αν ο ίδιος ανακηρύσσονταν σε θεό όλοι θα τον περιγελούσαν. Τα χαρίσματά του ήταν εντυπωσιακά. Ήταν θαρραλέος, με ακατάβλητη θέληση, ακούραστος, εργασιομανής, φιλόδοξος, λάτρης του ωραίου φύλου, ηγετικός και τρομερά δραστήριος. Του άρεσαν τα πλούτη και οι πολυτέλειες, ξεπερνώντας σε έξοδα ακόμα και τους βασιλιάδες, αλλά κατά βάση ήταν λιτοδίαιτος, κοιμόταν ελάχιστα και συνήθιζε να τρώει ελάχιστα. Διαπίστωνε τις ικανότητές του και τις εκμεταλλεύονταν στο έπακρο. Παρότι δεν είχε μεγαλώσει στα σαλόνια της αριστοκρατίας, ο πληθωρικός χαρακτήρας του ήταν τέτοιος που γίνονταν δεκτός με θαυμασμό από τις βασιλικές αυλές, στις οποίες συνήθως έμπαινε και ως νικητής. Γι' αυτό τον αποδέχτηκαν όλοι τους ως αυτοκράτορα, κάτι που δεν πρόκειται ποτέ να δεχόντουσαν για οποιονδήποτε χωρίς "βασιλικό" αίμα. Του άρεσαν Ιταλικοί μουσικοί ρυθμοί, ενώ με την αδυναμία του να μιλήσει σωστά Γαλλικά έδινε την εντύπωση ότι ήταν κατά βάση Ιταλός.

Όσο για τον φυλετικό τύπο του Ναπολέοντα, οι πολυάριθμες απεικονίσεις του και οι αποκλίσεις των ζωγράφων έχουν δώσει αφορμές στον καθένα να λέει τα δικά του. Από Μεσογειακός, Αλπικός μέχρι και Νορδικός (!) έχει χαρακτηριστεί, ο καθένας επιλέγοντας τον πίνακα που του ταιριάζει και αγνοώντας τους υπόλοιπους. Αρχικά να δούμε τους γονείς του, Carlo Buonaparte και Letizia Ramolino. Είναι και οι δυο Μεσογειακοί. Ήδη αχνοφαίνονται τα γνωρίσματα του Ναπολέοντα στο πρόσωπο των γονέων του. Ο πατέρας του ήταν bon viveur, ενώ η μητέρα του αυστηρή έως βίαιη.

Τα αδέρφια του Ναπολέοντα είναι τα εξής: Joseph (κυρ. Μεσ.), Lucien (Mεσ.-Διν.), Elisa (Μεσ.), Louis (Μεσ.-Διν.), Pauline (Μεσ.-Αλπ.), Caroline (Αλπ.) and Jérôme (Μεσ.). Υπάρχει μια ισχυρή τάση Μεσογειακών στην οικογένεια.

Ο ίδιος ο Ναπολέων φαίνεται να ανήκει στον Μεσογειακό τύπο, με πιθανή Αλπική επίδραση. Η περιοχή των ματιών, η έντονη οριακά κυρτή μύτη του και η εξωμορφική σωματοδομή του, όπως φαίνεται στα νιάτα του, είναι Μεσογειακά στοιχεία. H μεσοπροσωπία του εμφανίζεται συχνά και σε Μεσογειακούς. Το χρώμα των ματιών του περιγράφεται ενδιάμεσο γκρι-μπλε. Τα στοιχεία της συμπεριφοράς του που αναλύονται παραπάνω είναι αυτά ενός Μεσογειακού και σχεδόν αδύνατο Αλπικού. Οι μαλακοί ιστοί στο πρόσωπο του Ναπολέοντα απουσιάζουν όταν απεικονίζεται νέος. Παρομοίως και για την σωματοδομή του, καθώς στα νιάτα του ήταν ξερακιανός, όπως μας τον περιγράφουν οι σύγχρονοί του. Τα μαλλιά του είναι ίσια, είναι μεσοκέφαλος προς δολιοκέφαλος, ενώ σε νόμισμα εμφανίζεται δολιχοκέφαλος. Στοιχεία Αλπικής συμμετοχής θα μπορούσαν να είναι η πιθανή μεσοπροσωπία και η πιθανή μεσοκεφαλία, αλλά και αυτά δεν είναι βέβαια. Επίσης δεν μπορεί να χαρακτηριστεί Διναρικός από την οριακά κυρτή μύτη του, καθώς δεν υπάρχει τίποτε άλλο Διναρικό. Πάντως ο Ναπολέων είναι σίγουρα κυρίως Μεσογειακός, όπως φαίνεται στα περισσότερα πορτραίτα. Η δεύτερη σειρά εμφανίζει τον Ναπολέοντα με λεπτό και πιο ευρύ πρόσωπο.

 

  

Επειδή δεν μπορούμε να βασιζόμαστε μόνο σε αντικρουόμενους πίνακες ζωγραφικής, ας δούμε και μια ανθρωπολογική μελέτη για την Κορσική. Σημειωτέον ότι η Γαλλία ήταν πρωτοπόρος στην ανθρωπολογία και εν συνεπεία αποτέλεσε τη χώρα όπου έγιναν οι πιο λεπτομερείς ανθρωπολογικές έρευνες. Ο Fallot μελέτησε τον πληθυσμό της Κορσικής, στην δημοσίευσή του "L'indice céphalique de la population Corse" στο περιοδικό Revue d'Anthropologie. Οι δύο παρακάτω χάρτες παρουσιάζουν την κατανομή του κεφαλικού δείκτη στην Κορσική. Ο πρώτος χάρτης δείχνει τον μέσο κεφαλικό δείκτη στο νησί και ο δεύτερος το ποσοστό των μεσοκέφαλων-βραχυκέφαλων, δηλαδή με κεφαλικό δείκτη άνω του 80. Με βάση τον πρώτο χάρτη ο μέσος κεφαλικός δείκτης είναι μεταξύ 73 και 77 σε όλο το νησί. Δηλαδή εμφανίζεται καθαρή δολιχοκεφαλία. Ο δεύτερος χάρτης δίνει ποσοστό βραχυκέφαλων στα δυτικά, εκεί που βρίσκεται η γενέτειρα του Ναπολέοντα, το Ajaccio (αρχαίο Ελληνικό Αιάκειο), από 0 έως 10%, ποσοστό πολύ μικρό.

Τα συμπεράσματα που βγάζει ο Fallot είναι ότι ο πληθυσμός της Κορσικής παρουσιάζει μια εντυπωσιακή ομοιογένεια. Υποστηρίζει ότι δεν έχει υπάρξει σχεδόν καμία πρόσμιξη με ξένα στοιχεία. Επίσης, ο μέσος κεφαλικός δείκτης είναι 76 με 77 και μόνο στην βορειοανατολική άκρη, εκεί που είναι η Bastia υπάρχει ένα ελάχιστο ποσοστό βραχυκεφαλίας. Η περιοχή του Ajaccio όπου γεννήθηκε ο Ναπολέων είναι στα νοτιοδυτικά, σε περιοχή έντονης δολιχοκεφαλίας. Ο χάρτης παρουσιάζει τον πληθυσμό εναν αιώνα μετά την εποχή του Ναπολέοντα, πράγμα που σημαίνει ότι τον 18ο αιώνα που γεννήθηκε ο Ναπολέων, η Κορσική θα ήταν πιθανότατα ακόμη πιο ομοιογενής φυλετικά. Η μελέτη αυτή διαπιστώνει ότι οι Κορσικανοί είναι κατά συντριπτική πλειοψηφία Μεσογειακοί, συνεπώς και ο Ναπολέων ως Κορσικανός είναι το πιθανότερο να ήταν Μεσογειακός.


Ο Ναπολέων αξίζει το προσωνύμιο Μέγας. Πρότυπο απαράμιλλης ανδρείας και δράσης, η ζωή του συμπυκνώνει όλες τις υψηλότερες αρετές στον άνθρωπο. Ενσάρκωσε το ηρωικό πρότυπο, ως ανώτερος άνθρωπος ο οποίος με τα ψυχικά του χαρίσματα καταφέρνει να βγει εκτός πλαισίων της κατεστημένης ηθικής και να μεγαλουργήσει, οδηγώντας αυτός τους άλλους. Τα επιτεύγματά του δεν πρέπει να λαμβάνονται ως εξωπραγματικά. Ο Ναπολέων ως κυρίως Μεσογειακός, είχε την προδιάθεση να γίνει θαρραλέος δραστήριος και φιλομαθής. Το σώμα και ο χαρακτήρας του σφυρηλατήθηκε στις στρατιωτικές σχολές. Αλλά πάνω από όλα, αυτό που έκανε τη διαφορά ήταν η εντυπωσιακή μόρφωση που είχε αποκτήσει ως αχόρταγος μελετητής. Αυτή τον έκανε να αποκτήσει φιλοδοξίες και πάνω από όλα να θέσει ως σκοπό της ζωής του την υστεροφημία. Γι' αυτό το λόγο δεν ήθελε να χάνει τον χρόνο του, ήταν υπερδραστήριος ώστε να κάνει όσα περισσότερα πράγματα μπορούσε. Το μεγαλείο και η φυσιογνωμία του αντηχούσε στις Ελληνορωμαϊκές πολιτικοστρατιωτικές φυσιογνωμίες. Ο Ναπολέων ήταν ένας ήρωας βγαλμένος μέσα από τα βάθη της αρχαιότητας.