Τα επώνυμα αποτελούν ένδειξη φυλετικής καταγωγής;

Στην φυλετική ταξινόμηση, κάθε στοιχείο για την εμφάνιση και την συμπεριφορά ενός ατόμου βοηθά. Βέβαια όταν υπάρχει διαθέσιμη φωτογραφία του ατόμου προς ταξινόμηση, λίγη σημασία έχουν. Βοηθούν μόνο αν υπάρχει αμφιβολία στην φυλετική ταξινόμηση.

Ένα ενδιαφέρον στοιχείο είναι το επώνυμο. Είναι γνωστό ότι τα επώνυμα δηλώνουν κάποια καταγωγή, συνήθως από μια γεωγραφική περιοχή όπου επικρατούν ή από ένα έθνος. Αυτό οφείλεται στη γλώσσα της περιοχής, στην κατάληξη ή στην αυξημένη διάδοση του επιθέτου σε μια συγκεκριμένη περιοχή.

Για να γίνει κατανοητό, στην Ελλάδα, επώνυμα σε...
-ίδης, -άκης, -όπουλος, δηλώνουν αρχική καταγωγή από Μικρά Ασία, Κρήτη, Πελοπόννησο ή αλλού, αντίστοιχα. Επίσης, υπάρχουν επώνυμα από ξένες γλώσσες με κατάλληλη Ελληνική κατάληξη ή προσαρμογή. Ακόμη υπάρχουν επίθετα που συναντώνται πιο συχνά στα διάφορα γεωγραφικά διαμερίσματα της Ελλάδος. Αντίστοιχα πράγματα ισχύουν και σε όλες τις χώρες του κόσμου. Στην φωτογραφία φαίνονται δυο Βυζαντινοί μαχητές με τα Ελληνικά επώνυμά τους.


Ποιός είναι όμως ο αντίκτυπος στην φυλετική ανθρωπολογία; Ένα επώνυμο με καταγωγή ξενική, σημαίνει σχεδόν πάντα ότι ο αρχικός αρσενικός πρόγονος ήταν από ξένη χώρα, με ότι μπορεί να συνεπάγεται φυλετικά αυτό. Επίσης, οι διάφορες καταλήξεις υποδηλώνουν ότι ο αρχικός αρσενικός πρόγονος είχε αντίστοιχη καταγωγή. Ωστόσο, το αν η αρχική φυλετική καταγωγή που υποδηλώνει το επώνυμο παραμένει στους σημερινούς κρατούντες του επωνύμου είναι αρκετά αμφίβολο.

Εξετάζουμε την πορεία του επωνύμου και την αλλοίωση φυλετικά του κρατούντα. Αν ο κάτοχος ξενικού επωνύμου πάρει μια γυναίκα διαφορετικού γηγενή φυλετικού τύπου, τότε ο γιος, που θα κρατήσει το επώνυμο, με μισή πιθανότητα θα ανήκει κυρίως στον φυλετικό τυπο της μητέρας. Αν και αυτός με τη σειρά του πάρει γυναίκα άλλου τύπου, τότε πάλι μπορεί να συμβεί το ίδιο πράγμα. Συμπεραίνεται ότι ανά τους αιώνες, αν επιλεγούν συστηματικά σύντροφοι άλλου τύπου, είναι πιθανό να μην υπάρχει ίχνος της αρχικής φυλετικής καταγωγής του προγόνου που έδωσε το επίθετο. Για παράδειγμα, ένας Έλληνας με επώνυμο σλαβικό, μπορεί άνετα να είναι Μεσογειακός ή Αρμενοειδής, παρότι αρχικά αυτός που το είχε να ήταν Βαλτικός ή Αλπικός, ή μπορεί και Μεσογειακός! Καταλαβαίνετε το μπέρδεμα. Ωστόσο, όσο πιο πρόσφατη είναι η προσέλευση του ατόμου με το ξενικό όνομα, τόσο πιο πιθανό είναι το επώνυμο να συνδέεται με συγκεκριμένο φυλετικό τύπο, αφού χρειάζονται αρκετές γενιές επαναλαμβανόμενης μίξης για φυλετική αλλοίωση.

Προσοχή πρέπει να δοθεί σε ξενικά ονόματα, που όμως δόθηκαν υπό ξένη κατοχή. Σε αυτές τις περιπτώσεις, το ξενικό όνομα δεν έχει φυλετικά καμία σημασία. Αντιθέτως, η διατήρηση του γηγενούς επωνύμου παρά την κατάκτηση, αποτελεί ένδειξη γηγενούς φυλετικά καταγωγής.

Για τα επώνυμα γεωγραφικών περιοχών ισχύουν πάνω κάτω τα ίδια πράγματα. Βέβαια, στην καθημερινότητα, πολλοί με ξενικά επώνυμα ή καταλήξεις κατηγορούνται συλλήβδην ως αλλόφυλοι, ενώ κάτι τέτοιο μπορεί και να μην ισχύει. Να μην ξεχνάμε ότι η φυλετική αλλοίωση χρειάζεται πολλές γενιές μίξης, που συχνά μπορεί να μην συμβεί ακόμα και μετά από αιώνες λόγω σεξουαλικής ή άλλης επιλογής, με αποτέλεσμα ο αρχικός τύπος να διατηρείται. Το συμπέρασμα των ανωτέρω είναι ότι το επώνυμο δίνει μία ένδειξη φυλετικής ταυτότητας, ειδικά όσο πιο πρόσφατα έχει εισέλθει, αλλά πρέπει να λαμβάνεται υπόψη με επιφύλαξη.